Lezen

Vlaams-nationalistische collaborateurs, subsidieslurpers en witteboordencriminelen.

Op veertienjarige leeftijd werd ik naar de fabriek gestuurd. Als zoon van arbeiders. De kinderen van de vroegere Vlaams-nationalistische collaborateurs werden naar de universiteit gestuurd waar ze subsidieslurpers werden tot hun dertigjarige leeftijd. Waarna ze door hun opleiding kapitalen verzamelden met onze belastingen en hun subsidie geslurp.  Waarna ze tegen mij stoefen over hun verhuis van hun zwart kapitaal naar belastingparadijzen eerst Luxembourg nu het eiland MAN. Hun strijdleuze GEEN GELD VOOR BELGIË. Ondertussen ben ik na een lage opleiding en laag loon gepensioneerd onder het minimum. Toen hadden die witteboordencriminelen iets nieuws voor mij in petto. Door mijn lage opleiding, dus laag loon en dus te weinig pensioen krijg ik een extraatje. Een IGO. Wat betekent dat ik gecontroleerd wordt met een onaangekondigd controle door een aangetekend schrijven. Wat betekent dat ik maar zeven dagen na elkaar mijn woning mag verlaten. Of mijn kleine pensioen wordt gekort. Wanneer ik naar het buitenland wil moet ik iets kafkaiaans ondergaan. Toen ik dat besefte, begon ik mails te sturen naar politici die die regeling hebben ingevoerd. Ik kreeg 1 reactie terug van Georges-Louis Bouchez die mij inlichten dat die regeling er kwam om diegenen die van de vreemde hier een te laag pensioen krijgen te verhinderen om in hun geboorteland dat IGO te krijgen. De bedoeling is dat ze hier blijven. Ondertussen besefte ik dat niet de vreemdelingen in hun vere land het slachtoffer zijn. Want de inhouding van het IGO bedrag kon hun weinig schelen. Door de lage prijzen in die landen.Een voorbeeld: in Marokko of Turkije betaalt men voor een dagschotel 1 euro, of 30 euro per maand, in België is dat op zijn minst 10 euro of 300 euro per maand. Het IGO bedrag is ongeveer 200 euro.Wat betekent dat de slachtoffers van die IGO regeling arme Belgen zijn die niet naar Marokko of Turkije kunnen gaan wonen. Maar hier iedere dag met angst de postbode afwachten.  Louis Tobback stuurde decennialang iedere politieambtenaar de straat op om iedere arme, bruine en alternatieve  die cannabis prefereerde  boven alcohol richting vergeetputten te sturen. Ondertussen werden vrij en vrolijk miljarden naar het buitenland gesleept. De Vlaams-nationalisten danken de heer Louis Tobback vanuit hun belastingparadijzen. Drugs is dood scanderen Italiaanse neo-fascisten. Ze vergeten alcohol het bloed van Christus. Het verdienmodel ( bier ) van het genie van (de Karpaten) Leuven. Nadat het genie van (de karpaten) Leuven jarenlang armen, bruin en alternatieve die cannabis gebruikten en alcohol verafschuwden, in vergeetputten opsloot. Kortom, zijn natuurlijke kiespubliek. Verklaart hij in het boek geschreven door Jan lippens "ik ben bereid cannabis te legaliseren." Zijn partij behaalde nog 9%. Toen hield hij eindelijk zijn mond. Ondertussen stelen de partijen met vlaams in hun naam onze identiteit door te bepalen WAT en wie vlaams is. Wie niet in hun idee vlaams is, valt uit de samenleving. Wordt uitgestoten. Wat zeker niet In het belang is van de Vlaming. EIGEN ZAK EERST. Eigen huisjesmelkers eerst. vervolg in : M. De zoon van de eeuw   Antonio Scurati Ondertussen is de cannabismarkt (Groot in volume en sterk geurend, makkelijk opspoorbaar) in elkaar gestort, er is nergens nog een takje weed te vinden. Zijn er alleen nog de gevaarlijke (klein bijna onzichtbaar) illegale medicijnen (drugs)  te koop. Blijft over, de wierooksnuivers.  1/3 van de gevangenispopulatie is veroordeelt voor het gebruik van cannabis . Legalisering  van cannabis zou zorgen voor oplossing van de gevangenis problematiek. Terwijl de macht van de spieren vermindert, wordt de macht van de hersenen ( kenniseconomie ) groot. Ondertussen trekt geestelijke gezondheidszorg in dit land op geen kloten. De grootmachten van de toekomst zullen grootmachten van de geest zijn Winston Churchill    -------------------------------------------------------- Rond 1995 heb ik dat werk gemaakt. Ik noem het "altaar der culturen."Links ziet men een tv, onze gemeenschappelijke identiteit valt van het - silicium - glas - zand.De gemeenschappelijke informatiebronnen zijn verdwenen.De wijzen van vroeger opgevolgd door radio en uiteindelijk als laatste de tv die een ongeveer gemeenschappelijke boodschap uitdragen is niet meer.De informatie is versplinterd.Rechts ziet men een gietijzeren kandelaar daar in een mensenhoofd in papier. Stukken teksten. Krantenpapier "De encyclopedische mens".Gietijzer = nationalistenKandelaar = religieIn het midden staat de hedendaagse mens. Opgesloten. "de encyclopedische mens".Dit deel is gemaakt van een reclame voor lippenstift.Regeneratie KosmetikIn de dubbele wand gaan luchtbellen in het water de hoogte in.In die dubbel - transparantie - plexiglas zit diezelfde "encyclopedische mens".Het geheel staat op dunne platen, glas = chips = zand = silicium.Het geheel steunt op een gietijzeren pilaar = industriële cultuur.De gietijzeren plaat staat op de grond = landbouwcultuur.HET ALTAAR DER CULTUREN. Ik woonde toen in de Aalmoezenierstraat in Antwerpen. De jaren 90 tig.   http://www.anamorfose.be/verf/misc-images/verf-t-i-r-e

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST
16 0

De Hoop Aan De Andere Kant Van De Duisternis

  Diep in de aarde, opgesloten en ogenschijnlijk zinloos bestaand, lag een klein zaadje. Misschien was het slechts een spoortje gevoel, of misschien een symbool van een onbekend bestaan. Daarheen stonden andere zaadjes, die een soortgelijk lot deelden, stil, terwijl ze fluisterend hun bestaan in twijfel trokken. “Hier is geen uitweg!,” zei er één, met een gedempte en sombere toon: “De duisternis is oneindig; wij bestaan slechts hier, en daarna verdwijnen wij.” Een andere stem voegde, op een spottende toon, toe: “Wij zitten hier gewoon vast. Er is geen ‘daarboven’. Er is niet meer. Je moet de waarheid aanvaarden.”   Maar hij gaf het geloof niet op. Binnenin hem brandde een vonk van hoop, waarvan hij niet wist waar die vandaan kwam. “Dit kan niet alles zijn,” fluisterde hij in zichzelf; “er moet meer zijn!” Af en toe, wanneer een koele en lichte bries van boven neerdaalde, leek het, als de echo van een droom uit de verte, in zijn hart weer te klinken. De andere zaadjes naderden deze droom met spot: “Dromen zijn mooi, maar je moet realistisch zijn. Wij zijn hier en wij blijven hier voor altijd. Er is geen ‘daarboven’!”   Hij onderscheidde zich ook fysiek van de anderen. Hij was vastbesloten niet op te geven. Ondanks de menigte voelde hij diep dat hij met zijn eigen geloof alleen was.   Naarmate de dagen verstreken, verzachtten de koele, lichte aanrakingen van boven de hardheid om hem heen, alsof een dun katoenen deken hem omhulde. Hij besefte dat zijn geloof niet in zijn schil kon worden opgesloten; hij wilde naar buiten treden en zijn bestaan bewijzen. En eindelijk wijdde hij al zijn kracht aan het doorbreken van die beperkende omhulling. Toen hij al zijn energie bijeenbracht en het opnieuw probeerde, verscheen er een klein, maar hoopvol barstje; een dunne lijn, een straaltje hoop dat de duisternis tartte.   Op dat moment trokken de andere zaadjes zich angstig terug: “Wat doe je? Dit kan je vernietigen!” zeiden ze.   Maar hij luisterde niet. Hij breidde de barst langzaam uit; met elke voorbijgaande seconde leek de duisternis iets meer te wijken voor de hoop. Uiteindelijk ging hij, geleid door de stem van zijn geloof, gestaag en met zekere tred voort. Tegenover obstakels raakte hij nooit uitgeput; bij elke nieuwe aanraking voelde hij zich sterker worden. Hij wist niet waar die krachtige innerlijke emotie vandaan kwam; maar in feite was hij een deel van een machtige, eeuwenoude boom, door de wind ver weg geslingerd. Dat was precies de reden – hoewel hij zich daar niet van bewust was – die hem die vastberadenheid schonk.   En eindelijk kwam dat grote moment. Hij brak de duisternis volledig en strekte zich naar boven; die eerste adem, die eerste ontmoeting met het licht… De bries die zijn kleine lijf raakte, was de voorbode van een nieuw leven. Op dat moment, toen hij de andere bomen zag die naar de hemel reikten, begreep hij: hij was een boom. Van zijn wortels, via zijn stam en takken, zou hij groeien, richting het licht. Voortaan waren er geen obstakels meer voor hem. En op datzelfde moment…   In zijn bed opende een jonge man zijn ogen voor de nieuwe dag.Terwijl hij naar het plafond staarde, Voelde hij zijn hart van opwinding snel kloppen. De eerste zonnestralen waren zijn kamer binnengedrongen. Hij haalde diep adem. Er was een onbeschrijfelijke rust in hem.   Hij stond op, liep naar het raam en naderde het. Een lichte bries streek over zijn gezicht. Hij merkte dat het gevoel van beklemming niet langer van hem was. Hij wist dat het mogelijk was om aan de duisternis te ontsnappen en het licht te bereiken.   Op dat moment besefte hij dat elke ziel die strijdt voor wat zij gelooft, uiteindelijk de duisternis zal doorbreken en zeker op een dag het licht zal bereiken.

Schaduwpen
19 2

De literaire wereld op de korrel II ( een beetje proza)

Sommige auteurs houden zich nog vast aan obsoleet Nederlands. Obsoleet betekent verouderd. U snapt misschien al wat ik bedoel, het is niet omdat je een dik boek vol moeilijke dure woorden schrijft, die slechts een paar enkelingen begrijpen en waarvoor het merendeel van de bevolking constant een woordenboek bij de hand moet houden, dat je per definitie een goed boek hebt geschreven. Maar tja, elke auteur hanteert zijn stijl. En het is per definitie ook niet zeker dat een boek of script of document, dat bol staat van dure moeilijke woorden, wel getuigt van kwaliteit.  Voor mij is de essentie van een goed boek dat de auteur zijn lezers kan meetrekken en meeslepen in zijn verhaal. Ongeacht welke woordenschat hij gebruikt. Ik snap soms geen donder wat vele zelfverklaarde poëten en dichters proberen uit te drukken met hun gevoel, zelfs hier op dit platform. En ik heb echt geen zin om mijn brein te pijnigen en deze gedichten steeds opnieuw te lezen om te laten doordringen wat er nu echt staat geschreven. Ok, misschien ben ik dan een luiwammes maar geen zwaarwichtige denkoefeningen voor mij.  Mijn teksten en gedichten zijn volgens sommigen niet intellectueel. Ok, maar ze zijn wel humoristisch en gelaagd. Misschien moet je dat maar even na checken? De Nobelprijs voor literatuur zal ik er dan misschien niet mee winnen, maar ik heb mensen vertier en aan het lachen gebracht wat me veel voldoening schenkt.  De literaire wereld is nog steeds een elitaire wereld, helaas. Door sommigen wordt neergekeken op volkse auteurs, helaas. Waarom? Jaloezie, nijd? Omdat de volkse auteurs soms meer succes hebben omdat ze schrijven in begrijpelijke en begrijpbare taal? Zijn volkse auteurs per definitie anti- intellectuelen die niet gestudeerd hebben? Waar ze van denken of ze überhaupt wel kunnen schrijven? Ik vind dat heel erg. Kristien Hemmerechts, wijlen Hugo Claus en Herman Deconinck zullen en zouden nooit mijn vrienden kunnen zijn. Nee, echt niet. Geef mij dan maar Herman Brusselmans op zijn best, of Tom Lanoye of Pieter Aspe of een Jo Claes. Wie kent Guy Didelez nog, of Jotie 't Hooft? Iemand al gehoord van Koen Stassijns? En er zijn nog zoveel goeie auteurs, maar er is een bepaald select elitair kliekje van Belgische auteurs waar ik niet van hou. Het kleine Belgische literaire landschap, en hoe groot is België mondiaal?

Canniball
7 0

Hoe schrijf ik een liefdesgedicht

  HET KIND BLIJFT HIER. Wie de taak wel kan beëindigen, die mag naar de kelder. Hij of zij die liefde schoon beschrijven kan, is er  klaar voor. In de ene kelderkamer liggen ze uitgestald. Het zijn willekeurige mannen en vrouwen. We hebben ze voor U vastgebonden. Op een tafel. Op de rug. Er is ook een tweede kelderkamer. Daar staan enkel spiegels schminkdozen en kotsemmers. Ook een koffieautomaat, suikerzakjes en een duivenmelkmachine. Eveneens een kist vol met verkleedkostuums maskers poppen speelgoedautootjes. Bent U onvruchtbaar en U kon de taak desalniettemin volbrengen, dan kiest U altijd de tweede kelderkamer. Bent U vruchtbaar, dan zult U wat geduld moeten oefenen. Elke man die zijn liefdesgedicht op eerlijke wijze en eigenhandig schreef, krijgt één van de vastgebonden vrouwen toegewezen op het moment dat zij ovuleert. Let wel. Het is de bedoeling dat U vaginaal ejaculeert. In Uw liefdesdroom had U immers onbewust het zieke plan een kopie te maken van Uzelf. Nu U zover bent, kan dit best ook effectief plaatsvinden, zodat U zich van die droom kunt verlossen. Ook elke vruchtbare vrouw die haar liefdesgedicht voltooide, zal moeten wachten. Een ovulatie is immers noodzakelijk voor het creëren van een wezenlijk evenbeeld. Deze liefde zult U dan in zich mogen dragen. Alle mannen die in de ene eerste kelderkamer liggen, zijn vruchtbaar. De keuze is dus vrij. De tweede kelderkamer heeft zeer lange openingstijden. Wie onvruchtbaarheid vreest, kan daar dus altijd terecht, ook later. Aan hen die nog toegang krijgen tot de eerste kelderkamer, wensen wij intussen veel succes bij het creëren van een wezen dat de beschreven liefde kan belichamen. Ons schrijfatelier is open 24/7 en wordt gesponsord door het Ministerie van Mysteries en Zelfbedrog.     uit de reeks 'Hormonoloog'

Bernd Vanderbilt
0 0