Lezen

Vernedering is de olie waar we de machine mee smeren

Je bent een kind met een glimlach die ijskappen doet smelten. Je trekt je mondhoeken op als lokaas en haakt onze zielen eraan vast. Aandachtig luisteren we naar je eerste woorden: mini-orakels, hapklare soundbites. Zo bondig dat ze op een tegel passen. Je rent ongeremd de wereld in en maakt zo'n grote sprongen dat wij je enkel kunnen nastaren als koeien met veel te korte poten. Je bent een snelgroeiende boom. In jouw kruin groeien veel vruchten. Maar hoe hoog we ook springen, hoe lang we ons ook uitstrekken, ze werkelijk plukken lukt ons nooit. We zien hoe je in een hoek van het speelplein zit, met opgetrokken knieën en een blik gericht op een punt van het asfalt. In je voorhoofd ligt een rimpel die niet bij jouw leeftijd past - alsof die snelle groei je in aanraking brengt met windstromen waartegen jouw jonge stam niet bestand is. We zien hoe je piekert en maalt, en zo je eerste zonde begaat. Je denkt na en stelt vragen. Waarom we honden beter vinden dan varkens? Waarom we met mes en vork eten? Waarom Zwarte Piet zo'n mooie kleren heeft, terwijl zijn gezicht zwart ziet van het roet? Waarom het paard van de Sint niet van de daken valt? Waarom geen priester zich ooit zorgen maakt over de overbevolking van het hiernamaals? We kijken naar je kruin en krijgen er nekpijn van. Misschien ben je te snel gegroeid. Je werpt een schaduw op waarin geen andere kinderen kunnen groeien. Jij pretentieuze Socrates. Je wekt afgunst en vergiftigt de jeugd. Je bent een woekerplant en je hebt een snoeibeurt nodig. Je bestaan is een syndroom en wij zijn de genezing. We sturen je naar een instelling met een onbegrijpelijke naam, waar een dokter zit met een onbegrijpelijke smoel. Hij geeft je een lolly die al een beetje gesmolten is en door de plastic verpakking druipt. Hij smaakt zuur en je krijgt er plakkerige vingers van. De dokter plakt een label op je hoofd, waar niemand iets van begrijpt en jij nog het minst van al. Daar sta je dan met die overrijpe vruchten in jouw kruin. We binden je in een sloep. We duwen je in een kolkende rivier, waar enkel vissen zwemmen die meedrijven met de stroom. Je zakt af, waterval na waterval, tot je aankomt waar we je hebben willen: de laagste gemene deler - het laatste restje menselijkheid - de wrok die je deelt met de planten die eertijds in je schaduw groeiden. Pieter Van der Schoot Eerst gepubliceerd op Observaties uit het ondermaanse.

Pieter Van der Schoot
2 1

Slimme junk die de wereld redde.

  Nu weten we dat John F. KennedyVoormalig President van de Verenigde Staten verslaafd was aan drugs. Amfetamine of in straattaal speed en nog een cocktail andere drugs. Pillen spuiten, het kon niet op.Tijdens de Cubacrisis was hij degene die de beslissing nam die de wereld redde. Zijn gevolg zeer nuchtere sportieve vooral militairen wilden geheel Cuba bombarderen. Wat tot een nucleaire, wereld vernietigende, oorlog had geleid.John F. KennedyVoormalig President van de Verenigde Staten stond niet onder invloed van het zuiverheid fanatisme van de protestanten.Hij was katholiek.De protestanten zijn ook bekend om de apartheid in Zuid-Afrika het racisme in Amerika.  Volgens een historicus die het boek schreef 'Pius Xii En De Vernietiging Van De Joden' waren de protestanten de eersten die zich aansloten bij de nazi's.De bekende zin ARBEIT MACHT FREI  is hoogstwaarschijnlijk een vertaling uit de bijbel IN HET ZWEET UWER AANSCHIJN ZULT GE UW BROOD VERDIENEN. Uit het oude testament. Protestanten zijn ook verantwoordelijk voor de oorlog in Vietnam, Grenada, Irak, Afghanistan.Of waar zuiverheid kan toe leiden.In de protestantse beginfase verkrachten ze roomse nonnen, paters, vernielden eeuwenoude kunstschatten. Ze zijn de machtigste sekte in de wereld.Vlaams-nationalisten willen rooms Vlaanderen samen voegen met protestants Nederland.Maar het zal hun niet lukken.Hi hi hi.De protestantse werkethiek van nutteloos werken zorgt ervoor dat de wereld vernietigd wordt.De arbeider van het rooms Frankrijk is veel productiever dan de arbeiders van het protestantse Amerika. Protestanten vinden genot zoals lekker eten zondig, daarom zijn protestants Amerika obees. De  Franse Italiaanse roomsen eten zeer veel eten van goede kwaliteit die worden niet obees. Het protestants  *predestinateleer  bepaalt wie de eeuwigdurende meesters zijn, de rest zijn slaven die voor de meester moeten werken. De protestanten belijden het oude testament daarin is de enige zwarte mens SAM  een slechte mens wat de basis vormt voor het racisme in onder andere Amerika Protestanten DE VERNIETIGERS VAN DE WERELDEN. * predestinatieleer: het geloof dat de toekomst geheel door Gods wil bepaald wordt (en de mens daar geen invloed op heeft) De protestanten zijn meedogenloos zonder medelijden: vaccinaties van hun kinderen zijn verboden als hun kinderen dood gaan, beschouwen ze dat als een ingreep van god. En dan was er nog de drooglegging. Protestanten verboden alcohol die zorgde voor de nu nog bestaande misdaadsyndicaten, de maffia.  Gay-, trans-, vrouwen-, emancipatie voor hen hangt de protestantse strop nog altijd klaar.        Het grote succes van de belijders van het nieuwe testament is dat niemand wordt uitgesloten; Het gaat over liefde voor anderen, voor jezelf, voor de wereld. De belijders van het oude testament sluiten anderen uit.                                                                                                  Die zuiverheid heeft uiteraard ook voor goede dingen gezorgd. Men is er in geslaagd om met een minimum aan voedingsstoffen het heelal te verkennen. Een genietende roomse was nooit in een raket gestapt zonder een gebraden kip en een fles wijn.  Foto VERF ED "dag na zuiverheid"

verf ed
11 0

Wil de razzia's

'Wil' de prachtige film over de razzia's in de de oorlogsjaren 40-45  die in samenwerking met de Antwerpse politie werden  uitgevoerd  in de Antwerpse joden buurt.  Daar wil ik het niet over hebben.Maar wel over de razzia's die door de Antwerpse politie werden uitgevoerd in de Antwerpse homo cafés / bars. Onder invloed van het dominante socialistische  stadsbestuur. Tot ongeveer de jaren 1975. Ik heb er enkelen meegemaakt in populaire homo cafés.Met veel agressie en arrogantie werden volwassen mannen, door vooral de toenmalige BOB, in samenwerking met de Antwerpse politie, geslagen en vernedert. Men werd behandeld als criminelen. Op het sint jansplein werden het openbare wc gesloten, in de openbare wc in het stadspark schuilden politieagenten in de gesloten wc hokjes om iedere homo beweging te bestraffen. De befaamde gentse socialistische advocaat piet van eeckhaut verhinderde bijna de   eerste openbare homomanifestatie georganiseerd door "de rooie vlinder" in het Floraliapaleis Gent. De sosialistische burgemester bob cools stuurde de rijkswacht naar een vreedzame alternatieve radio centrale.  De organisatoren van die mensonwaardige razzia's zijn nog altijd in leven, nog nooit aangeklaagd. MISSCHIEN KAN DAAR WEL EENS EEN FILM OVER GEMAAKT WORDEN.Het was een van de redenen waarom ik eind de jaren 70tig een militante  sociale ontmoetingsplek heb gecreëerd café CRISTOPERSTREET vanschoonhovenstraat.Het belangrijkste was, niemand werd uitgesloten.     * Tegenwoordig slaat een Leuvens socialistische top politicus regelmatig nationalistische praat uit. Een zatlap die tegen drugs is. Een nationalistische socialist. Hoe ongeloofwaardig  kan men zijn.  

verf ed
3 0

We zijn er nog niet.

Internationale Vrouwendag 2024. Hier in onze relatief veilige Westerse cocon schudden we verbijsterd het hoofd als we zien hoe vrouwen in de wijde wereld nog altijd als vierderangsburgers worden behandeld en monddood worden gemaakt. Als ze opkomen voor hun rechten staat hun fysieke integriteit op het spel, vaak zelfs hun leven. In oorlogszones worden ze door horden Rambonobo’s verkracht, vernederd, verminkt, vermoord. Flashback naar mijn jeugd. Mijn beide (oudere) zussen stapten op hun veertiende de fabriekspoort binnen. Over de mogelijkheid om verder naar school te gaan werd niet eens gesproken: het kwam niet in de hoofden op, daar midden tot eind jaren zestig. Al zeker niet in het arbeidersmilieu waarin ik opgroeide. Dik tien jaar later ging ik, mannelijk nakomertje, naar de universiteit. Ook dat stond niet ter discussie. Zoiets is nu gelukkig ondenkbaar. Maar we zijn er nog niet. Ik keek de voorbije dagen naar ‘Het Onbekende’. Ook nu verbijsterd. Hoe grote mannelijke ego’s het laken naar zich toetrekken. Hoe ze denken alles onder controle te hebben, het varkentje wel even te zullen wassen, om vervolgens met de staart tussen de benen het spel te moeten verlaten. Het bezorgde me enig leedvermaak, moet ik toegeven. Wat me nog het meeste stoorde, was hoe die getypecaste mannetjesputters (een ex-militair docent, een politieman) de ‘gesprekken’ in de auto domineerden met stoere machopraat en dito grappen, en dat de vrouwen op de achterbank dit in stilte lieten gebeuren en op de duur — ietwat onwennig, dat wel — zelfs meegingen in dat gedrag. Ik hoop zo hard dat ze zich daar bewust van waren, of achteraf zijn geworden. Dat ze zich hebben voorgenomen een volgende keer sterker te zijn. En misschien die spierbundels eens aan te spreken op hun toxische masculiniteit. We zijn er nog niet, nee. Ook niet in het Westen. Zelfs niet in de hoofden van onze geëmancipeerde jaren twintig.

Marc Terreur
23 2

Het oma-effect

In de stad was ik getuige van het oma-effect. Achteraf besefte ik dat het wellicht een universeel effect is, maar net zoals met veel zaken in het leven moet je ermee geconfronteerd worden om het klaar en duidelijk te zien. We zaten in een koffiezaak waar ook verse soep op het menu stond. We zagen een dampende kom soep passeren. Het rook zoals de soepgeur die in mijn neus drong als ik vroeger over de grote kiezel met de fiets naar school reed. In heel wat huishoudens werd de soep ’s morgens vroeg al bereid. Je geraakte die soepgeur niet snel kwijt. Zeker tot het middag was. Een jonge medewerker gaf hoorbaar onze bestelling door aan de keuken. "Oma, één wortel- en courgettesoep en één tomatensoep", zei hij. De soep die oma aan de medewerker gaf en daarna op onze tafel belandde smaakte voortreffelijk. "Zeg maar aan je oma dat het heerlijk smaakt", zei ik. "Oké, maar dat is mijn oma niet", lachte de jongeman. "Het is de oma van de vorige uitbaatster, maar omdat haar soep zo in de smaak viel, hebben we haar gevraagd of ze een flexi-job wil doen. Ik werkte hier toen ook al. Ik zei net als de uitbaatster altijd 'oma' en ondertussen doet iedereen dat hier." In de koffie- en soepzaak weten weinigen wellicht van haar naambestaan. Is het nu Julia, Maria of Irène? Niemand kan het zeggen, want het is voor iedereen 'oma'. Het lijkt me geen straf om als oma door het leven te gaan. Maar wat is nu dat oma-effect? Volgens mij is het dit. Een naam, die heb je. Maar een oma, dat ben je. En als je dat naar ieders tevredenheid uitoefent mag je die aanspreking houden. En iedereen mag die gebruiken. Het lijkt me een gezonde overeenkomst.

Rudi Lavreysen
29 1

Woordenboekenliefde

Een gedachte, een déjà vu, een vécu kwam voorbij en leidde tot een monoloog die als een warme wolk rond me bleef hangen. Het was bij het opzoeken van een woord in een heus woordenboek met echte papieren bladen. Deze monoloog Tijdens het opzoeken dacht ik aan de eerste keer dat ik een woordenboek gebruikte waarvoor het diende. Dat was op school. Hoe doe je dat,  de betekenis van een woord opzoeken? Er werd verondersteld dat je het alfabet knats vanbuiten kende. Dat was heel belangrijk. Zo kon je makkelijk bladeren door het woordenboek om snel bij de beginletter van het woord te komen. Laat ik het woord natrium nemen. De /n/ bevindt zich in de tweede helft van het alfabet. Dan weet je dat je niet vanaf de eerste bladzijde moet gaan zoeken. Dat vond ik een hele goede tip! Daarna kijk je naar de tweede letter van het woord. Voor natrium is dat de /a/. Op een of andere manier raakte ik helemaal vooraan in het woordenboek. Waar was de /n/ gebleven? Erop terugkijkend was er één stap in het proces van betekenis-van-woorden-opzoeken waarschijnlijk niet binnengedrongen (ik was een trage leerling). In mijn kinderlijk enthousiasme bladerde ik van de /n/ naar de /a/. Ik moest bij de /n/ blijven en dáár de volgende letter zoeken. Toen ik het eenmaal doorhad, ging er een wereld voor me open. Beeld u zich in! Een heel woordenboek, bomvol woorden die ik nog niet kende. Ik voelde me woordenveilig voor de rest van mijn leven. En dat was een pocketwoordenboek! Er kwamen andere talen bij, zowel in de school als later de avondschool. Hier en daar kon ik zelfs de liefde doorgeven aan kinderen die aanvankelijk niet zoveel voor taal en lezen voelden. Veel sneller ben ik niet geworden, noch met lezen, noch met opzoeken. De liefde voor woorden en taal in het algemeen blijft. Telkens ik er bewust mee bezig ben, is het NU! En die natrium? Dat is het zout op mijn pata…  woorden!

Anemos
0 0

Rinus en Alice

Het was een warme dag. Een van die hondsdagen uit het gelijknamige boek. Ambetant warm zelfs. Om de plakkerigheid wat tegen te gaan, begaf ik me naar een vlakbij gelegen terras. Wachten op afkoeling in de vorm van een glas, maar ook wachten op de avondkoelte, tot de zon achter het hoge gebouw aan de overzijde van het terras verdween. "Kom, we gaan bij Rinus zitten." Het was Alice die het tegen haar vriend Theo zei. Het leek alsof Theo het niet hoorde, want hij liep zonder te antwoorden recht het café binnen. Alsof er daar iets op hem wachtte. "Zijn gazet", zegt Alice tegen Rinus. Ze zag dat Rinus Theo achterna keek. "Hij gaat zijn gazet halen". Rinus glimlachte. Alsof hij het niet onprettig vond om alleen met Alice aan het tafeltje te zitten. "Rinus, ik heb een kuisvrouw nodig", zei Alice. Uit de mond van Rinus kwam niet meer dan een 'ooh', waarna hij naar zijn glas Westmalle Trippel greep. Hij hield de kelk omhoog zoals een pastoor dat in een kerk doet, net voor het ter communie gaan. 'Het lichaam van Rinus' prevelde ik. Na de slok kwam een luide 'aaah' en een lik met zijn tong over zijn snor en rond zijn lippen. "Nu dat gij hier zit begint de zon te schijnen", zei hij. "Die schijnt al de hele dag", antwoordde Alice. "Dat bedoel ik", zei Rinus. Alice ging verder over haar poetsvrouw. "Als ik ze maar kan vertrouwen", zei ze waarbij ze naar Rinus keek. Rinus keek naar Alice en stond op. Hij ging naar binnen. In mijn hoofd zag ik Rinus als vrouw verkleed terug naar buiten komen. Het was een raar zicht met zijn snor. "Mij kunt ge vertrouwen Alice", hoorde ik hem zeggen. Het was Theo die naar buiten kwam met de krant in zijn hand. "Waar is Rinus?"’, zei hij. "Die is naar binnen", zei Alice. "Hebt ge hem niet gezien?"

Rudi Lavreysen
14 0

Noepjestaart

Ik zie ze meteen als ik mijn fiets parkeer aan het station. Twee jongemannen met elk een rugzak op hun rug. Een van hen draagt een grote plastic tas in zijn rechterhand. Daarin zit een vierkante doos. Het lijkt wel een vlaaidoos. Dat weet ik omdat we vroeger op zondag altijd een buurvrouw van de bakker naar huis zagen fietsen. De vorm van die plastic tas zag er hetzelfde uit. 'Mevrouw Vlaai' hadden we haar gedoopt. We begrepen niet hoe ze die taart in balans kon houden op de fiets. Het is pokkedruk in de trein. De twee jongemannen hebben geen zitplaats. Een man heeft zijn boekentas op de zit naast hem geplaatst. Een van de jongemannen wijst naar de tas en vraagt met een licht Engels accent of hij de boekentas bij zich wil houden. De zittende man maakt geen bezwaar. 'Dank oe', zegt de jongeman. De andere heeft nog geen zitplaats.Ze doen me denken aan zendelingen van een geloofsgemeenschap uit Amerika, die hier hun blijde boodschap komen verkondigen. De plastic tas met de taart staat op zijn schoot. Nu ben ik toch benieuwd wat erin zit. Alsof hij mijn gedachten raadt neemt hij de doos uit de tas. Het is inderdaad een taartdoos. Hij doet een hoekje van de doos omhoog en ik zie meteen welke taart erin zit. "Nopjestaart", zeg ik nogal luid. Ze kijken me allebei glimlachend aan. “Hoe zegt oe?", vraagt de rechtstaande jongeman. "Het is nopjestaart", zeg ik. "Die dingetjes erbovenop zijn noppen." "Ah, noepen", lacht hij. Aan de eerste halte stappen ze uit. "Noepjestaart," lacht de jongeman naar mij. "Helemaal juist,” zeg ik. Ik zie ze door het raam met de nodige elegantie verder stappen, de taart mooi recht houdend. Ze zijn helemaal in hun nopjes. Mevrouw Vlaai zou trots zijn geweest.

Rudi Lavreysen
15 1

De schotelvod

Je hebt het wellicht ooit gelezen in een interview met een bekende manspersoon. Dat hij plots vaststelt hoezeer hij op zijn vader begint te gelijken. Het gebeurt meestal als ze voor de spiegel staan. Dan zien ze niet zichzelf, maar hun vader in het spiegelbeeld. Het gezicht dat dezelfde trekken vertoont, het dunner wordende haar dat ze plots opzij moeten kammen, de rimpels, het ouder worden tout court. Ik kan erover meepraten. Toch gebeurt het bij mij niet voor de spiegel. Het is eerder de schotel- of vaatdoek die het hem doet. Vader zei meestal ‘schotelvod’ en in het plat dialect zelfs ‘het slet’, maar dat mocht hij van ons ma niet zeggen. Toch komt dat gewoon van het Middelnederlandse ‘slette’, wat een lap of vod was. "Zijt ge daar weer met uw vod,” zei onze jongste onlangs. Ik moest het aanrecht netjes maken, want als ze weinig tijd hebben kijken ze niet zo nauw. De kruimels lagen overal. Vader zei ‘greumels’ en het werkwoord was ‘greumelen’. Toen zag ik het. Met die schoteldoek nog in mijn hand zag ik plots ons vader staan. Jaren geleden, in de keuken van ons huis dat er al niet meer staat. Maar het beeld van die keuken is nog zo vers als de groenten uit zijn tuin. Hij moest jonger op pensioen en in de wintermaanden had hij niet veel om handen. Dan maar regelmatig met een schoteldoek over het aanrecht. De ‘greumels’ opruimen. In de andere seizoenen had hij geen tijd voor zijn vod. Dan wenkte zijn fiets of het werk in de tuin. Ik ben niet de enige die de gelijkenis ziet. Mijn vrouw zegt dat ik almaar meer op hem begin te gelijken. Maar misschien moet ik toch opletten met die vod. Overdrijven is nooit goed, of er komen vodden van.

Rudi Lavreysen
15 1

De ziekte.

Kent u het ziektebeeld, dwangneurotisch kuisen. Het is een verschrikkelijke ziekte.Diegenen die er onder lijden vinden zichzelf SUPERnormaal, iedereen die hun ziektebeeld niet deelt vinden ze niet normaal; ze vinden die 'abnormaliteit' zo bedreigend dat ze vinden dat ze het absolute recht hebben met alle middelen die abnormaliteit te vernietigen. Manipulatie, bedrog, verraad niks is hen te min om die - in hun ogen - bedreigende levenswijze te doen stoppen.Een paar jaar geleden waren ze zelfs op TV te zien. Ze waren aan het jammeren over het lijfke dat Burgemeester Jansens droeg; ze zouden er zeker niet voor stemmen. Dat politiek gaat over ideeën niet over plastrons en lijfkes, dat konden ze niet vatten. Wie niet dwangneurotisch kuist kwam er niet in. Stelt u zich voor dat al die bacteriën hun geboende lijven zou attaqueren. Zuiverheid is hun hoogste goed. Zij zijn zuiver. Als ge dat maar weet. Het liefst zouden ze de abnormalen zo ver mogelijk van hen verwijderd zien. Er is een theorie die stelt dat astma veroorzaakt wordt door het dwangneurotisch kuisen. Kinderen die niet blootgesteld werden aan een aantal bacteriën bouwen geen weerstand op zodanig dat ze op volwassen leeftijd onderhevig zijn aan allergieën allerlei. En de dwangneurotische kuisers die kuisen voort. Ze zullen kuisen tot ze denken dat ze iedere bacterie hebben gedood waarbij ze niemand sparen: iedere vieze vuile bacterie moet weg. Een groot deel van de mens bestaat uit bacteriën. In onze darmen en plooien op onze mooi geboende lichaam zit het er vol van. Ze zijn zo klein dat er duizenden op een vingernagel te vinden zijn. Zonder bacterie geen mens. Het zou bijna grappig zijn als het niet zo tragisch was iedere keer dat de dwangneurotische kruisers met overvloedig veel zeep denken dat ze weer een veeg beestjes vernietigd hebben, hebben ze in werkelijkheid de soep van beestjes op hun lijf herverdeeld. Jaren geleden bestond er zoiets als de vapona-strip die bleek gemaakt te zijn met Ieperiet: het gifgas dat wereldwijd bekend staat als het eerste gebruikte GIFGAS uit de tweede wereld oorlog.Op dat moment dacht ik: wat een waanzin. De dwangneurotisch kuisers besproeien hun huizen met in sommige gevallen gevaarlijke chemische troep. Daarna hangen ze er een lap gifgas. DE ZOMER. Het was niet de zomer die op het caféterras kwam zitten, het was een man met de naam van een ander jaargetijde. Het baasje van een partij wiens politiek ik zo walgelijk vind dat ik zelfs zijn naam niet wil vermelden. Hij zette zich aan een tafeltje naast mij. Op 10 cm afstand ik kon hem niet alleen zien, ik kon hem ook ruiken. De meeste bezoekers van het café kenden hem niet want het waren zoals sommigen hen noemen vreemdelingen.De enigen die hem herkenden waren grappig genoeg twee Russische jongeren die stilletjes verontwaardigd aan een Antwerpse man hun beklag deden. De Antwerpse man zei dat iedereen in hun stad het recht had om ongestoord aan een cafétafel te ziften. Naast de man met de ijskoude naam zaten twee van zijn medestanders: duidelijk dwangneurotische kuisers. Foto VERF ED wild groen 2006

verf ed
8 0

Kunst is pure tijdsverspilling?

Het nut van kunst. Een bakker geeft de mensen eten, een bierbrouwer geeft de mensen drank en plezier, een kunstenaar geeft de mens een identiteit. Denken vanuit de landbouw / industriële cultuur daar is kunst nutteloos. Spierkracht is de belangrijkste kracht. In de I-T cultuur is onze geest belangrijk. Kunst is er een belangrijk onderdeel van. In het verleden was kunst nog duidelijker. Vlagen van de ene groep waren nadrukkelijk verboden bij de andere groep. Kunst was een deel van een collectivisme. De I-T cultuur is individualistisch. Zie de communicatievorm: de constant sms-ende mens. Dat een kunstenaar vanuit zijn individuele keuze het scheppingsproces ziet als nutteloos zegt meer over de kunstenaar dan over een kunstwerk.Waarom ziet men in kerken alleen religieuze en geen atheïstische kunstwerken en omgekeerd?Waarom loopt de ene in een Armani rond en de andere in een groene parka?Waarom rijdt de ene in een 2-pekaatje en een andere in een Porsche ?Omdat wanneer er contracten worden getekend een met een Porsche en een Armani meer vertrouwen wekt dan wanneer er iemand met een 2-pekaatje en een groene parka aan komt. Test het zelf, ga een bank binnen, ga een hotelkamer reserveren in een kledij van bedenkelijke staat, verschuif dan eventjes uw mouwpijp zodat een exclusief en zeer duur kunstig uurwerk te zien is. Bemerk het verschil in reactie. Men kan het uiteraard weigeren en de mens alleen zien als etend en drinkend, maar dan ziet men de mens alleen als werkend, niet als denkend wezen.Is het angst?Is een werkende mens veel controleerbaar dan de denkende mens?   foto VERF ED 1975 student Leuven Rijschoolstraat 

verf ed
0 0

Dubbel verdriet

Het overkwam me gewoon. En daarna kwam het woord. Twee woorden waren het. Ik voelde ze tijdens 'Het laatste portret' opkomen, een tv-programma waarin een deskundige fotografe het laatste portret van iemand maakt en er meteen zijn of haar levensverhaal aan ophangt. Samen met vrienden en familie. Al is 'laatste' altijd een ietwat misleidend woord. Het laatste tot nu toe? En is het volgende dan weer het laatste? Of is dit de allerlaatste foto? Inderdaad. Voor deze mensen zou er geen meer volgen. Ze wisten het. Meteen vanaf het begin zat ik te draaien op mijn stoel. Zou ik wel kijken? Verdriet dat altijd nog ergens zat, zou vast en zeker terug naar boven komen. Als een soepballetje waarvan je dacht dat het niet meer in de soep zat. "Niet beginnen, hè pa", zei onze jongste vanop de bank. Maar toen zag ik het. Ook hij kreeg het moeilijk. Een blik naar elkaar was niet nodig. Wellicht voelden we hetzelfde, een terugblik naar hetzelfde moment van enkele jaren geleden. En toen kwam het. Omdat ik meteen zijn verdriet voelde, kwam het bij mij nog harder binnen. Ik had te maken met dubbel verdriet. Niemand zal het ooit wetenschappelijk kunnen verklaren, maar als je door de ogen van je kinderen hun verdriet ziet, komt het dubbel binnen. Je neemt het extra op, want je wil het bij hen wegnemen. Maar dat gaat niet. Ook bij verdriet is het ieder voor zich. C’est la vie. Net na de uitzending kwam mijn vrouw thuis. Ze zag het, maar zei niets. Het is een edele kunst. Het duurde een tijdje voor ik het onder woorden kon brengen. Maar nu weet ik het voor een volgende keer. Al moet het nu ook weer niet te vaak voorkomen, dat dubbel verdriet. Een enkele keer is genoeg.

Rudi Lavreysen
14 1

Nieuwe gordijnen

Na drie dagen dood in bed te liggen, besluit ik een paar berichten te beantwoorden. Intussen laat ik het bad vollopen met nieuw leven en controleer de temperatuur met mijn voeten. Iemand die weken geleden vroeg wanneer ik naar zijn nieuwe gordijnen kom kijken stuur ik dat ik onderweg ben. Ik slik alle soorten vitaminen die ik in de badkamer kan vinden, en van elke soort een stuk of vier omdat ze al lang over datum zijn, net zoals mijn gezicht en het gezicht dat er ooit was tussen mijn benen. Hij weet niet dat het een poging tot een comeback is dus na het bad steek ik mijn haar op tot het past met mijn hoerig rode lippenstift. Ik koop een fles champagne om mezelf te presenteren als fris en bruisend.  Als ik aan de overkant van zijn straat geparkeerd sta, zie ik door het donker in de straat alleen zijn raam met licht dat enkel van langs binnen zijn gordijnen zal tonen. In mijn achteruitkijkspiegel lijk ik wel een pas uit de kast gekomen travestiet. Hij zal zien dat het me moeite gekost heeft en ik hoop dat hem dat zal afschrikken om té persoonlijke vragen te stellen. Ik stap uit en beloof mijn wagen snel terug te zijn.  We zitten in zijn zetel en ik probeer me te herinneren hoe de vriendschap ooit was ontstaan. We doen alletwee onze sokken uit en plots herinner ik me terug alles. Terwijl hij vertelt over zijn nieuwe verwarming krijg ik koud door zijn pezige voeten die steeds dichterbij komen. Zou hij de temperatuur van mijn aanwezigheid willen controleren? Zijn voeten lijken op de bovengrondse wortels van de Bonzaï-boom naast zijn tv. Ik vraag me af waarom de voeten van mannen er altijd uitzien alsof ze al drie dagen dood zijn.  Opweg naar mijn auto zwaait hij me uit vantussen zijn nieuwe gordijnen en ik zwaai terug om hem samen met mijn dode ik voor de laatste keer vaarwel te zeggen.  

Fanny Wildemeersch
66 5