Lezen

Realiteit

Realiteit Het is niet omdat ik denk dat ik weet, dat ik weet. Mijn denken aanbakt wellicht, overhelt zo nu en dan, suddert wat in vreemde pan. Of, wordt ondergesneeuwd, door eigen vlokken. En dan wil ik, als die moor afkoelen zodat ik niet op hete blaren hoef. In eigen pan, crèmerie, roze wolk, gouden klok, stoomketel wil ik vrijheid in vlokken. En kloek blijf ik. Voltooien mag niet lang leven. Het is als een ontmoeting tussen oerkrachten, een onafgebroken worstelen. Ook hemellichamen volharden in hun baan. In bestaan hoeft niets gedeeld. Waarheid, noch realiteit. Het is niet omdat ik denk dat ik weet, dat ik weet. Maar als vastgebonden aan een metalen remblok, sleep ik me dan toch met kreupele voeten. Vier kanten wil ik bestrijken kunnen, splitsen en afsnijden. Het soepele lijkt meegesleurd en vrijheid keert me de rug. In meten wil ik weten, vinden mijn roze wolk. En dan, weergalmt in eigen pan mijn klok. Al werd ik stoomketel of cremerie, beter houd ik een afstand. En onwankelbaar, blijf ik. In overtuiging riskeer ik blind te worden, voor realiteit.

de jutte acrobate

3 1

mijn kink

Mijn kink Als naden niet feilloos aansluiten, komt mijn kink op de kabel. Ik wik, weeg, en weet niet wat te doen. Geef ik weg, of leg ik weg? Lang gelepelde spijs voor menige harten;fruitige bestaan. Daarom. Kijk me aan, snoodaard. Behap me niet langer.Geef me geen lap van je vlees.Je beeldspraak is me te rauw.Uit leven wil ik schoppen, meer drift en je tegelijk. Of, leg me neer in je donker en verhaal me je waarheiden laat niets nog onder je stof.Laat je heft me doen blinken.Mijn naden komen op tijd.Er is geen sprake van haast.

de jutte acrobate

12 0

Ik gaf Opa mijn hand

Ik gaf Opa mijn hand en toen nam hij me mee naar een oord dat ik niet kende.Het is hier erg stil, probeerde ik, maar Opa gniffelde:het is beter stil waar je ontvangen mag. Heb vertrouwen en sluit je ogen. Ik ben naast je. #elk verhaal, een wolk apart#

de jutte acrobate

11 1

Monopoly

Ik loop door straten waar steeds weer opnieuw huizen of appartementen te koop staan. Straten, waarin ook overal oude prachtige huizen compleet opnieuw worden opgeknapt. Het Zuid van Antwerpen bruist, vooral de bouwsector en de projectontwikkelaars en vastgoedmakelaars tieren hier welig. Ik loop door straten waar steeds weer opnieuw huizen of appartementen te koop staan. Zoals de bubbeltjes in een glas bruiswater stijgen en stijgen hier de prijzen- er lijkt geen limiet in zicht. Er valt hier nog maar weinig te huren en ook dat wordt duurder en duurder. Ik loop door straten waar steeds opnieuw huizen of appartementen te koop staan. Met de vele reeds gedane projecten, lees verkochte huizen en appartementen in luxe staat, verandert de buurt. Er komen massaal bakfietsen, elektronische fietsen en deelsteps bij. Meer en meer straten worden fietsstraten -al dan soms met op de weg enorme gaten. Ik loop door straten waar steeds weer opnieuw huizen of appartementen te koop staan. De Brederodewijk is gelukkig nog niet helemaal verloren aan al de investeerders. Maar goed ook. Want een Oud Zuid dat even kil en lelijk is als het Nieuwe Zuid kunnen we hier echt missen als kiespijn. Ik loop door straten en passeer huizen en appartementen die allemaal te koop staan. De straten zelfs en de hele buurt lijken te koop te staan. Er valt geld te verdienen met die prachtige oude huizen die na een opknapbuurt drie keer zo duur doorverkocht kunnen worden. De buurt is op een kantelpunt want straks gaat hier alleen nog het grote geld wonen. Er is veel horeca, maar op bepaalde plaatsen blijft het bruisende Zuid op zaterdag avond dicht of sluit men al vroeg. Teveel bruisen zal het grote geld waarschijnlijk in zijn slaap verstoren. Ik loop door straten waar steeds weer opnieuw huizen of appartementen te koop staan. Ik woon hier maar drie jaar en zie de buurt al veranderen. En ik weet dat dit maar één buurt in de stad is waar dit gebeurt en dat Antwerpen maar één stad is met buurten waar dit gebeurt. In waarheid is het Zuid maar één van de vele speeltuinen van gentrificatie. Eén groot monopoly spel met de realiteit, dat wereldwijd wordt gespeeld.

Maike Bretschneider

10 0

Vandaag fruit

Vandaag fruit Vinnige vinger werd in lucht gestoken van diegene met de meeste honger. Helpen uitdelen, en voelen hoe fruit woog. Maar juf besliste en vinger dwarrelde richting bank. Gemiste fruitgeluk. Geduld riep schone deugd. Straks zou hand wel grijpen kunnen, en bijten in een sappige stuk. Soms vrat de meeste honger en woog vinnige bij juf.

de jutte acrobate

0 0

Moeder

Denk niet naarTerwijl de oneindige regen valt.Adem in en uit. Dat is genoeg.Terwijl van alles op je leven knalt. Denk niet naar Terwijl de oneindige regen valt. Adem in en uit. Het is niet jouw fout, Dat alles anders komt, Dan je had gehoopt. Denk niet naar Terwijl de oneindige regen valt. Adem in en uit. Het gaat bergaf gaan en heftig worden. En sneller dan je nu kunt beseffenGaat het een van je liefste mensen treffen. Denk niet naar Terwijl de oneindige regen valt. Adem in en adem uit. Het is niet jouw fout, Dat je gelijk had met jouw vermoeden. Denk niet naar Terwijl de oneindige regen valt.Adem in en uit. Nog is er tijd. Genoeg tijd zelfs, Om je moed terug te vinden. Denk niet naar Terwijl de oneindige regen valt.Adem in en adem uit. Ook in lange afstanden Sluimert dichtbij zijn . Denk niet naar Terwijl de oneindige regen valt. Adem in en uit. Nog is ze niet verdwenen. Geen schaduw van zich zelfs. Denk niet naar Terwijl de oneindige regen valt.Adem in en uit. Nog is ze er en heeft je nodig Meer dan ooit Denk niet naar Terwijl de oneindige regen valt.Adem in en uit. Pak je moed vast. En je moeder nog vaster. Zolang ze er is. Denk niet naar Terwijl de oneindige regen valt. Adem in en uit. Het leven valt vaak tegen. Maar in tegenslag kan je ook sterke vinden, Waarvan je niet wist dat je ze had. Denk niet naar Terwijl de oneindige regen valt. Adem in en uit. Bereid je voor, Want ze gaat verdwijnen en Een schaduw van zich zelfs worden. Denk niet naar Terwijl de oneindige regen valt. Adem in en uit. Dit gaat een zware weg worden, Die geen mooie einde zal nemen. Denk niet naar Terwijl de oneindige regen valt.Adem in en uit. Stel je voor; De hemel weent met je mee, Om wie nooit meer zo zou zijn als ze was. Denk niet naar Terwijl de oneindige regen valt. Adem in en uit. Blijf doorgaan Voor je moeder. Denk niet naar Terwijl de oneindige regen valt. Adem in en uit.

Maike Bretschneider

6 0

Ode aan de whisky

Je ruikt zo lekker, Streelt zacht mijn keel, Laat verschillende smaakjes achter, Naar elke slok die ik neem. De Schoten en Ieren noemen je ‘water van het leven’. Ik kan ze alleen maar gelijk geven. Jij verwarmd me en omarmd me van binnen. Ik geniet van jou. Moest je niet al bestaan moest men je verzinnen. Ik geef toe: Ik hou van jou. Ik proef je graag. Op een goede Of een slechte dag Ben jij er voor mij. Ik ben geen drinker Maar een genieter Door en door Geniet ik van jou. Beste whisky Je bent een prachtige drank.

Maike Bretschneider

15 0

Mist

We bewegen zonder zicht Door het grijs van de dag.Koud is het ook nog. De winter nadert niet alleen Hij lijkt al aangebroken. Maar we klappen niet dicht, Komen nog buiten al bewegen we traag.We komen bijeen, Dat is zo afgesproken. Wij bewegen zonder veel zicht Door het grijs van de dag. Koud is het ook nog. De winter nadert niet alleen Hij lijkt al aangebroken. Maar wij gebruiken het licht Dat in ons huist, Dat ons verwarmt. Zodat zelfs een koude mistige winterdag Ons uiteindelijk omarmd.

Maike Bretschneider

5 0

Zweten, Vergeten, Loslaten

Zweten Vergeten Loslaten Terwijl buiten de herfst heerst Binnen ontspannen en opladen Voor de winter die stilaan dichterbij kruipt. ZwetenVergeten Loslaten Het was maar een namiddag stoombad en sauna En toch voelt het Alsof het jouw mantra voor de winter zal kunnen worden. Zweten Vergeten Loslaten Er is zoveel, Dat dit jaar Verloren is gegaan. Zweten Vergeten Loslaten Wat nooit meer zal zijn Zoals het was Gaat volgend jaar mee in. Zweten Vergeten Loslaten Maakt toch alles weinig zin

Maike Bretschneider

14 0

Afwachten

Vandaag schiet ik woorden te kort, Weet niet wat schrijven, Hoe de woorden op het papier drijven. Mijn inspiratie is duidelijk aan een andere oord. Vandaag ben ik al vaak begonnen En kreeg ik toch maar niets verzonnen. Ben ik dichter zonder woorden Dus wacht ik maar op morgen

Maike Bretschneider

5 0

Gevecht

We staren elkaar aan, Kennen de ander door en door. Onze gevechten zijn nog lang niet van de baan En weer ga ik weer ervoor. Verzin woorden, die De leegte moeten vullen, Zinnen worden die tot verzen leiden. Dag blanke pagina! De oververmoeide schrijver geeft niet op. Niet vandaag en ook niet morgen, Al huizen in haar kop Heel veel zorgen. Het schrijven helpt Om weer op scherp te gaan staan, Heldere gedachten te vormen. Het weer zal morgen ook eens omslaan. Ondertussen zijn er tien nieuwe schrijfsels Op die dagelijks blanke pagina Komen staan. Ze zullen niet meer vergaan. Wat een overwinning , Soms niet heel zinnig. Maar ze zijn er uit het niets belandt Vanuit mijn eigen hand.

Maike Bretschneider

1 0

Ontmoetingen in de wassalon

Er is een duif in de wassalon. Ze lijkt vast beraden Er te blijven, Laat zich niet naar buiten drijven, Waar het keihard aan het regenen is. Ik wil mijn was proper en droog hebben. Zonder duif erbij. Want ik vindt dat nogal vieze beesten. Een jongeman staat aan de deur wiet te roken En negeert de duif compleet, Net zoals een jonge vrouw. En even vraag ik me af, Of de duif echt bestaat. Er komt een jonge man binnen Die helemaal enthousiast is over de duif. Hij komt uit Syrië en had daar veel duiven Toont me foto’s van toegegeven mooie duiven op zijn gsm. Even schaam ik me Voor mijn luxe probleem van duivenvrees Die jonge man is maar vier jaar in België En was ervoor al een jaar in Duitsland, Mijn heimatland, Waar men hem vaak als ‘Ausländer’ uitgescholden heeft. Ik schaam me nog meer. Hij lijkt jonger dan twintig jaar En heeft al zo vroeg in zijn leven Zijn land moeten verlaten. Ineens heb ik ook geen probleem meer Met die duif in de wassalon.

Maike Bretschneider

9 0

ANGST

Bestond zij uit kleidan zou ik haar smeltenin de diepste vulkaandie angst van mij Bestond zij uit ijzerdan liet ik haar roestenin de troebelste teerputin een gapende geiser Bestond zij uit vleesdan zou ik haar schroeienop een roodgloeiend roosterdie duivelse vrees Bestond zij uit waterdan zou'k haar verdampenin de warmste woestijnin een stomende krater Maar ze is als een gasZe beneemt me de ademVerstikt en verstokt meals een te strakke jas Ze komt als ze wilIk kan haar niet grijpenHaar reusachtige hongerdie krijg ik niet stil Ik wil haar echt wegO wie kan mij helpen?Ik vind haar wel mooimaar als ik dat zeg dan val ik ten prooiaan haar donkere dromenen haar grijpgrage klauwenin haar ijzige kooi Ik zal me wel werenIk wil van haar scheidenmaar zij fluistert aan mij"Zullen we 't nog eens proberen?"

Lennart Vanstaen

24 4

#novembervers2023 naar vrije insteek dag30

Nog even dwaas Vervoeren maakte spaken los, wist ik. Was mijn denken dom, braaf, of wijs? Geen van dit alles van belang, dacht ik. In spaken zag ik onsamenhangende. Ik kon vergaren, meer gebeurtenissen, en een plaats in mijn leven geven. Als samengepakte wolken verspreiden en niet bewegen; werd dan geen regen. Een kompas miste ik niet en niet die zinkende mens werd ik. Bloed vertrok en waakzaamheid kwam tevoorschijn. Ik mocht nog dwaas zijn en proeven. Vervoeren was als oplichten van sluiers en wildemans deurlijsten beklimmen. Kwam toch tot niks en zelf dragen wou ik. Pruimen blootgesteld aan wind en regen smaakten veel lekkerder, wist ik. Veel stof onder voordeuren, werd overgave. Aan voeteneindes kriebelden spaken van kinderwagens met doorbogen wielen; te korte dekens voor zinkende tenen. Lijden schudde wakker en niet vergaren impliceerde regen. Nog even dwaas zijn, dacht ik en plaats maken voor wolken. @linde20231130 #novembervers2023#dag30

de jutte acrobate

2 0

#novembervers2023 naar vrije insteek dag29

In knoop Eens je verlaat wat niet meer bij je past, schoont je wereld zich als vanzelf op,zegt men. Er komt ruimte voor nieuw. Eerst dat zwarte gat, knoopsgat even bengelt. Wil je wel of niet geknoopt? De kunst van stoppen, is als modder die in water naar beneden zakt. Wat nog rest, kan gevonden, zegt men. Kleine, dichte hersenpan en nooit te peilen diepten. Ruimte wekt onzekere. Wel, niet, misschien. Zal je vastnaaien je knoop? En dan, kijk je weer, licht iets op en kan je weer. Misschien vooruit. Beter storm je niet, zegt men. Er is stof en draad en knoop. Er is zwarte gat,er is dichter, en ruimte bengelt je voor ogen. En dan, slik je, zegt men. Keuze. Meer licht, meer stof, meer gat, nieuweverdicht je. Onzekere vergelijkt en jij kijkt weg. Peilen wil je, maar storm gaat liggen, zegt men. Misschien verlaat je opnieuw, misschien blijf je.In keuze nog meer licht, verruimde wereld. Je slikten bengelt kort. De kunst van stoppen, zegt men. Stof, draad, zwarte gat, knoopsgat, ruimte wektdichter. Wat in je wereld rest, kan je nog vinden.Of zal je vastnaaien je knoop? @linde20231129#novembervers2023#dag29

de jutte acrobate

5 0

#novembervers2023 naar vrije insteek dag28

Een nest Eens in een nest andere veren duiken, lijkt me erg verkwikkend. Alhoewel. Welke blikken willen vreemde pluimage daadwerkelijk kennen leren? Inzage van vederdos vraagt naar schuldige antwoord, het liefste een eerlijk, op de waaromvraag. Ik weet, niemand bereid. Blijken dan toch lucide gedachten. Uitborstelen eigen nest, wil ik hoegenaamd zelf niet; laat staan dat van, voor of door vreemde blikken. Wat ik binnenin niet najagen wil, wordt buitenbeeld. Stelling is meteen dichtslaand voor deuren, die ik zelf niet openen wil. Wat kan op nestkasten en meermaals overwogen? Om idem dito blikken, de mijne om mee te beginnen, dan toch doorheen vreemde sprieten, blad en tak naar bouwtrucs te doen hengelen willen? Niet begrijp ik wat erin als verpletterend klinkt? Misschien, een aangeleerd gedragspatroon? Geconditioneerde zorgzaamheid kan omslaan, in geweld en haat, als omstandigheden veranderen. Duiken in een ander stel veren, is niet zonder risico. Kan niets zich dan naar open houding voltrekken? Wordt bij nestbouw ongekend materiaal ingezet? Of blijkt de zoveelste vreemde blik, ik incluis, allergisch voor al te donzige nesttuigen? Ik beken meteen schuld. Of was ik neststelling weg, zoals de regen het stof van een plant wegwast? Misschien wacht ik beter op een vreemde bloem? Inzage zal ook dan naar schuldige antwoord verzoeken. Ik beloof mijn nest. Het wordt een eerlijk. @linde20231128 #novembervers2023#dag28

de jutte acrobate

0 0

#novembervers2023 naar vrije insteek dag27

Daar waar wortels een weg kronkelden, geen wind wegblies. Net daar, struikelde ik, bonkte mijn hart. Blik, alsof ik bij bomen zocht, er zat als een berg, en er een inzicht ving. Even diepgaande wroeten, mocht ik. Onderhuids streefden bloedbanen. Doelen kronkelden tot wortels. Smet en andere bijzondere krachten, noch opwindende ervaringen, najoeg ik. Slechts uitwaaien, wou ik. Maar net daar, verzonk ik. Nabij kronkelende wortels. Berg werd kijkgat en ik er boom. Wroetende blik en bonkende hart, geen wind blies me omver. Het moment leek als samensmelten. Ook ik zocht er mijn weg. @linde20231127 #novembervers2023#dag27

de jutte acrobate

0 0

#novembervers2023 schrijven is lezen dag26

Basisgedicht: Op zondag schaatsen we over clichés van Vanessa Daniëls, de bezieler van het project novembervers. Op zondag schaatsen we over clichés Uiteindelijk is dit de hele kunst:aan het oppervlak blijven als op een ijslaag. Als je geluk hebt, plavijt de zekerheid van vrieseen dikke laag als een glinsterende loper vanbegin tot einde. Je kan je afscheiden van je voeten en geen benulhebben waarop je loopt. Op kristalheldere plekken grijnzen starre lijvenvanonder het dunne ijsvlies over het wak.Die kan je negeren. Je kan ontdekken hoe natte enkels voelen.En het is niet het doorzakken dat het meesteschrijnt, het is het langzame ontdooien;het lange herinneren hoe scheurend ijs klinkt. In het beste geval leer je omzichtigvoortbewegen; je gewicht impactloosoverdragen van je ene naar je andere been.En ik denk dat het dat is. Het is het schuifelenmet zwier verheffen tot kunst. Mijn creatie: Maar laat me nu net niet ontdooien willen. In schuifelen zie ik geen kunst. Het is als zwieren uit je jurk en net dan niet in je netste onderbroek prijken. Negeer me vandaag dan liever. Ik blijf wel aan het oppervlak. Als op een dunne ijslaag. Iemand moet starre lijven in de gaten houden en sneller herinneren hoe scheurend ijs klinkt. Ik heb geen benul, hoe en waar de loper voor je glinstert. Begin tot eind. Niets schrijnt, niets plavijt. Vries kan ik je niet verzekeren. Je kan je afscheiden, maar sta me terwijl toe. Grijnzen is voor me als voortbewegen; van mijn ene naar mijn andere been. Enkel met mijn muts op, verandert er iets. Iets te gewichtig wordt het voor je nu wellicht; natte enkels woelen en zwier verheft. Dunne ijsvlies ontdekt op kristalheldere plekken onzekerheden. Ik denk dat het daar is. Daar, over het wak, waar je me negeren kan. @linde20231126#novembervers2023#dag26

de jutte acrobate

0 0

#novembervers2023 schrijven is lezen dag23

Basisgedicht: Ballonvaarder van Stefaan Brugghe Ballonvaarder We blazenin hete luchtballonnenen stijgen op het eindevan een steiger het einder tegemoeten varenvaarten afop zeeënvan wolkenWij doen geen vliegen kwaadWij landen op weilandenen kuchen en zuchtenhet laatste luchtje uit Mijn creatie: Aldus landde ikop mijn weiland.Als op het einde van de tunnelmeteen daarwaar mijn laatste luchtjeneerdalen wilde.Ik wistgeen vliegen deed ik kwaad.Er was stijgen, blazenvaarten en de einder.Ik hield van wolkenen hun zeeën. In hete luchtballonnen kwam ik nooitmaar het gevoel aanriep ik.Ik overkeek mijn land en het hunne.Mijn mand werd mijn nest.Niet aan een veelheid touwenwilde ik me branden.Er in een hoekje wiebelen was weten dat kuchen en zuchten mocht.Terwijl dromen van steigersin vaart geen kwaad. Als laatste tuimelenmijn weiland in.Op het einde.Ja.Precies daar. @linde20231123#novembervers2023#dag23

de jutte acrobate

0 0

#novembervers2023 schrijven is lezen dag22

Basisgedicht: Drie mandarijntjes van Peter Goossens, auteur. Drie mandarijntjes Drie mandarijntjes weggesmetenuitgedroogd, gerimpeldlagen ze in de fruitmand. De ogen die ze hoorde te verleidenwaren blind voor sappige geuren.De aandacht die ze hoorde te trekkenwas bij voorbaat nutteloos. Laat staan de nutteloze arbeidhet nutteloze vervoer.Maar de intentie was er wel. Mijn creatie: Had ik maar een fruitmandmet weggesmeten mandarijnennog voor ik gerimpeld en uitgedroogdde aandacht trok. Ogen hoorden me te verleiden.Wel sappige geuren.Blind werd ik, voor nuttelozeaandacht, arbeid, vervoer.Drie stuks volstond. Wel intentie.Liefst niets bij voorbaat nutteloos. @linde20231122#novembervers2023#dag22

de jutte acrobate

8 0