Lezen

citytrip Griekenland.

Wie kent nog de Antwerpse stadskrant?DE NEUS.Ik heb er nog voor gewerkt.Rond die tijd moest ik mijn paske vernieuwen.Wie kent nog de dienst bevolking in de lange Nieuwstraat, de rij loketten, achter ieder loket een prompte dame.Voor vooroorlogse typemachines."En wat doet u nu voor werk?" vroeg die Dame.Even uit mijn lood geslagen mompelde ik: "he, he, ik werk voor een krant".Na een flink geratel kwam mijn paske tot mij terug, Journalist stond erop. De reactie van de toenmalige Rijkswacht ambtenaren op dat gegeven was verbijsterend.Daar ik altijd nogal bohemien gekleed rond liep, loop, (langharig werkschuw weet u nog) was ik een zeer gewild slachtoffer van het idee, dat vuil slecht, proper goed is, de dwangmatige zuiverheid gedachte die tot onze cultuur behoort.De mandarijnen van deze gedachten vonden in mij een ideaal slachtoffer om hun tijd door te komen.Honderden keren werd ik staande gehouden."PASKE" was de aanspreektitel.Tot op dat paske journalist verscheen! Als ik nu schrijf dat de mandarijnen opeens door het stof kropen/kruipen, ver zal ik er niet naast zitten. Ik dacht opeens aan de papiertjes waar de middeleeuwers mee zeulden. Het papiertje heeft me ooit in een zonnig vakantieoord gered.Net voor het vertrek uit dat zonnige vakantieoord constateerde ik dat mijn paske verdwenen was."U zult naar de hoofdstad moeten" zei de eerste de beste ambtenaar die ik aanklampte.De hoofdstad was 1500 km verder en met nog een 10 frank te gaan.De wereld stond eventjes stil.Ik begon iedere ambtenaar aan te klampen die er maar ambtenaar genoeg uitzag.Het vliegtuig vertrok 30 min later.Het werkte.Opeens werd ik doorverwezen.Ik eindigde in een kaal bureau.Na mijn naam en adres vroeg de ambtenaar mijn beroep."Journalist" zei ik.De man greep naar een grote zwarte voorhistorische telefoon. De dag tevoren hadden we een havencafeetje bezocht, een cafeetje in de stijl dat er niet veel toeristen komen.Tot ik opeens besefte dat de helft van de mede cafégasten Antwerps praten.En erger nog, verstonden. Toen de ambtenaar de telefoon greep dacht ik: als er een is die Antwerpen kent en vraagt welke krant?Want de stadskrant 'De neus' werd toen beschouwd als gezagsondermijnend (subversief).De man van het bureautje had iets te maken met kolonels. De man die binnen snelde had niks van dien aard in zich.Hij stelde vooral belang in wat ik vond van zijn zon overgoten land.Daarin kon ik hem gerust stellen: ik zou zeker terug komen.Van Antwerpen wist hij dat het een voorstad van Amsterdam was.Ik verzekerde hem dat het eerder Parijs was want met Amsterdam wou ik niet vergeleken worden: zonovergoten landen hebben meestal zonovergoten cellen en er is watertekort.Maar voor die man was het allemaal gelijk.En toen ik hem in herinnering bracht dat Antwerpen in België ligt dichtbij Brussel toen gingen zijn oogjes blinken.Brussel mompelde hij. Verschillende keren. En opeens realiseerde hij zich dat een van de bewoners van dat wonder Brussel bij hem stond.Hij had hem zelfs nog geen versnapering aangeboden, hij had de grondregels van zijn gastvrijheid geschonden en dat stond nu al vast daar zou hij voor boeten. Maar opeens verscheen een grijns op zijn gezicht.Niet hij zou pijn lijden maar zijn honden van ondergeschikten dat ze zo een belangrijke bezoeker van hun schone landje zo slecht behandelden.Maar nu moest hij zelf de bezoeker op gepaste wijze behandelen - straks zou hij zelf de honden afstraffen met een zweep- en.....Ik onderbrak zijn gedachtegang en vroeg hem of het probleem opgelost kon worden."Probleem?" Opeens zag hij een manier om alles goed te maken. "Het probleem van de diefstallen op luchthavens is een Europees probleem dat alleen door Brussel kon opgelost worden" zei hij. Het eeuwenoude Zuid Europees fatalistisch gevoel kwam over ons heen gevallen als een deken.Een bestolen journalist in een zonovergoten toeristisch land is niet de beste reclame.Hij begeleidde me naar het vliegtuig.En wuifde me na.Als om uit te wissen, wat mij van negatieve gedachten zou overblijven.Van het landje waarvan hij houdt en om die bezoeker te laten terugkeren vanuit dat verre Brussel Zo ziet uWat een aantekeningKan veroorzakenDe middeleeuwen *************************************************** Foto gallery VERF ED FOTO: encyclopedische mens https://www.2dehands.be/q/verf+ed+encyclopedische+mens/

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot

16 1

Droom groots en verrassend

Ik waan me schrijver. Een echte auteur. Eentje met alles erop en eraan, jawel. Als iemand me nu vraagt naar mijn job, antwoord ik vol trots: 'Ik ben schrijver maar ik vul rekken omdat schrijven niets opbrengt.' Gevolgd door een knipoog. 'De rekeningen moeten betaald worden.' Niet dat ze het begrijpen. Maar ik leg hun blik vast in mijn volgend verhaal, zeker weten. De lichte verbazing, de frons en de twijfel over mijn geestelijke gezondheid komen er zeker in, dus ik knik hun dankbaar toe voor dit moment. Je bent een 'echt schrijver' als je een verhaal schrijft. Met een begin. Een stevig midden. En een einde waarin al de rest netjes klikt. Did it. En al wie anders beweert: zoek het maar op :) Droom groots. Ik wilde schrijver worden. Droom grootst, vol fantasie en neem het niet al te ernstig want tot gisteren was ik slechts mezelf, wat op een doorsnee dag ook al volstaat. Maar dan... Uit onverwachte hoek. De vraag der vragen. 'Zeg Kat, werk jij dat verhaal nog af of niet? Ik wil het wel weten...' En dat is het.Dat moment. Dat moment waarop ik bijna zat te janken maar de verbijstering won. En dat maakt mij, sinds gisteren, tot een schrijver. Eentje gevuld met ongeloof, dat wel. En eentje die nu een verhaal moet afwerken... Wat een plezier! Vele groetjes, Kat.

De Donderklif

26 2

Requiem voor een waslijn

de waslijn is gisterenochtend gestorvenhij droeg broek, kous en een zomerse hoednu ligt hij mistroostig in as en roet de wester heeft wat leuk was bedorven zijn strakke nylon huid speelde met het weerdanste door mijn lenige vingers heennu hoor ik ellende en zie ik weeneen nieuwe ontmoeting volgt er nooit meer zomers gaf hij mij een gewaarde bliktoen ik hem schoonmaakte voor het straatvolk dat hem in een luchtige pose opnam als vrienden hielden we van jolijt en schiklachten om elkander en de donkere wolkik zag dat zijn vriend het niet overnam

Wijnand

19 1

Het parcours van de voorganger

De verleiding van verdriet is de middeleeuwen Er ligt iemand in het koren Dat is mijn boodschap voor haar vooraleer ik terug naar jullie keer Ik zeg altijd iets niet wanneer het mij te evident lijkt De leugen van de verzameling is nu eenmaal verbondenheid Dat moet ik onthouden Een ridder van zijn taalgebruik is een rebel van de moderniteit Met voorbedachte rade Mijn vergoeilijking is slechts de tijdsvariant Ik heb al iemand die rechtstaat Alles is een exclusie van originaliteit die uitzonderingen sorteert de roos wordt afgegeven aan Ruben Hij moet op Sint Valentijn herdenken door alleen te blijven op veertien februari's hij telt de levensduur van zijn inspiratie en beëindigt zijn hoofdstuk zonder dichten over dichten dat is een lange aanloop om te gaan slapen de nachtlamp-vaas wordt tentoon aangekocht in morele waarde een straat naast overgang iedereen die hem begreep sleurt stukken van zijn jas zo erg is het nu ook weer niet dat ik mijn neus niet kan snuiten rochelen bevrijdt de watervallen in de alpen ik wandel verder door applaus voor mijn improvisitie er ligt een woord tussen eenvoud en herhaling maar het blijft onroerend goed van grammatica een weesadjectief evident Donderdag 19 juni poetsdienst Thin layer Equal your witness of blank sheet composer They don't have a tone to begin with anymore Het springt in voor de internationale Die laatste regendans van mijn spontaniteit gedronken Je hebt wat je wil hebben En het mag niet misgaan Nu, begint ze te zingen over haar laatste spelfout Ze reigt alle koorden die de bewegingen van de wolken imiteren leeg Het is zinloos dat ze zingt Ik beweer mij tot haar Dan verbreken we het pact van de zonde zonder schaap En eten we de wonden Leeg Het is zinloos dat ze leeg zingt over de aarde Je kan moeders verdriet niet opvullen met een aanmerking over dezelfde achteruitgang We hebben hem gevonden Hier mag ik alles vergeten, maar hoeft dat niet Het was het begin, vooral het begin, dat mij stoorde Als je leest kan je verder De puberteit van een reus De puberteit van een reus bevat geen natuurlijk taalgebruik dat is waar Ik weet ook niet of een reus groter is dan mijn stad Het is niet mijn gevecht dit tweede idee Ik formuleer het dank ook niet als het eerste Een conversatie met mezelf is voldoende om te schrijven Deze keer ga ik naar de volgende kamer Het systeem verglijdt in de gewoonte van verrassing toen de tafel opkijkt om een diagnose te vermijden Synoniemen verdwijnen de kans op een oplossing Zelfstandige naamwoorden zijn arroganter dan de wetmatigheid die ze geïnstalleerd heeft in het aperitief van stereotype Willen bestaan is zelfs niet het begin van de taal Onvoorziene omstandigheden proberen elkaar Het zijn niet de mensen Dat is het verschil Het maakt het bedrag niet uit van het geboorteaantal dat Clementie Conventie nooit meer een paus zal worden Hij passeert De soep naast de eieren is op Hij eet van de miswijn Er ontstaat een grot Dat is mijn geheugen Zolang er iemand hulp nodig heeft blijft het kader de kunst We zijn er bijna Wacht gewoon op de trein Dit speelgoed bestaat niet Speelgoed verenigt niet meer als je het beveelt Als een reisduif terugkeert naar reis Elimineren kan niet zonder herhaling zegt schuldgevoel De gedachte roos troost Mentale inspanning is nog altijd de reden dat rozen doornen hebben in deze veilige wereld Eerst een concept vooropstellen en dan zeggen dat het bestaat Ik ben aan het schrijven, ja, maar wat is het verschil tussen een concept en een omstandigheid, mijnheer? Ik laat het niet bij die vraag Ik word eindelijk kwaad op uw redenering Niet op Uw vermogen Wat zijn de regels? Dat U afwezig bent? Er is toch nog nooit iemand kwaad geworden in een gedicht De verluchting van de wereld liet het afweten voor mijn dampkap Weeral diezelfde worsten Het verschil tussen een verslag en evolutie is verouderen Worsten stellen niet haperen ze in mijn calorieën Ik krijg het gevoel dat iets mij begrijpt Waarom is dat goed? De inrichting van de vrijheid Ik herinner mij mijn eerste adem nog om die reden Waar ligt het begin en wat is het onderwerp? De geelzucht van de zwaan verdeelt goed en slecht over eten Zolang alles op voorhand gebeurt zal ik altijd achterdochtig blijven Publiek als waarborg voor een gesprek De renaissance als dood van de liefde De wijn ligt onder de kaas Er is niets zo oorzakelijk als het verzwegen voorakkoord van hun onderbewustzijn We zijn verkeerd bezig Laat ons een stoel nemen ergens anders gaan zitten en dan op jouw punt terugkeren Onderwerp We krijgen vrijaf vandaag Ik voel mij vrijblijvend in mijn taalgebruik De laatste krul van de renaissance is een Frans leenwoord De Franse functie zien kleiner worden, dat is mooier dan een einde Eeuw De gedachte einde troost de gedachte einde omdat een roos naar het einde opengaat als een goede film voor het licht Het is taboe Het is in mijn wereld een deur naar fotosynthese en de plaats waar ik vannacht wil slapen Vannacht wordt morgen Ik voel mij thuis Het begin is een leugen Fotosynthese is een analyse van variatie Van voorgaande natuur Daarom mocht ik als kind binnenshuis nooit de was doen Geweld is makkelijk Komt het van de zon of van het licht? Uw relativisme wil dat op zijn minst tot ons perspectief herleiden De verheerlijking van het brandpunt tegen het ongezegde Nu zijn mijn ongelukken inzetbaar Er komt medelijden Ik ben alleen Soms twijfel ik tussen de zon en mijn vrienden Enkel als je alleen bent moet je kiezen Het onderwerp van vandaag is vandaag Een naar bestaand refererend medium zonder werkwoord Neergelaten eindigt niet in het niets als adjectief In de spreektaal de passieve aggresiviteit van variatie Structuur wordt Monteriggioni Cel Dat was het woord, cel Waar ben ik? In je gemiste trein gemiddelde Het verbaast mij niet dat jij het gemiddelde geworden bent, Filistijnse Fibonacci De martelaar-samaritaan heeft evenwicht Eerste dingen eerlijkst De opwarming van de aarde wordt al gededuceerd tot diezelfde tussenruimte Vandaag Vandaag komt uw trein, kan U zich dat voorstellen in plaats van mijn ontmoeting, waar ooit iemand gerookt heeft? Ik vergeet de beste zin: jullie Onbreekbaar De noodzaak van een stijlfiguur in een pleonastisch zwembad heeft eindelijk verkering met de statische springplank van 'n stad De hint van test Dat mag van mij want je kan het niet uitspreken zonder het synoniem van essentie Eindelijk, variatie kent nu pas geen richting meer Evenwaardige tweespalt onder Ben Hur en Troje Wat ze verwachten is dat we open kaart spelen Ik wil terug naar Spanje Als je eerst naar Frans Baskenland gaat en dan naar Spanje is de kans dat je mij niet meer herkent Intonatie en allusie, de grot van Plato-light met druipstenen ironie, het verschil tussen alles en achterdocht Onderwerp de achtergrond van Uw gesprek naar mijn argument Er wordt een Assyrisch fries voor de poort geplaatst De rest is nu allemaal dichtkunst Er is een onzichtbare bevolkingsgroep, een nuchtere omgekeerde oase Ze volgordenden ook hun planten in terracultuur, mijn esthetische voorliefde voorzien voor de etrusken in Griekse havensteden Gepolariseerd en gepolijst worden door mijn naar voorgetrokken pupillen Vandaag ben ik terug leerling Waar ben ik? De curve strekt mijn ruggengraat Reactie klinkt letterlijk Mensen spreken terug gevoel en zijn gestopt met denken Nu moet ik terug naar Spanje Dat kan alleen in de les Verwijzen De samenvatting verschijnt aan het bord Verschillende keren Waar ligt de grens met vandaag voor die worsten? Ze spelen op verrassing Hoe hoog zwemmen garnalen? Ik hoor jullie denken Verrassing, verwachting Adempauze tijdens het denken? Dat is het omgekeerde resultaat Niet meer kunnen zien Opjagen is het opwinden van mensen Dat kunnen jullie al gezegd hebben En nu gaat het over niemand, schuldgevoel Het ontbeert mij aan overzicht op de enige aarde zonder land Onwrikbaar zoals het stereotype Onweerstaanbaar om die reden maar zoals Minotaurus en Athene Een computer is het Parthenon aan het downloaden Mijn curve wint de natuur terug Dat gaat over mijn ruggengraat Een oplossing voor mijn lichaam Het geloof van de moderniteit, gebeuren Berust niet op toeval als je het tegendeel stelt Mijn grootvader stelde bepaalde van zijn bestek aan, dat zag ik Ik solliciteerde naar liefde in de grot van het stereotype Was alles de exacte reflectie van zichzelf Behalve medelijden geen medewerkers vandaag, maar hij heeft gelijk Want hij lag oneffen De bakermat van de industrie stompt tegen de rivier Zo vind ik echte woorden Van taal naar tong naar denken naar dichten Reageren is de vraag van het gevoel Het evidente heeft een negatieve bevestiging nodig Essentie Even de stappen van essentie overlopen Keuze, voldoende en waarde Aankondigen is het gevolg van een leugen Ik kan niet praten als een deelvorming aan een gelijkmatig geheel Nu praat ik tegen de mensen, voor mij een originele spaghetti alstublieft Geen dank, de lepel ligt naast de ketchup De plaatsbepaling van de worsten Eten verlucht de monnik, God, en nu de annulatie van het volume van mijn conceptie We zijn te vroeg en dat is een waarheid Zo voel ik mij iedere dag Stokken voorspellen de toekomst Het onderhoud van het concept en nu ben ik weeral de reden voor het kader vergeten, de titel Vroegtijdig is onschuldig, probeert goed te rechtvaardigen Hygiënisch is het in de klas Zonder verwijzing Het 'ik lieg' en daarom mocht dat niet Zit dan gewoon aan een grotere tafel Ga die dan gaan halen Dan keren we tenminste even terug Ik haat mijn voltooid adellijk meervoud Telgen van gluten bewieroken eigen beraadslaggevers De zweep op de cactus Vormt zich een leenwoord zonder weder, want zijn ze daar nu weeral zonder leenwoord, al die ideeën Ik kan hun klank nabootsen en het licht aansteken Het licht sprak de klas aan Het werd dieper Een nieuw beeld Resultaatvoetbal is niet de top van de top De bestuiving ontbeert betekenis Het antwoord van de kunstenaar: Herroeping Ons antwoord: verdeeldheid De apocalyps was de samenvatting Die vraag kwam weer voor de oorzaak Ik wil een richting voor intuïtie, dan een zin Een zin die jullie leven zal bepalen Roem draagt het luchtruim voorbij het concept van andere mensen Zwaardspelen zijn toch vroeger Dat zijnde, ik ben hier U heeft al gesproken Nee Ik ga sneller dan heb ik gelijk Ik surf op luchtruim in een mechanische afbeelding Daarom begreep ik Protagoras niet Ik ben wel blij dat mijn school mij deze uitwisseling heeft toegestaan Wat is de lengte van mijn gedachte? Wanneer je een ander met ik kan beginnen is mijn dagboek gestolen Ik begrijp het Onzijdig wijst de vlaggenstok de grond af Ongehoord neemt hij de wind Mogelijk is nu moreel Wanneer komt het gevoel, wind? Het kind keek verkeerd naar de kachel Opa kon niet meer ademen Wat is het menselijk verschil, toeval? Tussen filosofie en wetenschap ligt een boek Coördinatie Ik dacht nooit dat ik de woorden zou vinden Verdienste trof uitzondering Het is belangrijk dat het nu eerst komt, je oplossing voor de liefde Als luxe? Wat hebben we dan niet Inherente goedheid, een positieve eigenschap of het effect van nazeggenschap Dezelfde Bijbel in twee gedeeld, Mozes in twee Opeengehoopte worsten mits zelfkritiek en anticipatie is mijn woord Ik zie je graag Dat ik zelfs nog de moed had om haar naam te zeggen Mijn onderwerp Ik kan er niet aan doen dat boeken tegen mij spreken en mij dan veroordelen Ik ben aangelengd, niet systematisch Zonder coördinatie geen zijn Gevolgen van een cadeau Gevolgen van een gegeven wereld Sinds oudsher is dat een andere vraag In eerste instantie was er geen textuur dat is waar, het ging over ons Eindelijk variatie Eerlijk, over de overkant geen manschap Geen vliegtuig Ik ben bezig met drijfveer water te strijken tot bedoeling Dat zo te houden tot betrekking op latere leeftijd Het nazicht van de liefde Veroordeel mij niet, dat was de laatste aanvulling Hoe heet dit patroon, recursief gaan? Het is de eerste keer dat ik het zeg, het is gratis vandaag, het begin, Pinocchio in pianoconcert van de kunsten Zal de eindmeet zonder noot niet halen Plaatsbepaling poëzie Samenvattend, geen analyse zonder opmerking Nu ben ik deelbaar, wat is Uw vraag? Beschrijving De beschrijving van Babylon is de mediterraanse stad van oceaans Monteriggioni Atlantis-Athene Als oplossing Protagonist Protagoras in de spits, punt. Ik ben Al geworden dat is eenzaam Ik was een mens Nu ben ik een perspectief Tot Nu zal ik geen geestelijke dood sterven Gezondheidszorg is een boomerang Het is geen herhaling Taboe Hoogstens letterlijk een te lang aanslepend woord Van structuur ontheven kan ik de Aarde aan Ik werd nooit beklemtoond met een voorafgaande bedoeling Ik heb ze gemaakt Aan welke kant ligt nu de noodzaak? Onafhankelijk wordt gegeven een enig woord als zelfstandig naamwoord Herhaling, geen variatie mijn vatbaar, vader Maar goed, ik voel me goed, onschuldig zelfs Dit huwelijk zal nooit de waarborg worden? Waar was je nu weer, Robijn? Ik neem ontslag van de lichtinval. Er is al op voorhand bepaald wat cruciaal is. Mijn hart bloedt, een opmerking geen vaststelling Ik heb nog nooit de voorgaande bloem gezien, maar ik wil U die in alle spontaniteit geven: het verlangen naar noodzaak Voorwetenschap van de profeet wordt gelezen en geschikt verklaard Altijd iets nieuws, dat is niet oorspronkelijk dacht de ezel van de rijst "Hoe moet ik de rijst gooien, als ik de kerk verlaat?" Gekookt want het heeft gesneeuwd Jij leeft hier Ze beeft Hier liggen nu de kansen die niet verdwijnen zonder wedstrijd Ik ken mijn renaissance al Heeft de geschiedenis ze gestolen in wederhelft, tijdsgeest? Het zijn niet jullie lievelingswoorden het zijn de mijne Ik tel de lengte van uiteraard Het moederhuis van onschuld Bevestiging is de limiet van de taal, interactie Dat volstaat. De leraar zonk in het perron en dat was mijn misdaad Ik werd verbrand op een stelling Het doek van de Sixtijnse kapel viel van mijn moeder haar benen Michelangelo is op het moment weer aan het paintballen met de engel van een andere vraag Zwembaden en landbouwen, het verschil is niet water dat is het resultaat Aangelengd bloed, aangelengd bloed, mijn hersenen zijn aangelengd bloed in een gegeven wereld? Toen de jongen om de bedoeling van zijn perceptie vraagt in dezelfde relevantie, antwoordt de leraar in het verleden Het is verboden de tijd terug te keren Ik schilder in een zwembad Blauw De nieuwe poort van Athene De wijsheid als autonoom van het klimaat Is overbodig bestaan? Recyclage heeft ook materie De rijzende taart oogste korrels op onze matten en met twee woorden spreken annuleert mijn geheugen Ik is mijn punt van veiligheid We bereiken hun punt niet en ze horen ons denken, wat moeten we nu doen: het eerste of het tweede Het eerste vierkant in een deelverzameling die ons het verslag van de geschiedenis die wij benoemen levert Een geschenk van een engel zijn filosofie marathon Waarom hebben jullie hem herhaald voor het geweten, publiek? Papier is flinterdun in een gegeven wereld De blauwdruk van Assyrië dan maar Een verwijzing en een toespraak Vallen naar de sleutel met Alies Het is een verassing Weeral het verkeerde huwelijk Ik ben alleen en niet eenzaam in de neutraliteit waarmee ik faalangst van de engel, de normaal van het zonlicht en de differentiatie van de wolken Hun receptie De levensvoorbereiding van moeders engel in vertrouwen gevallen voor mijn eerste woorden de essentie van wat ze nu gaat zeggen Ja Systematische woede Plaatsbepaling poëzie Onderbroken door de toekomst, mijn genie Met haken en ogen, de inval van relativisme op mijn referentiepunt Was het een antwoord of een aanval van het volk? Nee die grote stem, eindelijk die grote stem. De gradatie in overgang omwentelt terugkeer Weeral voorbij het midden waar de waarheid ligt Golf met bekers gaat niet, spijt me, want dit is mijn tweede kans Redelijk is een adjectief maar een betrekking op deze volzin Engels schrapen contrast van de daken We zijn meer nu Evolutie is geen gedachte De afdwaling van de lampkap Atlas Protagoras sluit het boek van de aarde Mijn zus bepaalt de weg In de kern is mijn hurt autisme

Robijn Bodijn

21 1

ik erf mezelf en kus de avond bij het vallen van de nacht

hier glijdt de tijd zonder te snijden bij het vallen van de nacht in het nalatenschap van de dag herrijst inzicht en kracht ik erf mezelf en kus de avond bij het vallen van de nacht

M@rl1

18 1

boeken breken boze beren, intro hoofdstuk 1

De regen tikte zacht tegen het raam toen Conraad besefte dat hij in een wereld leefde waar iedereen veters droeg, en hij velcro. Het licht viel verkeerd en zijn handen trilden, hij besloot om zijn boek neer te leggen. Zijn koude, trillende handen gleden zacht in zijn broekzak, grabbelend. Hij had moeite met zijn eerste oortje in zijn oor te krijgen, het tweede ging makkelijker. Zijn ogen dwaalden door de ruit, starend in de donkere maandagochtend. Beste reizigers … Conraads hand ging snel naar zijn oor. Volgende station: Zoberdem. Mijn station. Hij klikte op zijn telefoon om de muziek verder te laten spelen en greep zijn rugzak die op de stoel tegenover hem lag. Shit, bladeren vielen over de vloer, terwijl hij ze snel terug oppakte hoorde hij een zacht gegiechel. Zijn donkerbruine ogen schoten naar voor, hij waaide vlug de haren uit zijn zicht, wow. Een meisje, nog nooit zo mooi gezien. Ze droeg het duister in haar haren, die zwarter dan de ochtendlucht over haar schouders gleden. Haar ogen glansden groen, als mos dat glinstert in de eerste dauw. Haar tanden wit als een sneeuwvos, net gevangen door een sneeuwstorm. Hij keek terug naar zijn boekentas wanneer hij besefte dat hij aan het staren was. Zijn voeten sleepten over de vloer tot hij uit de trein sprong, net voordat de deur sloot. Zijn botten stil en spieren gespannen, hij stond stil. Mensen passeerden, keken hem raar aan, keken dan terug naar het pad dat voor hun lag. Niet nu, mensen kijken, beweeg Conraad, beweeg nu, alsjeblieft. Conraads longen deden pijn, zijn mond geopend en ogen wijd versperd. Een doffe trilling in zijn broekzak, zijn spieren ontspanden zich. Zijn mond klapte dicht en zijn grote adamsappel steeg en daalde waneer hij slikte. Zijn hand graaide in zijn broekzak, zijn hand als zijn telefoon trilden nog. Hallo? Hallo? opnieuw Ah ja Conraad, ja hallo, euhm waar ben jij? Conraads telefoon trilde sorry ik had je niet verstaan, wat zei je? Ah, ik vroeg waar je bent, het is al 9 uur en je bent nog niet bij Anne. Ik ben pas net toegekomen, ik kom nu af. Hij keek rond hem, het station was leeg. Ik heb hier toch niet zo lang gestaan? Hij haalde zijn arm naar boven en staarde naar zijn horloge, wazig door zijn waterende ogen. Heb ik hier 10 minuten gestaan, dat kan toch niet. Voor Conraad het door had, hadden zijn voeten hem al op de trap geleid, zijn kapotte schoenen bogen wanneer zijn voeten de grond raakte. Toen hij het station uitliep zag hij de stad in zijn volle glorie. Is dat nu Labi zijn nonkel? Toch niet weer. Terwijl Conraad bezorgd naar de man snelde, kwamen de vuisten als sneeuwvlokken in de duistere nacht. Mijn geld stelen, ge moe maar eens proberen klojo! U geld, U geld?! Gebt het godverdomme eerst van mij afgepakt! Conraad pakte Labi’s oom zijn arm vast en huh, ik zie zo wazig. Een paar bloedrode ogen staarden in zijn ziel. Conraad? Ah nee, Conraad. Een stuk boomstronk op de grond brak zijn val, de waas werd rood. Ga ik nu naar de hel, of word ik gek? Een hand wreef over zijn oogkas en het deed zeer als hij nog nooit had meegemaakt. De rode gloed verdween. Ahnee kut, Conraad, wat heb ik u nu aangedaan.

Paco.Gorissen

19 1

Overgave

Laat me baden in al je licht Zweven in je armen Verdrinken in je bloed Doe me toch pijn Vol genoegen Laat de warmte stromen Doorheen je aders En ontploffen in je hart Laat me lijden Van plezier Geef je toch helemaal Zonder te denken Bezit me Zonder schuld Ach wilde je me maar Stilletjes Zachtjes vermoorden

Wonderwoord444

8 1

haikimono

drinkautomaat - ze tovert het kleingeld uit haar kimono mouw rolkoffertje - precies dezelfde kleuren als haar kimono kleine pasjes - een kimono draagster fleurt het zebrapad op dierendag - een poezenbelletje als obidome theeceremonie -ze brengt de herfst naar binnen op haar kimono

Margaretha Juta

20 1

Tip

Soldaten en prostituees

(Update: hier ´tip van de week´ worden, is mijn grootste schrijfprestatie ooit. De mooie woorden deden deugd, waardering is altijd fijn. Hartelijk bedankt dus voor deze eer!) Half vijf in de ochtend. Cas duwde met zijn schouder de houten deur van het barak open, zette zijn kop koffie op de trede van de veranda en rekte zich uitgebreid uit tot de spieren in zijn lichaam de herinnering aan het veldbed kwijtspeelden. De wolken hingen laag. Donkere, bewegingloze massa's, gevuld met stof en as. Het goedje, verrijkt met vocht, dwarrelde als sombere sneeuw naar beneden en vormde een grijs, kleverige laagje op de daken en paden tussen de verschillende barakken. De gebouwen stonden opgesteld in een U-vorm, aan de rand van de Gekende Wereld. Cas zocht zijn laarzen, op de plek waar hij ze gisterenavond had achtergelaten en draaide ze om. Drie kleine schorpioenen en één nijdige spin sprintten verrast weg, op zoek naar een veiliger schuilplek tussen de kieren van de trap. Hij trok zijn laarzen aan, nam de kop dampende koffie en ging op de trap zitten om te genieten van de zeldzame rust. Zijn blik gleed loom over de grijze wereld, tot zijn ogen bleven rusten op de enige andere wakkere ziel op het hele domein. Een man, kromgetrokken door de leeftijd en het barre klimaat, stond, dik ingeduffeld tegen de kou, als een bezetene te vegen. Propere trappen voor de heren in het hotel, dat was zijn 'raison d' être'. Alsof hij Cas' blik voelde, hield de grijsaard op en stak bij wijze van groet de borstel in de lucht. 'Ik betaal hiervoor, hoer!' Cas zette behoedzaam zijn kop koffie neer. Hij en de veger keken als afgesproken naar de witte tent, opgezet naast het hotel. De ruzie liep hoog op, al kon Cas niet begrijpen waarover het ging: wie het ook was, was te dronken om goed te articuleren. 'Laat me verdomme los!' Cas slaakte een diepe zucht. Ruzie in het bordeel eindigde meestal in drama. En tranen. Een hoop tranen. Hij mocht de hoeren niet zo, teveel show en gedoe. De veger veegde niet langer. Hij omklemde de steel van zijn borstel als een wapen. Zijn ogen schoten heen en weer tussen de tent en Cas. Het werd moeilijk om deze onuitgesproken vraag te negeren, besefte hij. Hij hees zich met tegenzin overeind, nam afscheid van zijn heerlijke koffie en slenterde op zijn gemak naar de tent. Als de man in kwestie eerlijk betaald had, dan verdiende hij nog wat tijd maar dat rechtvaardige natuurlijk niet om de hoer de tanden uit te slaan. Cas voelde er niet veel voor om te storen. De hoeren hoorden bij het hotel, al was dat een grote naam voor het bouwvallige houten bouwwerk aan de rand van de wereld. Cas was een lange, slanke gespierde man en met zijn 32 lentes al één van de meer ervaren rotten in het vak. Dit was zijn zeventiende trip naar de Rand van de Wereld en bijgevolg de zeventiende keer dat hij hier gestationeerd was en ruzies oploste tussen dronken heren met sterren op hun schouders en de hoeren. Zelden zag hij twee jaar na elkaar hetzelfde gezicht terug in de witte tenten. Hij maakte zich geen zorgen om hen, ze vormden een gewaardeerd deel van de accommodatie van het hotel maar telden niet mee. Cas kon niet toestaan dat één van zijn bazen eigendom van het hotel vernielde. Daar kwam papierwerk van. En nog meer drama. Cas passeerde de veger, die met kleine, scherpe oogjes naar hem opkeek. De man wees, met het uiteinde van zijn borstel naar de tent. Zijn oogjes schitterden van opwinding bij de volgende schreeuw. De tent daverde op zijn stokken. Hij grijnsde wellustig. 'Geen spek voor jouw bek, man,' zei Cas vriendelijk. 'Als hun baas merkt dat je naar hen staat te gluren, word je op staande voet ontslagen.' En hier, in de deze uithoek van de wereld, stond dat gelijk aan langzaam wegteren. De grijns verbleekte. Ze schrokken allebei van een soort grom, gevolgd door een vreemde snik waar Cas een beetje onpasselijk van werd. Daarna keerde de stilte terug. Cas haastte zich richting tent en tingelde zachtjes met het belletje. 'Meneer, is alles goed daarbinnen?' 'Cas, moei je niet,' sprak een zware stem, donker van opwinding en drank. Cas propte zijn handen in zijn broekzakken en ging staan wachten. Hij stond beleefd met zijn rug naar de tent gedraaid, wat op afstand en luisterde naar het gehijg en gekreun. Kort daarop waaierden de flappen open. Er dook een man naar buiten, met zijn uniformjasje over zijn schouder gedrapeerd. Hij keek tevreden uit zijn ogen en spotte Cas. De Officier gooide de flap dicht. Cas sprong in houding. Zijn baas trok zijn vestje aan en knoopte zijn broek dicht. Zijn oog kleurde voorzichtig paars. 'Die kan jij je niet veroorloven, man.' Hij floot tussen zijn tanden. 'Het is een wild schepsel en wat een lijf.' 'Ik hoorde geruzie,' antwoordde Cas rustig. Het gezicht van de man betrok. Hij loerde met waterige oogjes naar de tent en slaakte een bodemloze diepe zucht. 'Zorg dat die hoer toonbaar is voor het ontbijt. En geen woord hierover, soldaat.' 'Ja, meneer.' Cas keek hem na en dook de tent binnen. Hij liet de flap openstaan en zijn ogen wenden langzaam aan de schemer. 'Licht?' 'In de hoek,' kwam het gesmoord vanuit de duisternis. Cas rommelde onhandig met de lamp, het was een antiek geval op zonnebatterijen en kwam maar moeizaam tot leven. Hij stond onbeholpen in de hoek met het ongemakkelijk gevoel dat hij de hele ruimte vulde. 'Is alles goed met u?' vroeg hij toen maar. In het spaarzame licht van de lamp stond een man, hoogstens twintig jaar oud, slank en fijn gespierd. Zijn huid had de kleur van warme aarde. Cas' mond viel open: hij kende alleen maar grauwe, bleke mensen. De jongeman negeerde Cas compleet en woelde met zijn beide handen door een wild, jongensachtig kapsel. Hij bestudeerde aandachtig de toppen van zijn vingers. In het gele licht kleurden zijn haren groen, vol parels en samengeklitte lokken. Cas hervond zijn stem toen een paar bruine ogen hem vragend aankeken. 'Kan ik u helpen?' Zijn accent kwam Cas niet bekend voor. 'Als u ook wil,' de stem haperde even. 'Dan moet u een afspraak maken met mijn baas,' vervolgde hij koeltjes. 'Niet echt,' glimlachte Cas. De jongeman knikte en raapte een hoop kleren van de grond. Er zat bloed aan zijn vingers. 'Bent u beschadigd, moet ik iets rapporteren?' Cas nam zich voor om de officieren eens streng toe te spreken in verband met hun omgang met de lokale hoeren. Dit exotisch exemplaar kostte waarschijnlijk een fortuin. De jongen snoof zachtjes, wilde iets zeggen maar slikte de woorden weer in. 'Nee, ik ben in orde. U mag gaan, soldaat, maar bedankt voor...' Alle bloed trok vervolgens uit zijn gezicht. Hij wankelde, greep naar het kastje bij het bed om houvast te zoeken, vond het niet en ging met een zucht onderuit. Cas vloekte binnensmonds. 'Flauwvallen en drama, altijd hetzelfde.' De donkere haren kleefden samen van het bloed. Cas keek naar buiten, waar zijn officier was verdwenen. Grote kans dat hij die jongen met zijn hoofd tegen de bedrand heeft geknald om hem iets meegaander te maken, bedacht hij somber. De jongeman zag er eerder het pittige type uit. Cas hurkte neer en kneep zijn ogen tot kiertjes. De prostituee had op zijn ribben een kleine tatoeage van een bloem. Het was fijn werk, merkte Cas respectvol op. Hij viste het shirt die de jongeman had opgeraapt van tussen de slappe vingers en maakte die nat met water van het glas op het kastje. De wimpers trilden toen hij de natte stof tegen de buil drukte. De jongeman greep Cas' arm om niet te kantelen en ging op de rand van het bed zitten, met zijn natte shirt tegen zijn hoofd gedrukt. Hij liet het shirt in zijn schoot vallen en keek verbaasd naar het bloed. Zijn ogen werden groot van ongeloof. Cas hurkte voor hem neer, hij voelde oprecht met de jongen mee. 'Je was bewusteloos, ik denk dat hij alles met je heeft gedaan wat hij wilde, vriend.' Hij klopte de jongeman op zijn knie. 'Red je het verder?' De ochtenddienst riep, over een kleine drie uur vertrok de expeditie richting de Rand van de Wereld. Cas werd geacht mee te gaan om de dure professoren te beschermen. Hij liet de beduusde jongeman achter. De veger stond nu al drie treden hogerop en veegde alsof zijn leven ervan afhing. Nog zes treden te gaan. Stof schoof van links naar rechts en terug. Hij keek op, zijn ogen flitsten naar de tent. 'En?' vroeg hij verwachtingsvol. Cas draaide zich om. De hoer stond in de tentopening, intussen gekleed in een vuile broek. Hij beende, met een emmer in zijn hand en met nijdige lange passen, doorheen het neerdwarrelende stof richting waterbekken. 'Zie dat eens,' kwijlde de veger. 'Hij komt van daar.' De borstel wees richting Rand van de Wereld. 'Ik betwijfel het,' antwoordde Cas vriendelijk. Zijn ogen bleven iets langer dan nodig rusten op de elegante verschijning. 'Zeker weten van wel,' piepte de veger gekwetst. 'Ik was er bij. Hij komt van daar, van de berg.' 'Hij lijkt me niet te genieten van zijn job. Als hij van daar komt, zoals jij beweert, dan kan hij terugkeren. Toch?' De oude man zond hem een duistere blik toe. 'Beschuldig je mij van liegen? Hij komt van daar, waarom hij niet terugkeert, is zijn zaak en die van zijn baas. Maar ik zeg je, hij is onbetrouwbaar.' 'En dat geloof ik dan weer onmiddellijk. Bedankt voor de tip.' Cas glimlachte naar de veger. Hij liet de man achter op de veranda, in het gezelschap van zijn borstel en stapte het gebouw binnen. De meeste officieren zaten al aan het ontbijt. Ze groetten hem kort en Cas schoof aan bij zijn eigen mannen, met een goed gevuld bord en een tweede kop koffie. 'Problemen gehad?' Zijn tafelgenoten zaten breed te grijnzen. Eén van hen knikte naar de officierstafel, waar een man met een blauw oog zat. 'Hmm, hij sloeg een hoertje bewusteloos om zijn gang te kunnen gaan,' mompelde Cas. 'De smeerlap,' bevestigde Cas' beste maat. 'Officier Gilles staat gekend voor zijn grove manieren. Wauw, kijk daar eens. Hé, schoonheid, tijd voor mij?' Ze draaiden allemaal hun hoofd richting raam. De jongeman stond nonchalant tegen een waterreservoir geleund, met zijn handen in zijn zakken. In gesprek met een collega. Het contrast tussen beide kon niet groter zijn. De ene bleek, met de blauwe, ongezonde tint van iemand die het niet zolang meer zou rekken. De haren hingen futloos over het scherpe gezicht. Daarbij leek Cas' nieuwe kennisje zo uit vakantie te komen. Hij lachte vrolijk, ging flirtend met zijn hand door zijn haar en sloeg zijn ogen op, richting de soldaten. Hij stak prompt zijn middelvinger op naar de toeschouwers, nam de emmer en beende gezwind terug naar zijn stekje. Zijn bleke collega volgde hem op de voet. 'Heren.' Het gelach en gejoel viel stil. 'Heren, even jullie aandacht. Vandaag is de dag...' Cas luisterde maar met een half oor. Hij kende de speech intussen uit het hoofd. Maar vandaag was de dag...

De Donderklif

129 4

Moederke

Stil noem ik je naam. Nog even, en je bent weg. Waar naartoe het heeft geen naam. Ik zie je zitten in je stoel. Je lacht zacht, maar je bent zo moe. Je haren zijn een witte krans van talloze, talloze jaren. Je benen kunnen je bijna niet meer dragen. "Help eens kind," kreun je dan. "Als ik rechtsta dan kan ik wel verder gaan." Teder sla ik mijn arm rond je benige schouders. Jij bent mijn moeder, mijn toeverlaat. Straks ben je weg en in de lege kamer tikt de klok de jaren weg. Maar jou zal ik steeds bewaren.

Voske

32 0

Pluim voor papa

Elke dag draag je ons Op beide brede schouders In je Samsonite rugzak Dichtgeklikt onder je vleugels Waar je pluimen plaats maakten Voor een warm donsdeken Onze eigen verendos Verliest soms z’n grip En dwarrelt neer Op ons levenspad Jij raapt ze telkens op En bouwt er een nest mee Waar onze pluimen Onder papa’s vleugels Nog elke dag groeien

Emile Calebout

43 1

PENITENTIAR COMPLEX BRUGGE.

In een homodancing leerde ik hem kennen hij was er portier. T'was in de tijd dat ik eventjes wereldberoemd was in Antwerpen.Hij was slank gebouwd met blond kort piekhaar.Het kon hem niks schelen.Hij had een lief.Hij was van de seefhoek niet bepaald een plaats waar knap zijn de eerste vereiste is.Zijn lief kwam van een buiten gemeente, een huis, in een bos.K'werd heel hartelijk meegenomen naar zijn lief. Na een tijdje bemerkte ik dat ze gehoorgestoord was een zeer zelfstandige vrouw, was stapelverliefd op hem, hij op haar.Op twintig kan leven schoon zijn. Een paar dagen later stond hij aan mijn deur.Of hij een paar dagen bij mij kon logeren, zijn ouders noemde hij nazi's hij was zo verliefd.Hij kon bij mij logeren ik werkte toen iedere dag van twaalf tot soms na middernacht.Op een dag kwam ik binnen ik rook verbrand.Er waren dagen dat ik erg vermoeid binnenkwam dan stond er warme melk op mij te wachten.Hij wilde die melk eens verwarmen in het koffiezet apparaat.Dat was de verbrande lucht.Schoon opvoeding hij was er twintig en kon nog geen melk verwarmen.Hij bleef er zes maand waar ik alleen goede herinneringen aan heb. Een paar jaar later stond hij weer aan mijn deur om te logeren.Dat kon.Doordat ik op dat ogenblik, aan het worstelen was met een alcoholverslaving logeerde hij niet lang.Hij was toen al aan het proeven van SMAK een product waar ik behoorlijk bang van was.In mijn CANNABIS vriendenkring werden de SMAK gebruikers gemeden.SMAK zorgt voor een korte euforie dan ellende. In een jaar vervielen vrienden tot wrakken velen gingen dood. Niet aan het product maar aan de marginalisering, de uitsluiting, de ellende, de steeds maar voortdurende zoektocht, om het product te vinden.Weer gingen onze wegen uiteen. Ongeveer tien jaar na de eerste kennismaking ontmoette ik Jef terug net voor kerstdag.Het beloofde een leuke kerst te worden samen met mijn broer en zijn vrouw en enkele vrienden ik had net enkele goedkope maar grappige geschenkjes gekocht.Toen zag ik hem "hoe was het ?""Ok ok."Hij zag er beroerd uit k'gaf hem wat geld sprak met hem af na kerst rond nieuwjaar. Rond nieuwjaar stond hij er terug of hij een tijdje bij mij kon logeren. Dat kon maar wel onder een voorwaarde hij moest af van de SMAK.Hoewel ik niet veel van zijn vrienden kende had ik via de tamtam berichten gehoord dat hij zwaar aan de SMAK zat.Dat kon ik niet aan.Hij stemde toe, zag hoe radeloos hij was.Beloofde hem alle hulp.Een paar uur later zag ik hoe de behoefte aan het spul hem naar buiten dreef.Een paar dagen later stond hij weer aan mijn deur ik liet hem staan het was guur winterweer.Een paar dagen later had hij mij terug gevonden.Hij wilde er van af ik beloofde hem alle hulp.Ik liet hem binnen.Ging onmiddellijk achter mijn telefoon zitten om een opvangcentrum te vinden, wist dat het vlug moest gaan.Vier uur lang heb ik verbijsterend aan de telefoon gehangen. Opvanghuizen, afkickcentra, ziekenhuizen, vier uur lang. In sommige instellingen was er plaats maar een of ander idioot levend in een ivoren toren had bepaald dat iedereen die zich aanmelden veertien dagen moest wachten voor hij binnenmocht.Ondertussen had ik begrepen dat Jef leefde van kruimeldiefstallen. In die tijd was een flinke duw tegen een deur voldoende om die open te krijgen. De gb op de Groenplaats is jarenlang een zeer dankbare plaats geweest voor kruimeldieven, een duw en de deur was open soms werd de diefstal zelfs niet bemerkt.Toen ik een van de hulpverleners vertelde dat de junk naast me indien niet geholpen hoogstwaarschijnlijk op dievenpad zou gaan toen zei die hulpverlener dat het hem niks kon schelen.Een van mijn laatste ideeën was Jef aan de deur van een opvangcentrum achter laten.Toen mij opeens een tv programma te binnenschoot een programma van Panorama had iets te maken gehad met een moeder die hulp zocht voor haar junkie zoon.Ik belde de redactie ze wisten me te vertellen dat de moeder geen hulp had gevonden.Maar dat er een dokter was die me misschien verder kon helpen.Het was zondagavond belde de dokter een Nederlandse oudere vrouw toen ze mijn uitleg had gehoord zei ze dat ze onmiddellijk naar haar kantoor zou komen "wat?" zei ik hoogstverbaast en geschrokken van opeens zoveel medewerking."Ik begrijp de situatie" zei ze "ik zal hem metadon voorschrijven de drang op het spul zal verminderen, tot binnen een uur."Een uur later schreef ze een voorschrift.Een half uur later haalden we de metadon van een nachtapotheek.Toen sliep jef.Veertien dagen lang.De slaap werd enkel onderbroken door eten drinken en een wekelijks bezoek aan de arts.Na veertien dagen.Werd Jef wakker toen stuitten we op een nieuw probleem buiten mocht hij geen honderdmeter gaan of hij stuitte op iemand uit het SMAK milieu.De oplossing was een huisje op het platteland waar ik gebruik kon van maken.Geen directe buren geen grote steden alleen frisse lucht en een bos in de buurt.En dacht ik, ver van het SMAK milieu.Na het bezoek aan de dokter zei ik "Jef als we nu eens een auto pikken en er mee naar den buiten rijden?""Ha" zei hij,ondertussen probeerde ik tot zijn grote verbazing enkele autodeuren opeens stak ik de sleutel in een slot deed de deur open zei "rap stap in."Hij was hoogstverbaast, stribbelde tegen, ik dacht nog maar veertien dagen van het spul en al geen goesting meer in pikken.Ik legde hem uit dat ik de auto had gehuurd om naar de buiten te verhuizen. Hij begreep dat hij nog niet sterk genoeg was om de drang om het spul te kopen te weerstaan hij stemde toe in de verhuis.Met de gehuurde auto reden we honderdvijftig km ver van de stad naar een kleindorp waarvan ik dacht dat het SMAK daar totaal onbekend zou zijn.Ik had me niet erger kunnen vergissen.Er was meer SMAK, dan in de stad.Het viel niet zo op.De eigenaar, en zijn vrienden, van het huisje zat helemaal in het SMAK milieu.Toen ik daar aankwam met de van SMAK afkickende Jef leek het wel bollen winkel.Alles was er te krijgen, een dorpsschone al jaren aan de SMAK viel in zijn schoot.Ik voelde me machteloos en boos zeer boos.De samenleving kon de pot op.Ik zat daar met de beste kruimeldief van de lage landen en een gehuurde auto, ik stelde hem voor om eens in de buurt te gaan kijken.K'wou alleen supermarkten doen geen kleine zelfstandige zeker geen contact met mensen.We vonden enkele prooien met een derde slopen we s'nachts naar de achteruitgang van een supermarkt we forceerden het slot gingen lopen met het wisselgeld en de sigaretten.Enkele keren ging het goed tot tijdens verkenners bezoek de argwaan in een supermarkt over ons gedrag hen mijn nummerplaat deed opschrijven. Wat ik niet wist. Een dag later stond de politie aan mijn deur.Ik was er niet.Ik wist het ook niet.Na de derde inbraak was er onenigheid.Ik stond buiten te wachten in de vluchtauto terwijl mijn twee compagnons binnenbraken.De derde man wou buiten staan. In zijn eigen auto.Hij stond buiten tijdens de volgende kraak, het alarm ging af.Hij bleef staan zelfs toen de buurman door zijn venster keek.Hij bleef staan toen de buurman de deur buitenkwam aanstalten maakte in zijn richting.Toen reed hij weg op de hielen gezeten door de buurman.De derde man werd aangehouden toen hij nietsvermoedend thuis kwam.Ons bereikte het bericht we sloegen op de vlucht naar Barcelona.Daar aangekomen hoorden we dat we niet gezocht werden de derde man had zijn mond gehouden. Na een paar dagen uitblazen in Barcelona.Het was goed te zien dat Jef nog nooit buiten Antwerpen was geraakt. Misschien is de aanblik de belevenis van een stad zoals Barcelona iets voor Jef om te beseffen dat de wereld iets groter is dan Antwerpen centrum.We reden terug.De gehuurde auto moest binnen voor onderhoud.Ik deed hem binnen.Ik kreeg een nieuwe gehuurde wagen.Ik startte en reed een eenrichtingsstraat in.Ik werd klem gereden door twee politiewagens.Mijn criminele loopbaan was ten einde.In de cel, ondervragingen.Waaruit bleek dat ze al vroeger weet hadden wegens de supermarkt die mijn nummerplaat had doorgegeven ze vonden me niet, nu hadden ze me.K'werd overgebracht naar Brugge kon logeren in de nieuwe gevangenis van Brugge.Pennetier centrum Brugge p.c.b. of CLUB p.c.b. MED.De gevangenis is te omschrijven als een betonnen bunker met een antisliplaag tegen de muren of een betonnen parkeergarage waar een laagje verf is opgesmeerd.Er zijn honderden meters brede helverlichte gangen.De deuren zijn loodzware stalen platen die op wieltjes op hun plaats worden gerold waarna ze vastgezet worden.De vensters bestaan uit centimeters dik glas zonder tralies.Vier stapelbeden een tafel, stoelen, een brede vensterbank, elk een plakbord, een afsluitbare ijzeren kast .Een pompbak met warm en koud water een spiegel twee twaletten. Een kamer van zes werd mijn verblijf.Uit mijn eerste contact bleek dat privé daar niet bestond mijn dossier was al bekend.Zo zou het ook gaan met mijn brieven bewakers laten gevangenen werkjes doen, dossiers liggen open en bloot."Ik heb janeten afgeslagen in het stadspark in Brugge" zei mijn celgenoot.Hij leek me wel het prototype van homoseksueel die uit frustratie onbewuste aan zelfmutelatie doet. Zag hoe zenuwschokken zijn lijf deden verkrampen die man hoorde hier niet hij hoorde in een ziekenhuis.S'morgens werden we gewekt.De deuren worden opengerold de volledige gang word verwacht in een ruimte waar stoelen en tafels zelfs een klein keukentje staat.Brood, voorverpakte suikers, confituur een zeldzaam vlootje choco, koffie, thee zijn vrij voorradig.Toen ik bemerkte dat de toespijs s'morgens uit een voorverpakt stukje spikulaas een andere keer uit een hoekje kaas bestond besloot ik zo lang mogelijk in bed te blijven. Na het ontbijt worden de deuren op hun plaats gerold en smiddags gaan ze terug open ik sliep die tussentijd. Na het middagmaal dat in benepen gemeten porties uitgedeeld word, werden de deuren terug gesloten diegenen die wilen mochten buiten wandelen. Op een dag was er een incident een oudere bewaker die we nog nooit hadden gezien.Hij begon tot onze en de andere bewakers grote verbazing zeer autoritair te doen op het militaire af.We zaten te eten opeens zei die man "iedereen moet stoppen met eten onmiddellijk terug naar de cel" iedereen bleef verder eten.De andere bewakers zagen hun werk goede relaties op bouwen met de gevangene zodat conflicten onmiddellijk door een vorm van paternalisme in de kiem konden worden gesmoord vernietigd worden door het ondoordachte gedrag van die nieuwe bewaker.Iedereen at verderDe bewaker werd met zachte hand de ruimte uitgeleid.Iedereen stopte met eten. Dan werd men terug in de cel gestopt.De grootste marteling die me daar is overkomen dat was, de dagelijkse confrontatie met walters verjaardagshow iedere dag, na de middag. Opgesloten met enkele bewonderaars, iemand die voor het neerslaan van homos in het park in de gevangenis zit en fan is van Walter.En die walgelijke verjaardagshow. S'avons worden de deuren opnieuw geopend voor het avondmaal.Kan men spelletjes spelen meestal las ik boeken.Wie geen hulp van buitenaf krijgt krijgt daar alleen de afgemeten hoeveelheid voedsel.Voor de rest moet betaald worden fruit melk enz......betalen.Door mensen die niks hebben.Sommigen werken voor de meeste is het de enige mogelijkheid om iets te doen om iets te verdienen.De meeste hebben niks.Doen niks.De gevangenen in België.Naast de straf opgesloten te zitten worden ze uitgehongerd tot nutteloosheid verplicht.Samen met psychische zieken, waaronder psychopaten die iedereen bedreigen, aan iedereen hun wil proberen op te dringen. Een Zuid Amerikaanse gevangene vertelde me dat het oversmokkelen van drugs nooit verkeerd kan aflopen of het lukt, dan volgt de betaling of het lukt niet, dan zit ik onder dak met eten en drinken. Ik werk hier hard van een derde leef ik hier twee derden stuur ik naar mijn land daarvan leeft mijn familie. Hoe lang zou ik hier zitten?Een maand ?Twee maand ?Zes maand ?Niets was zeker.Het boek van het slagerszoontje las ik er.Een boek van Sartre over de revolutionair die na het slagen van de strijd tegen een dictator staatshoofd wordt en dictator wordt.Zag er Antwerpen 93, opT.V.K'was pas weg uit Antwerpen en ze begonen al te feesten.Ik dacht als ik hier zes maand moet zitten dan tracht ik te studeren. Een taal Spaans, Arabisch, een taal die ik schrijf waarmee ik menig zelfverklaard Marokkaan mee in verlegenheid heb gebracht. Na een maand was er de raadkamer.Ik had via via een advocaat gevonden die pleitte "hij zal zijn plan wel trekken."Jef werd verdedigd door een pro Deo advocaat die vurig de heren rechters probeerde te overtuigen dat zijn cliënt direct aan de slag kon als trainer.Wat mij ten zeerste verbaasde.De derde man werd verdedigd door een dure advocaat die het blanco strafregister in de aandacht bracht, hem onmiddellijk een baan in het vooruitzicht stelde.Het leek dat iedereen op hem zat te wachten.Op de derde man.Wat mij deed glimlachen.De raadkamer besloot ons vrij te laten tot het proces.Nog enkele spannende stresserende uren voor we wisten dat niemand beroep had aangetekend tegen de beslissing.S'avonds werden we opgeroepen.Aan de deur gezet. Het eerste wat we doen is een grote zak knapperige friet met mayonaise eten.Op de grote markt in Brugge.T'stond er stampvol volk. Hoe meer gevangenen hoe beter vinden ze bij de vakbonden. Stel eens voor dat ze doen zoals in Denemarken daar hervalt 4%, in de misdaad, in België is dat 40 %. In Denemarken investeren ze in dokters en therapie. In België In handboeien, kerkers en veel bewakers. De MACHT van de vakbonden. ---------------------------------------------------------------------------------- FOTO GALLERY VERF ED https://www.2dehands.be/q/verf+ed+serie%3a+club+pcb+med/ De gekwelde, geterroriseerde, in zichzelf opgesloten moderne MAN https://www.2dehands.be/q/verf+ed+de+gekwelde%2c+geterroriseerde%2c+in+zichzelf+opgesloten+moderne/ ---------------------------------------------------------------------------------------- Rond 1995 heb ik dat werk gemaakt. Ik noem het "altaar der culturen."Links ziet men een tv, onze gemeenschappelijke identiteit valt van het - silicium - glas - zand.De gemeenschappelijke informatiebronnen zijn verdwenen.De wijzen van vroeger opgevolgd door radio en uiteindelijk als laatste de tv die een ongeveer gemeenschappelijke boodschap uitdragen is niet meer.De informatie is versplinterd.Rechts ziet men een gietijzeren kandelaar daar in een mensenhoofd in papier. Stukken teksten. Krantenpapier "De encyclopedische mens".Gietijzer = nationalistenKandelaar = religie In het midden staat de hedendaagse mens. Opgesloten. "de encyclopedische mens".Dit deel is gemaakt van een reclame voor lippenstift.Regeneratie KosmetikIn de dubbele wand gaan luchtbellen in het water de hoogte in.In die dubbel - transparantie - plexiglas zit diezelfde "encyclopedische mens".Het geheel staat op dunne platen, glas = chips = zand = silicium.Het geheel steunt op een gietijzeren pilaar = industriële cultuur.De gietijzeren plaat staat op de grond = landbouwcultuur.HET ALTAAR DER CULTUREN. Ik woonde toen in de Aalmoezenierstraat in Antwerpen. De jaren 90 tig. http://www.anamorfose.be/verf/misc-images/verf-t-i-r-e

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot

11 1

the beaty & the beast

Koen Vlerick

10 1

Zangleerkracht voor vogels

Voor deze functie vereisen wij de ultieme gelijkwaardigheid. Een even hoog instinct als een taal zonder inmiddels Je broek is gestegen Ik schrik wakker Deel twee door één en maak een keuze Beller of antwoordder Ik zit niet graag in publiek Niet graag in publieke houding van herhaling, maar dat weet niemand Inmiddels is een functie van de taal die enkelvoud met de verenkelvoudiging verwart Ik wil het uitroepteken om die reden opknopen aan mijn das, maar ze is al aan het zingen Een tussentijds scenario van het universum is denkbaar De alarmknop gaat aan tot we alles vergeten zijn Ik vind het een prachtig optreden Ik heb het gevoeld, een algemeen dier dat moest remediëren tussen deïteit en schepping en altijd iets uitkiezen dat hij wou Het beste publiek ter wereld. Ik sta boven alles en iedereen. Ik ben klimop. Nu terug naar de speelwagen waar we emotie versnijden tot gevoel

Robijn Bodijn

19 1

Entrée

verlaten kasteel het klimop sluipt naar boven langs de treden waar ooit prinsessen liepen in prachtige baljurken

Margaretha Juta

22 1

Voelen

Ik druk me graag In je Mijn vingers diep Grijpend naar je verlangen Zuchtend voor zuurstof Op het ritme van je hart Ik verdwaal graag In de diepte van je ziel Verdwaasd Door je mond en tong Proef ik je Met meer dan mij zintuigen Ik verdwijn graag In de overgave

Wonderwoord444

38 2

Banksy & the bear

Koen Vlerick

21 1

zaterdag 5u45 & ik ben al aan het werk zie

Koen Vlerick

18 1

Regen

wachten op de bus - een regenslak dringt voor in de lange rij na een nacht regen - struiken met spinnenwebben schitteren in de zon zomerse stortbui - de poes op mijn t-shirt heeft natte poten slak zonder huis kom je ook in mijn tent naar de regen kijken…

Margaretha Juta

35 1

we are the time

Koen Vlerick

18 1