Twee meisjes
Op een avond in december besluiten we samen in bad te gaan. Ik kan mijn enthousiasme niet te baas en sta in enkele seconden in de badkuip te zingen dat ze de liefde van mijn leven is. Zij gaat bedachtzamer te werk, vouwt haar kleren netjes op en voelt met de elegantie van een ballerina hoe heet het water is. De grootste poep moet op het afvoerputje zitten daarover is er duidelijk geen discussie mogelijk. Ik stel mij niet aan, ga zitten en maak van de badkamer een zwembad. Onze benen glijden langs elkaar. Het schuim komt uit een grote twee liter fles waarop een melkmeisje naar ons lacht. Ik voel mij alsof ik in een grote kom slagroom aan het roeren ben. Zij overloopt haar hele dag terwijl ze mijn benen scheert. Ik hou een washandje voor haar ogen en was haar haren.
Het drukke leven glijdt van haar af. Zoals altijd zijn we als beesten deze ochtend uit ons nest gekropen. Te vroeg in de ochtend om elkaar mens te kunnen noemen. Nadien beginnen we aan onze job in dezelfde stad. We redden wat er te redden valt, zijn te sociaal om goede sociale werkers te zijn, ontwijken op het laatste van de dag nog enkele agressieve gastjes in de metro die net zoals ons dromen van warmte en ruimte . We ontmoeten elkaar ’s avonds terug in het midden van onze woonkamer waar je wanneer de nacht valt de Poolse buurman hoort zingen. Vrijen doen we niet deze avond. Het bad is te klein en we zijn bang wat dat schuim te weeg zou kunnen brengen. Stel je voor dat we er zwanger van worden, dan zijn we twee Maria’s en stichten een nieuwe wereld waar gastjes in de metro vrede vinden in zichzelf. We wrijven elkaar enkel droog en luisteren naar een Pools lied. Morgenvroeg overslapen we ons daar is geen discussie over mogelijk.