Aan de onbekende in de trein
Beste
Hier ben ik, een paar maanden later, nog steeds vertederd en denkend aan jou. Je hebt me geholpen op een onzeker moment en ik dank je.
Ik moet zeggen dat ik de treinrit ook heel kalm vond en dat de rust vooral kwam uit een herkenbaarheid. Ik had het gevoel dat ik je al kende, omdat ik mezelf in je zag.
Een beetje nerveus in het begin, proberend de luide trein vol toeristen en studenten uit te doven met muziek. Ik had wat problemen met mijn gsm, vandaar kon ik me niet echt bezig houden met iets. Ik keek rond, uit het raam en soms naar jou. De rust die er was wou ik niet verstoren met mijn stem.
Na de storm, in een trein en opweg naar huis.
Nu weet ik dat de drang om te praten of een gesprek aan te gaan niet onderdrukt moet worden. Het is het proberen waard. De volgende keer zal ik iets zeggen.
PS.: Mijn naam is Melanie, wat is de jouwe?
Tot ons weerzien
Melanie
