Spiegeling
Voor mij hangt er een spiegel aan de muur. Doodgewoon zoals alle andere spiegels in de wereld. Als je ernaar kijkt vanop een afstandje merk je niks bijzonders op. Een simpele rechthoek van glas. Meer is het niet. Maar toch... Ik knipper met mijn ogen en opeens ben ik weg. Het meisje met de groene ogen is verdwenen. Voor me staat een meisje met lang blond haar en blauwe ogen. Ik knipper opnieuw terwijl ik een beetje in de war ben. Het blondje meisje is weg en heeft plaats gemaakt voor een meisje met bruine krullen en bruine ogen. Aandachtig bekijk ik het meisje in de spiegel. Voor de derde keer knipper ik met mijn ogen. Nu is er een meisje met rood haar en grijsachtige ogen te zien.
Voorzichtig plaats ik mijn hand op de spiegel. Het meisje doet het zelfde, maar dan knipper ik en ook zij verdwijnt. Eén voor één passeren ze in mijn gedachten. Waarom heb ik niet zo'n lang blond haar als zij? Waarom heb ik die mooie bruine ogen niet? En waarom ben ik niet zo mooi als dat meisje met haar rode haar? Het is zo oneerlijk. Het leven is oneerlijk. Waarom moet ik het maar doen met mijn saaie bruine haren? Elke volwassene zegt tegen mij: waarom ben je zo onzeker? Dat hoeft toch helemaal niet? Je bent een prachtig meisje en daar moet je trots op zijn.
Maar...waarom ben ik dan zo twijfelachtig? Ik wil ze wel geloven maar toch gaat het niet. Het is moeilijk om ze te geloven als mensen van je eigen leeftijd iets heel anders zeggen. Ik zou er zou graag anders uitzien. Met bijvoorbeeld prachtige bruine krullen of van die diepblauwe ogen. Ik wil zo graag iemand anders zijn. Mag dat niet?