Superdino's
Een supermarkt. Het lijkt ondertussen een gewoon, alledaags en zelfs saai concept. Dat is althans wat de meeste Westerlingen vermoedelijk zouden antwoorden wanneer je hen zou vragen wat de supermarkt betekent in hun gejaagde leven. Helemaal het tegenovergestelde dus van wat het voorvoegsel van het woord doet vermoeden. Ik moet toegeven dat de gedachte aan overvolle parkings, uitpuilende winkelkarretjes, zeurende kinderen en uitgehongerde bejaarden die zich als een leeuw op de proeverijen storten, mij ook niet bepaald doet warm lopen, maar toch is de supermarkt voor mij een welkome bron van inspiratie. Ten slotte brengen al die kinderen, ouderen, parkings en karretjes steeds weer iets nieuws met zich mee en worden ze stuk voor stuk geconfronteerd met terugkerende eerste-wereld-problemen.
In de afgelopen jaren zijn er in mijn buurt verschillende supermarkten neergestreken en dat tot groot ongenoegen van de gevestigde oude exemplaren. Deze vorm van super-concurrentie mag dan wel nadelig zijn voor de eigenaars van de filialen in kwestie, voor mij betekent elke nieuwe supermarkt een nieuwe wereld van vreemde snuiters, onbekende zielen en mysterieuze verhalen. Een categorie kopers blijft echter onveranderd, alsof ze de tand des tijds heeft doorstaan; en als je de gemiddelde leeftijd van die categorie er even bijhaalt, dan mag je dat best letterlijk nemen. De ervaren supermarktganger weet vast al over wie ik het heb, maar aangezien dit mijn eerste column is, wil ik er graag even langer bij stilstaan en de nieuwelingen onder ons wat meer bijbrengen over wat ik de superdino’s noem. Toegegeven, de naam is misschien wat oneervol voor de bejaarden die elke dag klokslag acht uur klaarstaan aan de deur van de supermarkt, maar mijn frustratie kent ook zijn grenzen. Ik wil jullie in geen geval aansporen om de term in de toekomst publiekelijk te gebruiken, laat staan als roepnaam te hanteren. Wat ik wel wil doen, is voor jullie hieronder kort de kenmerken en karaktertrekken opsommen van deze dino’s, zodat jullie er in de toekomst niet ten prooi aan vallen. Om het simpel en concreet te houden, neem ik jullie mee naar een zaterdagochtend om 8 uur aan de ingang van de lokale supermarkt.
7:45 – De eerste oude karren stromen toe op de parking – voor alle duidelijkheid verwijs ik hier naar de voertuigen en niet de nog antiekere wezens die erin zitten. Uiteraard maken de vroege superdino’s al gretig gebruik van hun strategisch vermogen om de plaatsen die het dichtst bij de ingang zijn gelegen, volledig in te palmen. Vanuit hun kristalheldere autoramen turen ze eerst naar de ingangsdeur en vervolgens naar hun mogelijke concurrenten. Maximum vijf minuten. Dat is de toegestane tijd om nog even voor de strijd losbarst de omgeving in zich op te nemen en eventuele voorzorgsmaatregelen te hanteren.
7:50 – Mariette, Fons, Gerard en Nicole. Zij zijn de gelukkigen die als eerste de twee meter brede draaideur kunnen versperren dankzij hun jarenlang opgespaarde zwembandjes, de veel te wijde driekwartbroeken en – niet te vergeten – het gepersonaliseerde boodschappenkarretje waarmee ze lastige achtervolgers tegen de schenen kunnen rijden en zo makkelijk van zich afschudden op weg naar de producten.
7:55 – Het gebruikelijke gestommel, getrek en geklaag zwelt aan. 8:00 is 8:00, hé! Gelukkig weet ik uit ervaring dat de winkelbedienden geen minuut vroeger zullen openen. Het probleem is natuurlijk dat de horloges van onze dino’s steeds 5 minuten of zelfs meer voor staan; je moest op je oude dag maar eens ergens te laat komen. Waar de ouderen alvast wel opgetogen over zijn, is de grote rode sticker die heel het linkerraam naast de deur beslaat. Vanaf vandaag is er namelijk korting op de gezondheidsproducten. Ideaal dus voor Mariette die haar eindelijk een nieuwe fles intieme reinigingsverzorging kan aanschaffen en Gerard die na vier jaar aan een nieuwe tandenborstel toe is.
7:59 – Er komt schot in de zaak. De lichten springen aan, de geur van vers gebakken brood baant zich een weg door de kieren van de draaideur en de corpulente onthaalbediende komt rustig naar de draaideur gewaggeld met een veel te dikke bos sleutels. De vier oudjes zetten zich schrap.
8:00 – Het moment is daar. De deur komt nog maar knarsend op gang en Nicole zit al in het eerste compartiment. Spijtig voor haar blijft haar winkelwagentje haperen en valt het hele systeem stil. Al die moeite voor niets, want Gerard ziet zijn kans en maakt van de vrijgekomen ruimte gebruik om bij haar te glippen. De onthaalbediende die intussen gewend is geraakt aan het vreemde spektakel, rolt met haar ogen en haalt haar schouders op.
8:02 – Na twee minuten van hun kostbare tijd te hebben verloren, zijn alle superdino’s klaar voor de jacht. Eerst nog voorbij het flapperende deurtje en dan kan de supermarktmarathon beginnen. Eerste halte: de groenten- en fruitafdeling.
8:06 – Gekneusde tomaten, half leeg gevreten druiventrossen, bananen met bruine vlekken en aardbeiendoosjes zonder aardbeien. Dat is de tol na vier minuten van losgeslagen superdino’s, en dan moet de hoofdbuit nog komen.
8:07 – Ondertussen staat Mariette zich te vergapen aan de verrukkelijke chocoladesoezen en de gekarameliseerde vanilletaartjes. Deze onoplettendheid blijft echter niet zonder gevolgen, zeker niet in de broodafdeling die voor onze dino’s de hoeksteen vormt van hun hele eetpatroon. Nicole, Gerard en Fons draaien elk brood twee keer om en na deze tot in de puntjes uitgevoerde broodkeuring gaan ze ervandoor met het beste en op dit vroege uur beperkte aanbod. Bij het zien van de andere vluchtende oudjes barst Mariette uit in een weeklaag. Haar favoriete brood is in de handen gevallen van haar concurrenten. Dat wordt vanmiddag op de kin kloppen. Gelukkig kan ze nog genieten van de korting op haar intieme reinigingsproduct. Met deze fijne gedachte in het vooruitzicht krabt ze zich ongegeneerd onderaan en stuift ze achter haar lotgenoten die al richting de kassa trekken.
8:08 – Door het vroege uur is er nog maar een kassabediende die volledig klaar is. Zowel Nicole als Fons willen snel hun producten op de lopende band zetten, maar een afkeurende blik van de kassierster richting Fons doet hem even terugdeinzen. Nicole die enkele luttele seconden verloor aan de draaideur, grabbelt gauw in haar winkelmandje en is nu eindelijk echt eerst aan de beurt. Ondertussen heeft Mariette haar fles reinigingsmiddel en kan ze ook Gerard achter zich laten die kennelijk verbaasd is over het aanbod tandenborstels dat in vier jaar tijd ongelofelijk is verruimd.
8:15 – Na een kwartier zit alles erop. De vier superdino’s hebben hun taak volbracht en de ontlading valt duidelijk van hun gezichten af te lezen. Nu hebben ze tenminste nog een hele dag voor zich om hun andere verplichtingen af te werken.