De Wetten
De Wetten
Net als vroeger bij haar moeder thuis. Lisa snoof de geur van houten meubelen en pluchen kleedjes langzaam op, pal achter de ingang van de kringloopwinkel.
Daar had ze niet op gerekend. De langzaam opkomende melancholie bestreed ze met nieuwgierigheid. Er was hier vast meer te zien.
Op de benedenverdieping stond het meubilair. Via een trap kwam ze op de eerste etage vol glaswerk, huishoudelijke spulletjes, kleding en speelgoed. Ze herkende van alles maar stond er bewust niet bij stil.
Voor haar doel moest ze verder, nog een trap omhoog, naar de zolder.
Daar kwam ze in een andere wereld. Eindeloze rekken vol boeken, cd’s, videobanden en zelfs langspeelplaten strekten zich voor haar uit.
Hoe kon ze hier in hemelsnaam haar boek zoeken? Ze had Anna’s voorstel om ‘De Wetten’ te bespreken meteen omarmd. Als leeftijdgenoot van Connie Palmen had ze het in één dag uitgelezen. Ze was benieuwd wat ze er nu, dertig jaar later van zou vinden.
Maar toen ze het wilde gaan lezen greep ze mis. Uitgeleend natuurlijk, geen idee aan wie, ze drong haar vrienden altijd boeken op.
In de leesclub was al en paar keer gezegd dat er veel goede boeken in de kringloopwinkel te koop waren. Dat was de aanleiding geweest om hier naar binnen te gaan.
Ze begon maar gewoon wat rond te kijken en ontdekte zowaar een indeling.
Op de planken waren briefjes geplakt met: streekromans, spannende boeken, buitenlandse boeken, Engelstalige boeken, kookboeken, mannelijke Nederlandse schrijvers.
Een briefje met vrouwelijke Nederlandse schrijvers kon ze nergens vinden.
Dan maar eens kijken bij de mannelijke Nederlandse schrijvers, dacht ze. Daar was genoeg te zien.
Haar helden stonden netjes alfabetisch geordend voor een habbekrats te koop. Couperus, Hugo Claus, Maarten ‘t Hart, Harry Mulisch, Jan Wolkers. Ze pakte ‘Eline Vere’ van de plank en bladerde er in.
‘Wat moet je daar nou mee?’ Achter zich hoorde ze een bekende stem van lang geleden. Ze liet het boek van schrik vallen en draaide zich om.
‘Dave, wat doe jij hier?’
‘Hetzelfde’ als jij denk ik,’ zei hij terwijl hij het boek opraapte.
Haar gedachten schoten alle kanten op terwijl ze het boek van hem aanpakte. Wat was hij oud geworden, maar tussen zijn grijze haar en rimpels zag ze nog steeds dezelfde warme oogopslag. Waarom had ze hem zo lang niet gezien? Wat was er gebeurd? Was het bespreekbaar? Ze wist het weer, hij moest plotseling naar het buitenland, voor ontwikkelingswerk, en dat was dat.
Ze waren niets aan elkaar verplicht geweest, maar het voelde anders.
Het schuurde, zoals ze nu zeggen.
Zou hij mij ook zo oud vinden? dacht ze en meteen erachteraan: natuurlijk, waarom niet.
‘Net vroeger, in onze tijd,’ zei hij en wees naar de boekenplanken.
‘Ik herkende je houding, zo stond je ook altijd bij Scheltema te kijken.
Wat duurde het lang voor je een boek uitgezocht had, maar dat hinderde niet, ik vond het fijn om naar je te kijken.’
Gewoon meepraten, dacht Lisa, tijd maken om mijn hoofd op orde te krijgen.
‘Nu weet ik wel wat ik hebben wil,’ zei ze, ‘maar ik kan het niet vinden.
Ik zoek “De Wetten”, zo te zien is er geen afdeling voor vrouwelijke schrijvers.’
‘Zeker wel, daar, naast waargebeurde verhalen,’ wees Dave.
Hij aarzelde, draaide zich naar Lisa toe en keek haar recht aan.
‘Wacht,’ zei hij. ‘Dit komt wel heel plotseling, maar ik kon niet weten dat ik jou hier tegen zou komen.’
Haar hart begon te bonken.
‘Je hoeft ‘De Wetten’ niet te zoeken, want ik heb het thuis.’
Hij haalde diep adem.
‘Ik had het van je geleend toen ik naar Kenia ging. Ik heb het expres niet teruggegeven omdat ik iets van je bij me wilde houden.’
Zijn linker ooglid trilde een beetje.
Lisa zei zacht: ‘Dan is de leentermijn nog net niet verstreken,
als je nog één dag langer wacht krijg je boete.’
‘Laten we het dan maar meteen bij mij thuis gaan ophalen,’ zei Dave.
‘Kan dat?’
‘Ja, dat kan,’ zei ze. ‘Ik ben aan niemand iets verplicht.’
Ze zette Eline Vere terug op de plank en samen gingen ze weg. Net als vroeger.
Corry van Eeten