Stukje nabeschouwing van een Schotse droomreis
Op de begraafplaats in Edinburgh leek de fascinerende reis een droom van gisteren. Moest ze op een zomerdag als toen het leven hebben gelaten, had ze een warme, liefdevolle dood gestorven. Ik schudde de melancholie van me af en zette onder de felle zon koers naar het National Museum of Scotland. Massa’s mensen stroomden en ik liet voor die namiddag alles los, en liet me meedrijven op het tempo van de stad. Vanop de bovenste balustrade van het museum leek de gelijkvloers een foto in beweging waar bezoekers als kleurrijke stipjes over de glanzende witmarmeren vloer zweefden. De industrieel uitziende infrastructuur van de inkomhal bood plaats aan Oosterse kunstwerken, ontrafelde machines en opgezette en aan onzichtbare lijnen hangende dieren, naast interactieve en leerrijke kinderanimatie.