Monsters
Er is zo'n cliché: 'mensen worden niet goed of slecht geboren, ze worden zo gemaakt'. Het klassieke nature-versus-nurture-debat, de kip-of-het-ei-discussie, de eeuwige, angstaanjagende tweestrijd. Worden sommige mensen geboren als inherent slecht?Als we daar ja op antwoorden, maken we er ons snel van af. Dan zijn het monsters, zijn ze anders, dan hebben wij er geen schuld aan.Zeggen we nee, ze worden zo gemaakt, impliceert dat we ze ook kunnen 'onmaken', dat het een probleem is dat te verhelpen valt, in 'die' situaties. Opnieuw nemen we er afstand van. Maar wat als het nog veel erger is? Wat als we allemaal zo zijn? En dan bedoel ik niet dat we onder extreme omstandigheden, om te kunnen overleven misschien wel gedreven kunnen worden tot geweld. Ik bedoel, wat als we allemaal monsters zijn? We weten dat mensen gedreven worden tot wreedheden met de juiste triggers, we weten dat macht corrumpeert. We omringen ons dagelijks met geweld, in onze media, onze ontspanning, in onze pogingen tot escapisme. En hoewel we onszelf steeds liever identificeren met de held, scheppen we er een pervers plezier in de slechterik te creëren. Wat als wij de slechterik zijn?
Toegegeven, we zijn in staat tot grote daden van goedheid. Ik noem ze geen altruïsme, omdat echte onbaatzuchtigheid, wanneer zelfs het ego geen rol speelt, uiterst zeldzaam, tot misschien zelfs totaal onbestaande is. Goedheid bestaat, maar is die inherent aan ons. Zit dat er in, of is net dat een reactie op de omstandigheden rond ons?
Baden we allemaal in het licht, met hier en daar een donker hoekje, of maken we daarentegen allemaal deel uit van een allesomvattende duisternis, met af en toe wat lichtpuntjes?