Onbeschrijfbaar, maar toch
Onbeschrijfbaar. Ik zou het zo kunnen noemen maar het is wel perfect uit te leggen dus slechte woordkeuze. Ik kan er zo veel over vertellen en maar blijven doorratelen. Miljoenen woorden zullen over mijn tong rollen maar dan nog zal je er niks van begrijpen. Daarom is onbeschrijfbaar dan toch nog toepasselijk. In mijn hoofd klopt het allemaal maar in een ander zijn hoofd zal het eeuwen duren tegen zoiets een plaatsje heeft verdiend en dan nog mogen we niet op zekerheid hopen. Juist zoals nu; een hele uitleg maar niemand die weet waarover ik het in godsnaam heb. Ik zal het proberen vertellen maar ik waarschuw nu al dat het ingewikkeld, onbegrijpelijk, afschuwelijk en ongelofelijk zal zijn. Je zal het gewoon niet willen geloven. Maar ik moet eerlijk zijn. Voor één keer moet ik volledig eerlijk zijn, ook tegen mezelf. En dat laatste zal de moeilijkste klus worden hoogstwaarschijnlijk.
Misschien kan ik beginnen met een opbiechting. En door dit nu te zeggen – nu jullie nog onwetend zijn – zal het nog niet zo choquerend zijn. Ik wou dat het nooit was uitgekomen. Dat alles nu nog aan de gang zou zijn. Maar dat is het niet. Acht februari kan je noteren als toch wel één van de slechtste dagen die ik tot nu toe meegemaakt heb in mijn bijna negentienjarig bestaan.
Dit gezegd zijnde zal ik maar eens beginnen aan mijn verhaal want ik kan me goed inbeelden dat het tot nu al behoorlijk chaotisch en onverstaanbaar was.
Ik weet niet meer de exacte begindatum maar laten we zeggen dat het toch wel meer dan een goed jaar geleden is dat het allemaal begonnen is. Ik was enig opzoekwerk aan het verrichten omtrent persoonlijke zaken – geen vulgaire situaties inbeelden – toen ik botste op een toch wel aantrekkelijke blonde jongen. Ik kwam hem tegen op die welgekende fotosite ‘Instagram’. Ik klikte zijn profiel even aan en scrollde eens snel doorheen zijn nog knappere foto’s. Dat moet je enigszins wel verstaan toch? Wie zou nu niet het profiel checken van iemand die je aantrekkelijk vindt. Ik weet niet wat er precies gebeurde maar iets veranderde bij het zien van dit profiel, ik veranderde. Ik begon hem te volgen en per foto die er bijkwam, was ik toch voor een miniscule seconde even gelukkiger dan die seconde daarvoor. Oh ik was het bijna vergeten melden! Hij volgde mij dus weldegelijk terug! Nog gelukkiger gewoon! Sorry dit moest ik even kwijt. Misschien dat ik nu iets minder vreemd overkom of juist nog meer? Gohja, niet dat de mens zo gemaakt is om perfect te zijn. Maar het bleef niet enkel bij het leuk vinden van zijn nieuwe foto’s. Zoals ik eerder al zei, veranderde er iets.
Ik kan dit onderwerp op geen enkele manier inleiden dus smijt ik het maar direct in de groep: ik gebruikte deze knappe jongen zijn foto’s en creërde er een nieuw Facebookaccount mee. Nu had FB er weer een nieuwe klant bij. Deze blonde knapperd maar achter de schermen een minder aantrekkelijk dingetje, zowat het heel tegenovergestelde van het account.
Velen zullen hier al afhaken van dit verhaal met verbijstering. Verafschuwing zal ook wel bij een aantal naar boven komen. Maar nieuwsgierigheid zal ook wel parten spelen. De mens is dan ook het nieuwsgierigste wezen ter wereld. En uit die nieuwsgierigheid zullen er toch wel nog enkele verder willen lezen – hopelijk – anders is dit voor niks.
Dus laten we anderhalf jaar geleden zeggen dat alles begonnen is. Het account is actief en aliasnaam Harold voegt mensen toe. Jongens, meisjes, jongeren, ouderen, echte vrienden van mij, onbekenden, met andere woorden een goed gevarieerde vriendengroep. En tussen die verschillende menselijke wezens zat dus ook die ene. ‘Die ene’ onbeschoft gezegd, nene, zij. Zij zat er ook tussen, laten we haar Camille noemen. Harold voegde Camille ook toe. In mijn echte leventje een totaal onbekend persoon. Hij begon op zijn beurt naar haar te sturen, zo de basisgesprekken, een hallo, hoe gaat het en salut. Maar ik heb het er al over gehad: mensen zijn nieuwsgierig. Camille is niet anders. Nieuwsgierig naar wat die jongen nog meer te bieden heeft dan zijn simpele hallo. Zij ging dus in op zijn kort maar krachtige en toch mysterieuze gedag. Natuurlijk gaf ze niet van eerste keer alles prijs en soms werd het haar ook wat te veel waardoor Harold behoorlijk stalkerig overkwam. Maar de doorzetter die hij is, bleef hij haar lastigvallen. Hij had zijn zinnen op Camille gezet en hij zal kost wat kost ook die aandacht krijgen die hij wenste. En daar was het, het moment van de waarheid, de vis hapte toe! Camille begon meer in te gaan op Harold. De simpele hallo-salut gesprekken veranderde in conversaties met interessante vragen langs beide kanten. Anders gezegd, ze leerden elkaar beter kennen, ze stelde zich open voor een nieuwigheidje in hun leven. Ik spreek hier wel over al maanden die gepasseerd zijn hoor! Stel dat Harold is ontstaan rond september dan zitten we nu rond de paasvakantie die daar maanden nadien op volgt. Vanaf dat moment begon Camille meer en meer geinteresseerd te worden in Harold.
Ondertussen zijn er al heel wat gesprekken uitgewisseld. Ze kennen elkaar al een pak beter. En de conversaties beginnen ook meer om plezier te draaien. Beiden kunnen toch wel al eens lachen met elkaar. Doordat de gesprekken vorderen, gaat het vertrouwen er ook op vooruit. En elke realtie is gebouwd op vertrouwen toch? Dus laten we concluderen dat deze twee op de goede weg zijn voor iets moois. Althans moest alles zich afspelen in de gewone wereld.
Eenmaal de maandelijkse conversaties dagelijks werden, duurde het niet snel dat de twee meer verwachtten. Ik spreek niet over liefde maar het werd toch ingewikkelder. Harold wou niet dat Camille iets deed met een jongen maar Camille wou ook niet dat Harold iets deed met een ander meisje. Hoe kunnen we zo een relatie dan noemen? Juist, niks anders dan ingewikkeld. Ingewikkeld omdat de twee elkaar nog nooit gezien hebben. Wat er tussen hun gaande is, draait puur om wat er tot nu toe gezegd geweest is. We kunnen er dus van uitgaan dat beiden zich duidelijk op hun gemak voelen bij de ander. Maar niet alles bleef rozengeur en maneschijn. Niets in het leven verloopt altijd de volle honderd procent zoals men zou willen. Ook niet hier. De zomervakantie is in het zicht. We zitten volop in de examens. Harold maakt zijn laatste jaar af terwijl Camille hard moet blokken om in haar laatste jaar te geraken. Ik kan momenteel enkel in naam van Harold spreken maar deze periode was zwaar met momenten. Voor sommige vakken zou hij er volledig voor moeten gaan of hij mocht zijn 100-dagen nog eens vieren. Maar ondanks de wat hardere periode moest en zou hij Camille blijven horen. Om de twee seconde zie je hem wel naar zijn GSM staren om te zien of er nog geen smsje is binnengekomen van haar. Maar ook zij moet studeren. Al ging hij er wel vanuit dat ze dit jaar met gemak zou afronden omdat ze in zijn ogen haar vorige richting, wetenschappen ASO, wel zou aankunnen. Maar dat zijn slechts details. Tijdens deze periode kwam ook de vraag om te bellen aan bod. Iets uitleggen over geschiedenis. Als ik het mij goed herinner, zou het dan over de wereldoorlogen moeten gaan, voornamelijk de eerste. Er waren slechts twee problemen. Probleem één: geschiedenis is allesbehalve zijn sterkste vak; en probleem twee: Harold bestaat helemaal niet, enkel mogelijk gemaakt door dat minder aantrekkelijke ding, ik. Tot nu toe had ik nog nooit stilgestaan bij het feit om te bellen. Ik moest dus een uitvlucht zoeken. Redelijk aarzelend en teleurgesteld had Camille geen andere keuze dan er haar bij neer te leggen. Ik weet niet meer wat ik als excuus heb gebruikt maar blijkbaar goed genoeg om dat even uit de weg te leggen. We hebben het dan ook een tijdje daar niet meer over gehad. Ons contact bleef gewoon zijn weg vinden door de duizenden smsen. De Harold in mij kwam meer in de zone terecht waar hij haar moest horen. Het voelde gewoon goed aan. Niks was geforceerd, het liep allemaal zo vlot. Te mooi om waar te zijn inderdaad.
Daar was ze dan, de langverwachte zomervakantie! Met een mooi diploma op zak en nog mooiere plannen voor na de vakantie kon ik gerust aan mijn drie maanden niks doen beginnen. Wel dat niks doen, is nu ook niet helemaal waar… Juni zou lekker een maandje werken worden. Gohja geld verdienen om enkele dagen later het dan weer uit te geven, waarom niet? Dat werk was maar een saaie bedoening en aangezien Camille en ik al toch van kennissen gevorderd waren naar vrij goede vrienden, hoopte ik dat mijn saaie dagen wat kon opfleuren door met haar te sturen. Mijn werk kwam op de tweede plaats. Vanaf ik een antwoord kreeg van haar liet ik alles vallen en stuurde meteen terug. Maar na twee weken liet ze me al in de steek. Zij ging van het leven gaan genieten in Spanje terwijl ik nog een halve maand mocht doorbrengen op het werk.
De situatie verandere al snel. Ze was misschien nog geen dag in Spanje toen ik iets ontdekte. Mij was er tot nu toe verteld dat ze single was. De relatie met haar ex was volledig gedaan. We hadden ook de afspraak gemaakt om beiden niemand anders te doen tijdens de vakantie maar zoals juist gezegd: situaties kunnen snel veranderen. Ik kwam per toeval te weten dat ze helemaal niet zo single was als ze beweerde. Haar zogezegde ex was toch gewoon haar vriendje. Mooi voorgelogen wel. Ik had niks door. (Ik ben niet degene die hier iemand op de vingers mag tikken als die liegt maar laten we er nu vanuit gaan dat dit nog niet geweten is en dat Harold echt is.) Niet alleen kwam ik te weten dat ze wel een relatie heeft maar eerder deze vakantie had ze toch eens lekker wat speeksel uitgewisseld met een jongen op een festival. Waarvoor moet ik nu het viest worden op haar? Om het feit dat ze gelogen heeft over die ene muiling of over die relatie? Eerlijk gezegd, ik was er echt door geraakt. Het vertrouwen waarop een relatie, vriendschappelijk of iets anders, is gebouwd, is volledig weg. Dus eigenlijk is er helemaal niks meer. Maar het straffe moet nog komen. In de normale gang van zaken zou ik redenen hebben om vies te zijn op haar maar de rollen zijn hier omgedraaid. Zij doet vies tegen mij. Vies omdat ik haar lief heb gestuurd omdat ik meer wou weten. Dus nu moest ik sorry zeggen voor iets dat zij eigenlijk achtergehouden heeft? Dat deed ik ook. Na enkele dagen wel. We hebben even geen contact gehad, ook doordat zij amper kon sturen vanuit Spanje. Maar uiteindelijk heb ik sorry gezegd. Ik had hem ook niet mogen sturen maar soms verlies ik mijzelf eens en dan doe ik dingen waar ik later spijt van heb. Dat zal wel nog veel terug keren hierin. Alles is nu terug bijgelegd en we waren terug vriendjes. Het heeft wel nog even in mijn hoofd rondgedwaald maar ik probeerde er mij zo snel mogelijk over te zetten. Ik wou die losse gesprekken terug met haar dus ik had ook geen andere keuze.
Het duurde niet echt lang vooraleer we weer konden lachen met elkaar en die problemen achter ons konden laten.
De eerste maand was over. Mijn werk zat er op. Rechstreeks naar een festival. Een mijlpaal in de band die we hadden. De eerste dag op het festival. Mijn vrienden waren er al vroeger en waren zo vriendelijk geweest om mijn tent op te zetten, minder of geen werk voor mij meer. Zo een maandje werken, ja, het is toch wel nog vermoeiend. Maar een echte feester laat zich niet doen door een kantoorjobke. “Ge ga hard of ge ga nie”. Het was prachtig weer dus nog eens extra genieten van de vakantie. Rond 2 uur begon ik toch wel mijn klop te krijgen en ging ik naar mijn tentje. Stiekem was het niet enkel om te gaan slapen. Ik had eindelijk die denkbeeldige ballen gevonden aan mijn lijf om die verdomde telefoon te pakken en Camille te bellen. Ok, kleine balletjes dan want direct zo bellen, was toch niet echt weggelegd voor mij. Het werd een voicemailberichtje. Toch wel al een behoorlijke stap want dit zal de eerste keer zijn dat ze mijn stem zal horen. Het was dus wel angstaanjagend wat haar reactie zou zijn. We zijn er nog niet helemaal uit maar laten we er nu vanuit gaan dat zij gelijk heeft en ik dus zat genoeg was. Ik weet dan ook niet meer wat ik gezegd heb maar aangezien ik toch wel meer dan licht aangeschoten was, zal het vrij genant zijn. Toen ik het berichtje ingesproken had, kroop ik mijn slaapzak in en begon ik aan mijn dutje. Een slaapje dat niet lang duurde want drie uur later lag ik daar al weer, wakker. Nog steeds geen bericht van haar, shit. Nog wat proberen slapen dan. Tien uur. Het was deze keer 10 uur toen ik wakker werd. Wacht, wat?! Ik zie Camille haar naam verschijnen op mijn scherm met een gemiste oproep en dan nog een berihcht dat mij vertelt dat ik een voicemailbericht heb, spannend! Ik denk dat ik nog nooit zo snel in mijn leven mijn gsm geopend heb en in mijn voicemail zat. Haar bericht. Ik moet het wel duizend keer opnieuw beluisterd hebben. Dat Antwerps toch. Het heeft nog zijn charmes. ik heb op haar voicemail geantwoord met een andere voicemail uiteraard en daarop had zij ook nog ééntje geantwoord maar zo kon het niet verder gaan. Ik moest die ballen bij elkaar rapen die ik gisteren ontdekt heb en haar echt bellen. Op het gemak. Niet nu. Vanavond misschien. Eerst genieten van het mooie weer en al die drank dat hier ligt te staren naar mij, wachtende tot iemand ze opdrinkt. Nog een dagje genieten van de muziek en alles er rond. De avond viel al snel. Ik had haar gedurende de dag af en toe gehoord maar nu was het tijd om te bellen. Het was rond elf uur in de avond geloof ik. Ik ben weggeglipt bij mijn vrienden met een excuus dat ik naar het toilet ging en dan naar een andere tent. Maar wat zij nie weten, is dat ik eigelijk gewoon wil bellen met haar. ik liep helemaal naar de ingang van het festival en stelde mij daar in een hoekje. Daar is het minste lawaai dus daar kan ik dat Antwerps het beste horen. Ik kan u garanderen dat je nog nooit zo een awkward telefoongesprek gehad hebt. Ik wist helemaal niet wat zeggen. Gek genoeg hebben we wel een uur staan bellen. Ik was echt gelukkig op dat moment.
Dit veranderde dus alles! Logisch ook. Eindelijk heeft zij een stem bij ‘haar’ Harold. En ik een mooie, licht Antwerps getinte stem bij ‘mijn’ Camille. Vanaf nu is alles een pak serieuzer. Geen tijd voor bullshit meer. En dat enkel door een telefoontje. Moet je kunnen he?