Nieuwsgierigheid, ontdekkingsgeest, potentieel.
Gent, 6 april
Hallo briefschrijver,
Het is vrijdag hier. Toegegeven, het is ondertussen al lang geen vrijdag meer. Mijn brief is ontstaan op vrijdag. Op welke dag hij eindigt, dat blijft voorlopig ook voor mij nog een raadsel. Karaktereigenschap één die je van me zal ontdekken: uitstelgedrag.
Terug naar vrijdag. Het is iets na 10 uur in de ochtend. Ik sip van mijn koffie uit de Bialetti in mijn terracotta roze keuken en waan me in zuiderse, Italiaanse oorden. Alsof het kleur op de muren hunkerde naar de zonnestralen en nu pas volledig tot zijn recht komt.
Enkel het al maanden lange vertrouwde geluid van het blazen van de verwarming valt te horen. Je geeft de prille zon nog een artificieel duwtje in de rug. Wat zelfvertrouwen, na een lange periode van rust. De motor na wat woelig gesputter weer op gang trekken. In ruil, geeft de warmte op jouw rug wat ochtendmoed terug.
In je eentje zit je aan de keukentafel. De radio staat uit. De anders zo aanwezige stoet auto’s is ver weg. Het bellen van de voorbijdenderende tram blijft uit. De stilte van de ochtend, de stilte van het voorjaar, de stilte voor de zomerse overdaad. Alles is nog mogelijk.
Vandaag zal de Belgische kranten wel ingaan als ‘de eerste lentedag van het jaar’. Dat staat al weken op iedereen zijn agenda aangeduid. Journalisten hadden het artikel al tijden in kladversie klaarstaan. Copy paste uit hun archief. Verlangend naar zon en warmte omcirkelden we deze dag allemaal. Alleen de datum was ons allen nog ongekend. Wat de opluchting en het plezier om vandaag alleen maar vergroot.
De wereld lijkt vandaag daarom net iets mooier te zijn voor iedereen. Dat bleek al op mijn ochtendlijke fietstocht langs de Coupure. Wat anders een dagelijkse, noodzakelijke verplaatsing is, was deze ochtend een deugd. Te trappen in het zonlicht. Vogels te horen fluiten. Joggers de moed te zien ontdekken om die extra kilometer te lopen. Pendelaars ditmaal te zien lachen om de reis en niet te fronsen om de verplichte tocht. Je vroege inkopen bij de buurtwinkel geven je het gevoel op reis te zijn. Plots lijkt boodschappen doen bij “de Turkse winkel”, een concept die trouwens zomaar elke bevolkingsgroep met Oosterse origine veralgemeent, je ontdekkingsgeest meer te voeden dan je maag. Zonlicht transformeert anders plots in exotisch. Net voor je je huis bereikt, vormt de man met de koptelefoon het hoogtepunt van dit schouwspel. Luidkeels kweelt hij mee op de tonen van zijn favoriete muziek. Zijn handen slaan de maat, alsof het zijn beste drumspel ooit is.
Je kan het je perfect inbeelden, toch? Tuurlijk. Omdat je het al eens las, of zag op groot scherm, of heel af en toe is het je zelf al overkomen. En geloof me, ik wachtte ook op de soundtrack die de scène volledig af zou maken. Het zijn het soort momenten die je enkel dacht te vinden in tampon reclames. Met filters en actrices en heel wat testpogingen.
Maar alcohol zal weer vloeien vanavond. Barbecue roosters opgeblonken. Plannen gesmeed. Liefdes verklaard. Het is het grootste cliché én tegelijkertijd de grootste geruststelling die er is. Dat alles altijd terugkeert. Na eb, de vloed. Na stilte, de storm. Na korte dagen, lange dagen. Na verval, het begin.
Nieuwsgierigheid, ontdekkingsgeest, potentieel. Dat laatste is puur plagiaat. Haruki Murakami pende het al jaren geleden neer in Mannen zonder vrouw. Carpe Diem, in een literair jasje. Daarom niet minder cliché. Enkel meer geloofwaardigheid, omdat het uit een bekende schrijver komt. Een Japanse dan nog. Dan moet het zeker kloppen.
We zijn 10 april ondertussen. Dinsdag. Drie lentedagen van vuile grasvoeten, parkhangen en gelukzalig laat in bed kruipen hebben dit schrijven onderbroken. Zoals het hoort. Ik heb me gewenteld in het cliché en daar heel hard van genoten. De zomer maakt ons zachter. Voor onszelf, voor elkaar, voor onze zorgen, voor onze prioriteiten.
Carpe fucking diem. Wit blad. Potentieel. En heel wat hoop.
Nieuwsgierige groeten, Heleen