Orkaan Heidi
Niet te stoppen imposant, zo komt ze naar haar toe. Orkaan Heidi komt verwoestend over Cassandra heen gewaaid en doet haar op haar zwakke grondvesten daveren. Haar dunne fundament van stilettohakken en strakke skinnyjeans wankelt. Ze zegt er iets heel gevats bij. Enkele welgekozen woorden, waarmee ze een krachtig statement maakt en Cassandra achterlaat met de beschaamde mond vol tanden en met voor het eerst het besef van wat ze aangericht heeft. Haar stem klinkt best stoer. Ruig als rockers. Ze is groots en ongenaakbaar nu. Ze staat erboven. Ze vindt haar zwakke plaatsen en strooit er kilo’s zout over. Het moet pijn doen. Cassandra valt. Ze kronkelt op een grond van ruwe klinkers en is stil als de hulpeloze worm die ze lijkt. Hoe harder ze spartelt, hoe feller de wonden. (Destijds plukte de juf heel zorgvuldig met een pincet de kleine steentjes uit haar open knieën toen ze op de grintspeelplaats gevallen was na pootjelap.) Maar Heidi plukt niet. Ze duwt krachtig. Ze is sterk en geniet van het berouw.
Nu schijnt ze toch iets te willen zeggen. De worm wil gehoord worden. Cassandra’s stem klinkt iel. Maar Heidi verstaat heel duidelijk het woord waar ze al een eeuwigheid op wacht.
Van in de lagere school, toen Cassandra haar yoghurtpotje met veel leedvermaak liet ploffen door haar boekentas heel hard tegen de muur te gooien. Op de kermis op het dorpsplein, toen ze haar in het spookhuis had achtergelaten en heel hard had moeten lachen toen Heidi pas een half uur later huilend was buitengekomen. In de Chiro, toen ze haar “per ongeluk” met niet-uitwasbare verf in Smurfin had geschminkt. Elke keer als ze gezongen hadden van “Heidi in Tirol”. Tijdens de les Fysica, toen Cassandra had gespiekt en de lerares dan ook maar Heidi een onvoldoende had gegeven. Toen ze aan Harry was gaan vertellen dat Heidi verliefd op hem was. En of Harry het aan wou met Heidi. Maar Heidi wilde Harry nog in geen honderd jaar. Toen ze gelachen had omdat Heidi de as van haar overleden hond in een hart-hangertje om haar hals droeg.
“Sorry”, piept de worm. “Het spijt me”, zegt Cassandra. Het komt binnen. Het wekt haar tot leven. Als het galmende belletje in de hotellobby, wanneer er niemand aan de balie zit en je de receptionist nodig hebt: “ping”. “Ik zal het niet meer doen, Heidi”.
De stormram wordt tot stoppen gebracht. Ze wil niet meer kwetsen nu. Ze voelt zich geheeld.
Geen razende orkaan meer. Helder licht en windstil.
“PING”
Ze hangt de dolby-surround koptelefoon weer in de haak van de Fnac CD-afdeling.
Radiohead maakt dromen waar. Muziek geneest kortstondig.
Heidi wandelt de trap af, de blik omlaag gericht.
