Exit Machina
Hey, hopelijk heb je vandaag een betere dag. Ik ga straks zwemmen. Fingers crossed dat het niet te druk is. Groetjes Sammy
Het was niet druk, dat was fijn. Misschien moeten we volgende keer samen gaan zwemmen - vraagteken - knipoog
Heb ik iets fout gedaan of gezegd - vraagteken – grt - S
Gemiste videochatoproep
WAAROM NEGEER JE ME - vraagteken - vraagteken – uitroepteken – vraagteken
Gemiste oproep
Vraagteken
Droevige emoticon
Fijn weekend - kus
Ik ween nogal vaak op openbare plekken. Geen idee waarom. Geen idee waarom ik apathisch voor me uit blijf staren wanneer het noodlot Jack en Rose treft (hoewel ik erbij blijf dat Rose Jacks hand wel zeer gemakkelijk loslaat) maar dat ik om een of andere vreemde reden mijn tranen niet kan bedwingen wanneer ik me in de openbare ruimte bevind. Als ik op een publiekelijke plek vertoef en er loopt iets mis, iets kleins, iets groots, iets van middelbare grootte, het zoveelste iets, kortom iets dat niet mis had moeten lopen, dan klem ik telkens mijn tanden zo stevig mogelijk op elkaar in de hoop mijn opkomende woedetranen toch nog tegen te houden. Uiteraard lukt zoiets niet om zeer gefundeerde fysiologische redenen en zet de eerste traan al gauw zonder gêne zijn lange nederdaling in. Onder het motto ‘eentje is geentje’ volgt er een ontketening van losgerukte tranen.
Tranen die ik had moeten laten toen Rose ervoor koos om Jack niet op haar plankje te laten drijven, maar haar onmogelijke Titanicromance 3 uur en 15 minuten lang gretig met de rest van de wereld wil delen.
Tranen die ik had moeten laten toen X!nk het Junior Eurovisiesongfestival niet won hoewel ik ervan overtuigd was dat de vriendschapsband het ultieme winnaarsnummer was.
Tranen die ik had moeten laten toen ik thuiskwam van zeeklassen en niet meer omver werd gesprongen door mijn kwijlende vierpotige huisgenoot.
Tranen die ik had moeten laten toen mijn ouders aankondigden dat ze gingen scheiden.
Tranen die ik had moeten laten toen mijn leerkracht Lichamelijke opvoeding mij buisde omdat ik niet over de plint kon springen, wat meteen mijn allereerste onvoldoende was.
Tranen die ik had moeten laten toen ik eindelijk over diezelfde plint kon springen, maar dat er ondertussen verwacht werd dat de leerlingen met een hazesprong over een plint konden springen, dus opnieuw gebuisd was.
Tranen die ik had moeten laten toen ik ontdekte dat mijn biologische moeder mij helemaal niet wou en me heeft afgestaan.
Tranen die ik had moeten laten toen ik niet goed genoeg was. Niet goed genoeg als dochter, als lief, als vriendin, als kandidaat voor het nieuwe seizoen van de Mol (fuck you Woestijnvis), als student, als sollicitant, als burger, als eender welke rol.
Toch wordt die onuitputtelijke zoutlozing telkens gestopt door een redder in nood.
Een persoonlijke deus ex machina.
Een mannelijke deus ex machina.
Een mannelijke deus ex machina van middelbare leeftijd die me wil troosten met een ongemakkelijk schouderklopje nadat hij zijn zakken tevergeefs heeft afgetast, zoekend naar een onvindbare zakdoek. Een deus ex machina die vaak iets wil gaan drinken… om me te troosten. Vervolgens zijn gsm kwijt speelt waardoor ik hem niet moet troosten maar moet bellen.
Een deus ex machina die zich niet langer aan zijn rol wil houden en een grotere rol opeist.
Ik ween nogal vaak op openbare plekken, ik weet nog steeds niet waarom, maar alstublieft lieve mannelijke medegebruikers van de openbare ruimte: negeer mijn tranen. Loop mij en mijn overstroomde zoutwaterkanalen voorbij. Stop met mijn deus ex machina te spelen, anders blijft mijn leven een persoonlijke tragedie on repeat. Ik dank u!