Geholpen liefde
Ik leerde je kennen 17 januari 2024... het was onverwachts en uit het niks, je stuurde me een bericht op instagram. Ik opende het en herkende je naam. Je kwam me bekend voor, ik had je al eens gezien in de gangen van de school maar alsnog waren we zo onbekend voor elkaar. We stuurde elkaar terug telkens weer opnieuw de dagen gingen voorbij en ik voelde me goed. Onze gesprekken vormde een klik en onze gesprekken vloeide in elkaar als 2 druppels water. We hadden dezelfde gedachten, meningen en toch hadden we wat verschillen. Elkaar sturen werd al snel vervolg door bellen, elke avond opnieuw zorgde we ervoor dat we elkaar konden horen. Onze stemmen bij elkaar vormde al snel een geheel. We waren zo geboeid naar elkaar toe dat onze interesses en ook onze verschillen snel tot spraken kwam. We hechten aan elkaar vast nog sneller dan de wind. Onze gewoontes werden al snel met elkaar gedeeld en het gemis van onze stemmen zorgde ervoor dat we telkens opnieuw met elkaar in contact kwamen. De uren vlogen voorbij, de dagen werden met de minuut langer zodat we elkaar maar weer konden horen. Onze gedachten en gevoelens op dezelfde lijn, Onze gesprekken als maar intensiever, Onze levensstijl als maar meer met elkaar verbonden. We waren zo veel met elkaar bezig dat we ons eigen leven niet meer alleen leide maar we telkens weer bij elkaar kwamen om dit samen te doen. Maar de realiteit zette in. De gevoelens werden verstoord door een als maar kleine terugblik op het verleden. Nog niet zo lang geleden voor ik je kende gebeurde een misstap in mijn leven, een zware breuk met een speciale persoon. Je wist er alles van, ik had je verteld hoe het gebeurde en je steunde in elk vlak. De gedachten vervaagde al snel toen ik je savonds weer hoorde. De stem die als maar beter gehoord word door mijn geheugen. Een persoon die me elke moment zou doen geloven hoe goed we dit samen kunnen doen. Onze verlangens werden sterker naar elkaar toe, we verheugde ons er op om elkaar te zien. En al snel gebeurde dit. Ik zag je ogen, je lach in je lieve blik die me als maar meer naar je toe trok. Het gebeurde zo snel alle verhalen die ik van je hoorde paste in het plaatje tot wie je nu bent geworden. Onze lippen volgde al snel de weg naar elkaar toe, onze armen werden als 2 druppels water in elkaar gevloeid. Uren praten en geen seconde van verveling. De minuten vlogen zo snel voorbij dat het al tijd was voor het afscheid. De kleine lach die op elkaars gezicht vertoonde bleef nog uren lang in mijn gedachten. De gesprekken die we voerde bleven als casettes in mijn geheugen. Ik nam een diepe nachtrust met al de herinneringen die ik van ons had, onze gesprekken bleven houden tot het einde van de nacht. De ochtend kwam nabij de zon scheen door de ramen. Als eerste teken van leven zag ik de berichtjes op mijn telefoon de gedachten van de voorbije dagen kwamen als maar sterker terug. Het gevoel van jou liefde gaf me toch weer wat rust. Het gemis bleef niet lang weg en elkaar zien was toen de uitweg. Onze lippen tegen elkaar, handen in elkaar verworven konden deze gedachten maar voor eeuwig worden verborgen. De tijd met elkaar zorgde voor een diepe rust maar na enkele momenten kwamen de gedachten van een paar dagen geleden terug tot leven. De onzekerheid, de bezorgdheid zorgde voor een diepe onrust. De tijd samen vloog voorbij en al snel was het afscheid weer nabij. De gedachten kwamen razendsnel tot mijn geheugen van wat zou er nu toch kunnen gebeuren. De rust in mijn hoofd zorgde voor paniek, die enkel ik voor mijn eigen liet. De tranen vloeide in mijn ogen en de onrust en gebrokenheid kwamen terug naar boven. Ik maakte van mijn hart een steen en vertelde je dit met al mijn kracht hoeveel pijn dit je deed had ik niet verwacht. Je zorgde ervoor dat ik me goed voelde okal weet ik hoeveel je voor me voelde. Ik sprak je aan over ons label dat ik dit nog even niet met je wou delen. Mijn onzekerheid kwam naar boven en de gemeenschap die ik met je voelde zette ik al snel apart okal was dit niet wat ik bedoelde. Onze gedachten en meningen werden al snel verdeelt ook ik weet hoe ik dit met je deelde. De angst, en onzekerheid kwam bij je naar boven en je kon me maar niet geloven. In zo een korte tijd zo veel onwetendheid. Je zorgt voor me ook in deze periode, hoe moeilijk het ook zal worden ik laat dit je niet alleen doorstaan. Dit zorgde toch voor rust in mijn gebroken en kleine hart. Onze gesprekken bleven staand nu ook wanneer je alles achterhaald. De liefde die je voor me voelt is iets oprecht waarvoor je het doet. De dagen worden moeilijk maar met jou steun aan mijn zei komen we er als maar sterker uit. Ik weet dat onze gevoelens voor elkaar zijn bedoelt ook weet ik dat het tijd en moeite mee zal brengen. Ik zal er voor je zijn in korte en lange pijn is iets wat je me beloofde tot onze gevoelens aan elkaar gaan verloven...