patrice

zoete wraak

Daniel keert de gevulde vleestomaten met hun onderkant naar boven. Hij neemt een pollepel saus en laat die langzaam leeglopen. Rood kleurt groen, de keuken vult zich met een aroma van look en koriander. Nadien legt hij op elke tomaat een stukje kruidenboter en een opgerolde ansjovis.“Wow, het zijn precies echte!” zegt Vero. “Cup C, schat ik?”  “Hier gaan we weer,” bromt Daniel. Neemt een handvol peterselie en strooit die met een wijds gebaar over de schotel.  “Lachen, Daniel!”, roept Emma. “Of is het weer kortelontjesalarm?”Vero komt dichter bij Daniel staan, haar borsten tegen zijn rug. Ze knijpt hard in zijn bil. “Ja, vertel eens... hoe kort is je lontje eigenlijk?”Bliksemsnel draait Daniel zich om en tikt met een vinger op haar wang. "Blijf-van-me-af!""Nu hang ik helemaal vol peterselie," pruilt Vero."Eigen schuld," antwoordt Daniel en buigt zich terug over de tomaten. Hij vindt Vero best aantrekkelijk, al vanaf de eerste blik. Toen ze pas in De Lantaarn werkte, genoot hij van hun subtiele flirtjes, onopvallend in de hectiek tussen de kookpotten. Soms gingen ze samen iets drinken. Tot Vero hem begon te bepotelen. In het begin nog luchtig, als een spel. Maar dan werd het steeds ranziger. Wars van alle signalen die Daniel gaf, bleef ze rond hem draaien als een krolse kattin. Enkele keren heeft hij op het punt gestaan om Karel, de eigenaar, in te lichten.  Niet als zaakvoerder maar als vriend. Zijn beste vriend.  De wrange opmerkingen die Karels vrouw over Vero maakte, hielden hem tegen. Hij vermoedde dat er ooit een affaire was, al had Karel er met geen woord over gerept. Als hij op een dag het restaurant binnenkomt, vindt hij een hem onbekende vrouw achter de bar. Ze is rond de veertig, halflang bruin haar, tenger, reeënogen. “Ik ben Ingrid,” zegt ze en steekt haar hand uit. De handdruk is forser dan Daniel verwachtte.“Daniel,” antwoordt hij. “Mag ik vragen wat je hier doet?”“Stagedagje. Om te zien of het werk me bevalt. En of jullie me willen.” Lichtjes glanzen in Ingrids ogen.  Daniel knikt, en gaat naar de keuken. “Waarom weet ik hier niets van?” vraagt hij als Vero binnenkomt. Hij wijst naar de bar.“Niet goed? Ik dacht nochtans dat dat magere brunetje je wel zou bevallen? Op blond en mollig val je niet, dus…”“Ik wil weten wat er hier gebeurt, dat is alles. Als aandeelhouder heb ik…”“Het is zo he?,” onderbreekt Vero hem. ”Ze bevalt je!” Luidop lachend stapt ze verder. “Hoe heeft ze dat zo snel gezien?” denkt Daniel.  Een maand later staat bij aan de kassa van een Aziatische supermarkt.  Twee ijskoude handen leggen zich op zijn ogen... Hij neemt ze vast en draait zich om.  Kijkt recht in de twinkelende irissen van Ingrid. Zijn hart maakt een sprongetje. “Wat een toeval, he,” roept ze. “Ik wist niet dat je hier kwam?”“Zelden,” antwoordt Daniel. ”En jij?” “Ik kom hier vaak. Een  dagschotel halen… woon 100 meter verderop. Mag ik mijn handen terug?” ""Sorry," antwoordt Daniel en lost zijn greep. Hij voelt zijn nek nat worden. Ze monstert zijn winkelkarretje. “Wow, allemaal vers. Dat jij nog zin hebt om te koken? Ik dacht dat je gewoon wat meenam uit De Lantaarn…”“Verkeerde gok! Ik ben op mijn vrije dagen wel eens toe aan iets anders.” “Ik bedoel, als single….”  “Ik zie er dus uit als een eenzame single?” Daniel werpt Ingrid een gespeeld boze blik toe. Ze lacht. “Weet je… ik word al moe als ik aan koken denk… Soit. Geniet jij maar van jouw, of jullie, Aziatisch avondje dan.” “Het is ‘jouw’,” antwoordt Daniel. “Tot morgen!” Hij drukt een vluchtige kus op haar wang. Als hij zijn boodschappen op de band wil leggen, houdt Ingrid hem tegen. “Geen zin om samen Chinees te gaan eten?”“Oh…,” zegt Daniel. “Euh… Wel… Ik... Euh...” Ingrid gniffelt. “Hm… dat klinkt pas enthousiast zeg… “ Een half uur later zitten ze in "De Lange Muur", een restaurant aan de kade.  Voor hen staat een gigantische Chinese rijsttafel. Nu Ingrid zo tastbaar tegenover hem zit, krijgt Daniel met moeite iets door zijn keel.“Dat was heerlijk, voor mij toch,” verklaart Ingrid als de kelner komt afruimen. Die buigt dankbaar.Daniel slikt. “Ik vond het ook lekker.”“Eet jij altijd zo weinig dan? Of komt dat door mij?”“Nee, natuurlijk niet door jou.  Waar haal je dat nu vandaan." Hij kijkt naar buiten, over het water. "Zeker geen zin in een kleine havenwandeling?”“Oh... wat een puppyblik. Maar hm… nee. Het is me te kil…”“En als ik ervoor zorg dat je warm blijft?”“Hoe ga je dat doen?” Hij legt zijn hand op haar arm. “Wat denk je?”Ingrid draait zich naar hem toe. Ze kijken elkaar lang in de ogen. Wanneer Daniel de volgende dag wakker wordt, ligt Ingrids hoofd tegen zijn schouder. Ze slaapt nog, zijn pyjamavest om haar smalle schouders.  Lang houdt hij haar vast met zijn blik. Het is voor hem bijna onvatbaar dat ze zo dicht bij hem is. Als hij voorzichtig probeert op te staan, slaat Ingrid haar ogen open en zet zich in één ruk recht.  “Waar ben ik? Oh, Daniel, ja... Heb ik veel gedronken gisteren? Hebben we....?”“Een halve fles rode wijn bij de Chinees. En dan die fles Champagne in de haven…. Is dat veel? En nee… we hebben gewoon geslapen.”“Ja, voor mij is dat veel... Heb je koffie?” “Natuurlijk. Nog iets? Melk? Suiker? Koekjes?”“Alle drie.” Ingrid rekt zich uit. Daniel wrijft zacht over haar schouder en staat op.  Zet de koffiemachine aan en kijkt naar de klok. Het is middag. “Binnen vier uur moet ik in De Lantaarn zijn,” zegt hij als hij terug de slaapkamer binnenkomt. Hij reikt Ingrid een gouden plateautje aan met een kop koffie en wat zelfgebakken koekjes.  “Dankjewel! Ik ook… en mijn auto staat nog aan de supermarkt…” antwoordt Ingrid.“Er is hier een bus om de hoek. Dat haal je makkelijk, de bus rijdt elk half uur.”“Bus? Kan ik niet gewoon met je meerijden?”“Meerijden? Hoezo?”Ingrid neemt haar kopje in beide handen en spiegelt zich in de koffie.  “Hm mijn mensenkennis is blijkbaar toch minder dan ik dacht…”“Iedereen hoeft toch niet meteen te weten dat we wat closer zijn? Ik wil geen verkeerde indruk wekken...”“Verkeerde indruk? We hebben bij elkaar geslapen. So what? We zijn meerderjarig.”“Ik wil niet dat Vero denkt dat wij…”“Wat mag Vero niet denken?”Daniel kucht. "Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen." “Vero is een speciaal geval. Dat weet ik. Ik ken haar al heel lang.”“Je kent Vero al lang?” Onthutst kijkt Daniel Ingrid aan. “Ja, sinds de hotelschool.”“Zijn jullie vriendinnen?”  “Niet echt. We waren ooit zelfs vijanden. Toen ik haar vriendje inpikte op school, John. Ze kon mijn ogen wel uitkrabben. Maar tijd heelt alle wonden... we kunnen er goed om lachen nu.”“En wat is er gebeurd met die John?”“We zijn getrouwd. Intussen weer gescheiden…. Vero heb ik al die jaren niet gezien. Tot ik haar herkende… ook in een supermarkt. Grappig he. Babbel gedaan. En ze vertelde me waar ze werkte en dat daar een vacature was. De rest weet je.”Ingrid neemt het koekje en bijt erin. "Hmmmm, heerlijk!"“Zei ze al eens iets over mij?” “Goh, Daniel, zo belangrijk is dat allemaal toch niet?”“Ik vind van wel.”“Ja... eerder toevallig. Ze vroeg naar John. Toen, in die supermarkt. Ik schrok van die vraag moet ik zeggen. Na vijftien jaar... Was eigenlijk opgelucht dat ik kon meedelen dat we niet meer samen zijn. En dan hadden we het over singles. Omdat iedereen in De Lantaarn single is. Behalve Karel dan… Ze vertelde me dat er een knappe kok werkte. Die goed bij me zou passen.  Ik vond dat supergrappig. Maar voor alle duidelijkheid: ik ben niet omwille van jou bij De Lantaarn gaan werken.” “Vero, dat serpent.” “Jij ziet spoken, Daniel.” “Ik wil gewoon niet dat ze weet dat wij..."Ingrid neemt nog een koekje. “Wel, om eerlijk te zijn… ze weet het eigenlijk al.”“Wablief?” kirt Daniel. Zijn stem slaat over. “Rustig! Gewoon, chat. Ik heb haar gevraagd of ze kon raden met wie ik op restaurant zat. Toen jij onze jassen ging halen. En zij heeft het geraden. That's all.”“Jij chat met Vero?”“Ja, soms.”“Wat weet ze nog?”Ingrid staat op, en kleed zich aan. “Ik ben weg,” zegt ze . “Dit gesprek is te gek voor woorden. Ik begin te snappen waarom jij nog single bent". “Komaan, Ingrid... Ik wil weten wat je tegen Vero gezegd hebt. Het is mijn chef."“Alsof het daarom draait. Hoe onnozel denk je dat ik ben? Wees gerust... ik snap het heel goed, Daniel. De voordeur vind ik zelf wel trouwens.” Als Ingrid buiten is, gaat Daniel terug in bed liggen en kijkt naar het plafond. “Idioot!” sist hij. “Je bent een idioot, man!”. Dan springt hij recht, kleed zich aan en rijdt naar De Lantaarn.  Hij belt aan bij Karel. “Daniel?” zegt die. “Hoe zie je eruit, jong? Kom binnen…”“Geef me iets sterks, Karel. Cognac of zo.”“Oké, het komt eraan. Ga naar mijn bureau boven. Patricia’s ouders zijn op bezoek.”Een uur later is het Karel die naar het plafond staart, uitgestrekt op een zetel. “Ik geloof het niet, Daniel. Ik-geloof-het-niet….”“Het is de waarheid, Karel. Het spijt me. Ik kan niet meer. Het is zij of ik.”“Kiezen tussen de vrouw van mijn leven en mijn beste vriend. Je maakt het me moeilijk.”“Ik wil dit niet meer, punt. Als jij geen knopen doorhakt, doe ik het.”“Dat is chantage, jong, chantage. Wat een rotstreek!”“Ik hoor het wel,” zegt Daniel. Hij staat op en gaat naar beneden. In de gang ziet hij Patricia en haar ouders. Zonder te kijken loopt hij hen voorbij. De verwonderde blik van Patricia ontgaat hem echter niet. Als Daniel in de keuken komt stelt hij vast dat de hulpkoks alles al hebben klaar gezet. Stilaan voelt hij zich ontspannen, al blijft er een beklemming in de hartstreek. Hij doet zijn schort aan, en grijpt een grote zeef met fijngesneden aardbeien. Neemt een koperen steelpan, giet er suiker in en laat die kristalliseren. Voorzichtig schudt hij de aardbeien erbij.  “Alles in orde, chef?” vraagt Emma."Jullie zijn bijous," antwoordt Karel. Op dat moment komt Vero de keuken binnen  Ze gaat naast hem staan; slaat een hand om zijn heup en knijpt enkele keren. “Hmmmm... zo'n zacht stukje man. Was het lekker gisteren?” Daniel tilt de pan met de aardbeien opzij. Neemt een grote kookpot, zet die op het vuur en gooit er een homp boter in. “Als je het eten bij de Chinees bedoelt… ja. De rest gaat je niks aan.”“Er was dus een rest?” “Goed dan.” Daniel dooft het vuur en kijkt naar Vero, zijn armen gekruist voor de borst. “De rest was nog lekkerder.”“Hoor eens aan,” zegt Vero. Haar stem klinkt traag en nadrukkelijk. Ze bijt op haar onderlip. "Dus ik had gelijk... Je valt op haar. Op die bonenstaak. Je weet niet wat je mist." “Aan Karel te zien… niet zoveel.”“Karel? Heeft hij zijn bek open gedaan? Och… zielig. Hij houdt van mij. Wat is daar mis mee?”“Dat hij getrouwd is met Patricia, misschien?”“Permiteer me dat ik hierop niet inga.””Bon, de teerling is voor mij toch al geworpen. Ik ga weg. Karel is op de hoogte.”“Hoezo jij gaat weg?” Vero zet een stap achteruit. Ze spitst haar lippen. “Als jij weg gaat, zij ook. Besef je dat?” zegt ze. Haar mond toont iets tussen een kramp en een glimlach.  Op dat moment komt Patricia binnen. “Wat is dat hier? We hebben zeventig reservaties vanavond en jullie staan gewoon te kletsen? Goed dat Emma me kwam halen. Aan de potten, voordat mijn ketel overkookt! Kom je even mee, Vero?”“Meekomen? Waarom? Zeg maar hier wat je te zeggen hebt. Ik heb geen geheimen.”“Ben je zeker?" vraagt Patricia. Vero knikt."Goed dan. We hebben besloten je te ontslaan. Je hebt een uur om op te rotten.”Er klinkt een harde lach. “Wij? Och och och. En ik moet dat geloven? No way! Waar is Karel? Als ik het tegen hem zeg, vraag hij de scheiding aan!”“Denk je dat?” Patricia kijkt Vero recht in de ogen.  “Schat, er is iets wat je moet weten.  Daniel heeft een derde van het restaurant in handen. En ik de rest. Zonder mij is Karel niets met zijn bakstenen. Waarom denk je dat hij zich door mij laat behandelen als een hond?”“Je kan dat niet doen, Patricia.” Vero is krijtwit. “En of ik dat kan. Morgen stuur ik je ontslagbrief. En jij, Daniel, bent vanaf nu waarnemend chef de cuisine.”“Dus jij gelooft zomaar wat een hulpkokje je wijs maakt?" roept Vero. Ik wil naar Karel, zeg ik”.“En ik wil dat je ophoepelt,” antwoordt Patricia rustig. “Je mag Karel gerust meenemen.”Met forse stappen gaat Vero haar mantel halen. “Jou spreek ik nog,” bijt ze in het passeren Ingrid toe. Dan trekt ze de restaurantdeur met een smak dicht. Langzaam wandelt Patricia naar de deur en doet ze op slot. Terug in de keuken, gaat ze naast Daniel staan.  “Luister eens… er is natuurlijk geen sprake van dat jij hier weggaat.”Daniel zet het vuur terug aan en gooit een stapel paddenstoelen in de pot. “Ik weet het nog niet, Patricia. Er is zoveel gebeurd. En ik heb een heel goede aanbieding. Een nieuw dagrestaurant. Geen nachtwerk meer. Zou leuk zijn, ook voor Ingrid.”“Hoezo leuk voor Ingrid?”“Ik neem haar mee. Als ze nog wil…”Hij ziet er rustig uit maar zijn hart raast. Honderd gedachten gaan door zijn hoofd. Nog enkele uren voordien had hij de wens uitgesproken dat Vero zou ontslagen worden. Nu ze weg is, lijkt de keuken leeg. “Meen je dat nu? Jij met dat wicht? Dat is toch niks voor jou?” “Ruik eens… wilde paddenstoelen in boter. Iets heerlijkers bestaat er niet. Bijna te zonde voor soep… ”“Geef mij die glacé des fraises maar. Net wat geproefd. Heerlijk!” antwoordt Patricia glimlachend. “Het zal de laatste keer zijn dit jaar. De aardbeien zijn over hun seizoen heen. Maar dit champignonsoepje wordt goddelijk. Ik ben nog aan goede peterselie geraakt… ”“En jij, ben jij ook over je seizoen heen?”Daniel kijkt Patricia zijdelings aan. “Wat bedoel je daar nu mee?” Patricia stapt naar hem toe, gaat pal achter hem staan en knijpt in zijn bil. “Die geglaceerde fraisjes… kom je me straks een kommetje brengen?”