S_Sence

Versnapering

Wanneer het alleen zijn wordt omgezet in schoonheid. Vormen blikken van beelden en woorden de heelheid, vereist om niet weg te kwijnen in dagelijkse routines. Tevredenheid met de kleine zaken wijst op een gelukkig leven, vol verwondering om de details, verborgen in grootsheden van deze minuscule hervorming van menselijke adaptaties. Een vermoeilijking van dit proces vindt plaats, als men concentratie verliest. Toch is het geen zonde, enkel een kleine pauze voor de versnapering die zich aandient.

Atropa Belladonna

Numb by addiction, floating in restrictions, spiraling like the rings of saturn. Endlessly fixed, while the universe is expanding. I pity your patheticness. Gravity binds them, who fear to reach believes beyond the seems. Well excuses me? Are you kidding me? It might be that your name is on T.V. and your face is in magazines. Still you are straying to (social) selfdestruction. A greed conceides you, feeds you visions, polluted by mass consumption. Relative realities percieved subjectively. A truth hidden in the graves of to many human beings. Buried alive. Why can't we see? The sound they planted in our feelings. We are decieved by demons in disguise. Bella Donna, I hope you realise, you'd find me free, to canalise everything, i decide to need. Jealousy has no meaning to me. Because i came to the understanding that sheeps are ruled by wolves, which become the most marooned ones amongst all these creatures.

Synchronicity

There is a silence in my heart. A sense of peace, beating in synchronicity. It's empty, because it is you, who left me, for reasons founded in fear. We were twin souls, untwined, yet still wired. I find myself regretting nothing, fighting against your self-delusion. What is reality? Is there one, if there are a million perspectives and so much more that we can't see? But we can always feel it. And I will always feel you, like I felt you back then. When will you be able to understand? Although we are temporary humans, who change every second. Somethings do remain the same. I'm possibly selfprojecting too many things. Yet, i know by the look on your face, true nature will always come out to play. That very day, you shouldn't have given a glimps at your cards. Remember, that time heals all wound, never all scars.

De cumulonimbus en zijn vriend de supercel

In het verleden zijn er bruggen gebouwd. In heden liggen deze onder vuur, ze zullen opdonderen. Het uur zal snel geslagen zijn, als iedereen zich weerhoudt van wederzijds respect en loyaliteit. De cumulonimbus kent geen gratie, zeker niet, wanneer deze is vergezeld van zijn vriend de supercel. Ze steunen elkaar, daar krijg je geen spelt tussen. Dit is zoals het hoort in relaties, geen verraad, alleen maar reciproque acceptatie en adoratie. Denk best twee keer na, voor je me loslaat. Denk nu maar een derde keer na voor je de grootste fout van je leven begaat. Denk aan de wonde dat je voor de resterende dagen draagt. Niet vergeten! Confrontatie zal nooit hetzelfde betekenen, als even zo, een duurzame band verbreken.

De granaatappel

Ik ben net zozeer gelovig in iets dat ik niet zelf bepaal. Voor deze dat het wel zijn: Hoor mij! Ik roep u op tot revolutie. Ik heb dezelfde droom als zovelen van jullie. Help me de ‘wetten en praktische bezwaren’ te omzeilen, zodat jullie eveneens kunnen genieten van het paradijs. Wees vrij en in vrede met jezelf. Stel grenzen. Blijf verwijderd van de verboden appels. Ze vallen allen niet ver van de boom. Ze vergiftigen je gedachten, als je lui je zintuigen sluit en niet voor jezelf denkt. Ongehoorzaamheid aan jezelf brengt schaamte. Onmacht als je uit gemakzucht de gemakkelijkste weg verkiest. ‘Verlichtte’ figuren verkopen met veel plezier ‘pink ladies’ ter verleiding. Kijk uit voor de adder in het gras, het heeft reeds zijn tehuis gevonden in je lust. Als een granaat slaat de appel in. Nog voor je het goed en wel kan beseffen, ben je bezeten door propaganda’s der pathologische parasieten. Wraaklustige en walgelijk wretende wespen die je steken, indien je ze niet hoogmoedig hun gang laat gaan. Volgen of ‘lijden’ je kiest het zelf. Je hebt zelfs in je eigen handen of je leidt of wordt verleid. Het zit tussen je beide oren de oorlog, enkel door jezelf te vergelijken, schiet je je in je eigen been. De vergankelijkheid der echtheid , maakt plaats voor de hebzucht naar metalen. Een overgang naar een stadium erger dan de Middeleeuwen. We zijn precies leeuwen, steeds hongerig voor meer, steeds op de loer, voor welke prooi we kunnen verzwolgen met onze tanden en klauwen van gulzigheid en afgunst, als het ons niet afgaat. We hebben deze zonden niet nodig, kortom ze zijn overbodig, dus gooi ze overboord. Het zijn de zandzakken van de luchtballon, dat je remmen te vliegen. Ze krenken je in je vrij denken, ze doen je hoofd ontploffen. Ze zijn je anker, niet enkel je woede, waardoor je in een maalstroom wordt verteerd door Neptunus dat je molesteert met zijn drietand. Verkies je echt dit boven rust en je eigen weg op Pegasus te vinden? Ga je gang. Heb je dan helemaal niets geleerd van mijn preek en de granaatappels, die je reeds hebt getrotseerd? Verval in het negatieve ‘affect’ der Pygmalion, wordt misselijk door het draaien in je nooit eindigende spiralen. Tenzij je mijn ‘denk wijzer’ wel hebt begrepen en je het roer in eigen handen neemt. Kan je varen uit je woeste zeeën van de amygdala, Vind je vrijheid en vrede in je eigen veilig gecreërde Eden. Het verleden kan je niet meer veranderen, verander nu! Dank U voor het lezen.

Het leven der mannequins

Het valt me zwaar te bemerken dat desondanks ik 24 op 24 werk, ik nog steeds niet het aanzien krijg dat ik verdien. Ik verkoop mijn hart en ziel aan de duivel des kapitaal en blijf bezeten door de illusie op vooruitgang en innovatie. Als alles in dit kwellende leven moet worden bereikt zonder resultaat of correcte beloning, hoe is er dan nog sprake van een (ver)standshouding. Proberen houdt een kans op mislukking in, falend vervalt men in angsten door massamedia's. Ze fluisteren het in de oren, overweldigen ook de ogen en andere zintuigen. We aanvaarden ons lot, we berusten erin, zonder enige vraagstelling. Een duistere comfortzone, die we te graag bewonen, ook al zouden we er beter uit verhuizen. Ze brengt ons niets van veiligheid. We zijn allen verwaarloosd door een maatschappij, waarin we nummers zijn en ons enkel kunnen onderscheiden van de ander via lobby-ing , een goede investering en de perfecte marketing. Ik ben gehavend. Buitenspel gezet door een corrupte ‘scheids’rechter. Narcistische creaties, ooh God heb jij ons zo geschapen? Heb jij dit ongelijke systeem willekeurig bepaald, zonder mensen, die het echt verdienen, de juiste kansen te geven? Ik kan het niet geloven dat jij, de vuile dieven van onze samenleving een meerwaarde geeft. Ik stel je echtheid bijna in vraag, ook al blijf ik net zoals de anderen je vereren. Ik weet niet beter. Ik durf niet meer. Ik heb reeds te veel beleefd, dat ik niet meer kan leven, laat staan dromen. Ze worden ons afgenomen, nog voor we ze zelfs kunnen ervaren. Onze creativiteit en fantasie verziekt door hypocrieten, die met hun ‘ultimatum’ liever de wereld teniet zien gaan, nog voor er iets aan te willen veranderen. Controle en misplaatst machtsmisbruik geheiligd door zijn middelen, namelijk de overheersing van het redenaarstalenten. Wat valt er nog te valideren? We zijn allen minieme wezens, verbonden, toch liever blind. Wij zijn niet zo speciaal als we zelf denken, kijk naar het universum, met voor ons als Aarde, de voornaamste onderdelen: Jupiter, en de zon een balans in grootheid. Deze twee hemellichamen alleen al doen ons wegcijferen, wie zijn wij om het te willen beheersen? Een voor een vallen we ten prooi aan de zeven hoofdzonden. Ik was ooit een gelukkig persoon, dom en naief, misschien is het begrip geluk wel te relatief om te definiëren. Het is een juiste mindset gecombineerd met een gebrek aan stressoren, die in beuken op onze fysiologie. Vrij was ik toen. Blij het zonnetje met de nooit eindigende energie te zijn. Velen bemerkten me, droegen normale kleren, maar bleken waren undercover saligia’s. Ik heb me laten verleiden, ik stapte bijna mee in het rijtje. Vrijheid is een utopie. Niets is meer idealistisch als de liefde. Terwijl het enkel een aantal chemisch bindingen zijn voor de bevordering van ons enige doel voortplanting. Ik kan dit niet, daarom dat ik net op tijd ontsnappen kon. Ik was een prototype. Nu ben ik een oudsider. Ik zal nooit meer gelukkig zijn, want achter elk woord en elke daad schuilt er een onbewuste intentie, ik heb er bewijs van, ik wordt afgeschreven als mentaal gestoord. Ik behoor niet tot de mainstream, laat staan tot deze maatschappij vervuld met kwakzalverij en consumptie. Ik ben enkel nog een schim van wie ik was. Ik zou me juist gelukkig moeten prijzen, ze laten het mij niet toe. Mijn demonen. Zij zullen mij altijd vergezellen in deze hel der overprikkeling. Het enige dat me rest is acceptatie en memensis van de schone schijn der gelukkig-en vergetelheid.