Steels
De wind blaast over mij heen. Een lichte tinteling door de lok haar die mijn wang streelt. Ik geniet. Alsof ik moet getroost worden. In de verte een sussend repetitief geruis. Ik laat me wiegen. Diep adem ik in. Een vertrouwde geur vult mijn wezen en ontlokt een glimlach. Ik knipper even en geef de wereld de tijd om zich aan me te tonen. Mijn wimpers sluiten de toegang resoluut af. Stroef zoek ik voeling met een lichaam dat niet van mij lijkt. Ik adem uit. Verlaten, denk ik meteen. Voorgoed.