Het boekarrest
Oberon wandelt door de kille, witte gang. Aan de muren hangen kaartjes van dank. Iedere paar stappen loopt hij een deur voorbij. De één staat open, een andere op een kier en nog andere zijn onherroepelijk gesloten. In de kamers waarvan de deuren openstaan, ziet hij nu eens mensen drommend rond een bed, dan eens iemand gehuld in lakens van waaronder kabels zich een weg naar buiten banen.
Oberon is één van die mensen die zich vandaag begeeft naar een gesloten deur. Wanneer hij de juiste deur ontmoet, blijft hij even staan. In zijn handen rust een jas waarin een kleine bult afsteekt. Vooraleer hij de deur voor hem opent, kijkt hij schichtig om zich heen. Alsof hij op de hielen gezeten zit, duwt hij die open en verdwijnt met het pakketje door de opening. Eenmaal in de steriele ruimte komt hij op adem en zakt zijn hartslag. Ontspannen neemt hij wat gel uit de pomp en desinfecteert hij de blote stukjes huid. Daarna bedekt hij zijn handen en schoenen en trekt hij de lichtgele overall aan. Opnieuw staat hij voor een deur, maar opent deze nu met een ongedwongen kalmte.
“Oberon, je bent er!” Vanuit een bed groet de enthousiaste dame hem tegemoet. Ook hier zoeken kabels zich een weg tussen de zijkant van het bed.
“Ik heb het boek!”
“Echt?! Oberon, je weet dat het riskant is. Wat als ze het vinden? En de bacteriën?! Dat kan ik niet hebben!” zegt ze opgewonden.
“Geen zorgen. Het is nieuw gekocht en ik heb het meteen daarna in een afgesloten zak verpakt.”
“Hm, oké dan, maar wat als ze het vinden? Dan krijg ik gegarandeerd op mijn kop.”
“Relax, Isobel. Dit is toch wat je wou? Hoe lang ben je hier nu al? Drie weken? Vier weken? Deze isolatie doet je de muren oplopen en je hebt nog steeds twee weken te gaan.”
“Je hebt gelijk. Ik trek het niet meer. Ik mis de geur van papier en inkt. Het geluid van de bladzijden die omslaan. Geef mij!”
Oberon overhandigt Isobel het boek met de groen en rode omslag. Op de voorkant staat een koppel afgebeeld in een innige omhelzing. Het meisje neemt het boek gretig aan. Het is pas dan dat het Oberon opvalt hoe mager haar armen zijn. Haar huid ziet vaal en haar nagels tonen tekenen van broosheid. Langzaamaan laat hij zijn ogen over haar lichaam glijden. De blos op haar wangen is niet meer en van die prachtige lange, blonde haren staan enkel nog wat korte, witte donshaartjes overeind. Haar blauwe ogen staan dof, maar wanneer ze in het boek bladert, is een lichte schittering te zien.
“Bedankt, echt!”
“Graag gedaan. Je hebt het hier al moeilijk genoeg. Dit zal je wel door jouw laatste weken in het ziekenhuis helpen.”
“Ik moet enkel een goede verstopplaats vinden. Onder mijn matras misschien. Daar kijkt toch niemand.”
“Of in het reservoir van het toilet.”
“Hah, dat kan ook!”, ze schaterlacht.
“Stel je voor dat ze het vinden. Wat zullen ze zeggen!? Mevrouw Dessani. Neemt u uw gezondheid wel ernstig? De minste bacterie kan u ernstig verzwakken en uw hele behandeling teniet doen! Lezen kunt u nog genoeg wanneer u aan de betere hand bent. Ik ben gedwongen u een boekarrest voor te schrijven.” Isobel giert van het lachen wanneer ze met een geforceerde, zware stem de dokter probeert te imiteren. Haar handen beelden uit hoe hij zijn voorschrijfboekje uithaalt en iets onleesbaar krabbelt. Wat is ze toch dapper denkt Oberon wanneer hij haar toneeltje met een grote glimlach aanschouwt.
Even later vertrekt hij weer. In de tussenruimte trekt hij zijn ruimtepak uit, zoals Isobel het zo graag noemt. Wandelend door de kille gang denkt hij aan de geheime boodschap die hij in het boek achtergelaten heeft. Letter per letter, doorheen het boek. Al lezend zal ze het mysterie kunnen onthullen. Zoals een raadsel op het einde van een krant. En pas wanneer ze het boek volledig uitgelezen heeft, zal ze dit zien staan: K.A.N.K.E.R K.R.I.J.G.T J.O.U N.I.E.T K.L.E.I.N, H.E.T M.A.A.K.T M.I.J.N L.I.E.F.D.E V.O.O.R J.O.U E.N.K.E.L G.R.O.T.E.R
