Handen, van mijn geliefde
Communicatiegewijs spelen ze een voorname rol,
zonder hen geen gebarentaal, en is een digitaal bericht niet emotievol.
Woede, affectie, steun of ergernis,
ook om woorden kracht bij te zetten zijn ze van betekenis.
Dieren in een schaduwspel of een imitatie van wandelende benen,
ze komen zelfs van pas om jonge kinderen te entertainen.
Zwaaien, wijzen, slaan of strelen, functioneel onbegrensd,
loyale uitvoerders van wat een mens maar wenst.
Generiek, iedereen vindt ze doodnormaal,
maar die van haar zijn heel speciaal.
Niet ruw geworden door handenarbeid,
wel doorleefd, getekend door de tijd.
Teder en elegant, levendig van kleur
en een heel discrete mensengeur.
Als de nerven van een esdoornblad haarfijn,
lopen aders over hun rug, zichtbaar maar toch klein.
De unieke levenslijnen geven aan,
dat het uitermate goed met haar zal gaan.
Sierlijk aan haar ranke polsen, met vingers als twijgen en nagels heel geraffineerd,
haar karakter valt erin te lezen: bevallig, betrouwbaar en bijzonder begeerd.