Dans! (Monoloog)
(Man zit op een bank)
Zie ze daar lopen !
Schijnbaar onvermoeid huppelen ze in het rond en dansen ze met mekaar de meest ingewikkelde choreografiën. Over mekaar, naast mekaar, op mekaar, steeds meer en ingewikkelder figuren maken ze, zonder ooit naar adem te happen, lijkt het wel.
Waar zouden ze dat geleerd hebben ? Of komt dat louter instinctief, een soort van oerverlangen om ritmisch te bewegen, om te kijken wat de ander doet en op basis daarvan dan een eigen interpretatie te maken die deze beweging overtreft, waarna die andere weer opnieuw probeert om zijn of haar unieke inbreng in deze bizarre dans te versterken. Waar gaat dit eindigen ?
Ze komen steeds meer en meer mijn richting uit. Alsof ze hun bizarre samenspel nog meer onder mijn aandacht willen brengen. Maar als ze mijn eerlijke mening willen, dan zullen ze die krijgen, ongezouten, naakt als een slak zonder huis, rauw, onomwonden … enfin, als ze ze willen natuurlijk.
Wat mij betreft kunnen ze er beter nu mee ophouden ? Hier is niemand bij gebaat. Wat moet dit trouwens voorstellen ? Kunst ? Hah ! Welja, als een getatoeëerd varken tot kunst wordt verheven, dan kan dit er ook nog wel bij, wat een smakeloos spektakel. Geen hond die er zou aan denken om dit ongestoord te laten verder gaan.
Hebben jullie dan geen schaamte, geen greintje eigendunk. Wie kiest er nu voor om zich zo belachelijk te maken, en plein publique dan nog, voor een handvol maïs.
Duiven ! Ik moet ze niet !