Achteraf is het makkelijk om te beweren dat mijn 10 maanden alleen in een bus wonen een ponykamp waren. Met de intrigerende ontmoetingen, de adembenemende landschappen en zeeën van tijd vooraan in mijn herinneringen, zou ik nog wel eens de schaduwkanten durven vergeten. De momenten van angst, van het verdrinken in mogelijkheden en het niet kunnen beslissen. De ochtenden waarbij ik verschrikt wakker werd door geklop op mijn raam. De avonden waarbij mijn rustige slaapplekje veranderde in het lokale drugspleintje. De nachten dat ik zo hevig verlangde naar gezelschap, anders dan het mijne.
Achteraf is het makkelijk om te zeggen dat het een goed plan was. Behalve dan dat er weinig sprake was van een plan. Zelfs het idee dat er was bij gebrek aan het hebben van een plan, viel in het water toen de boyfriend zichzelf uit het script schreef. Het oorspronkelijke scenario: tijdens een sabatjaar samen de kust afreizen van het Franse Les Landes tot de Portugese Vicentine Coast. Hij zou surfen. Ik zou schrijven. Samen zouden we van het simpele leven smullen. Smullend levend in een oude Mercedesbus. Met een ritme zo traag dat we niet anders konden dan beseffen hoe verslaafd we zijn aan de speed of life. Boyfriend en surfplank bleven thuis. Lang leve light travel.
Achteraf is het makkelijk om te zeggen dat je veel minder nodig hebt dan je denkt. Toen was het vooral gigantisch moeilijk selecteren. Wat moet, mag en kàn er mee in mijn nieuwe thuis, slechts 8 vierkante meter groot. Welke boeken neem ik mee, hoeveel potten en tassen, handdoeken en bedovertrekken heb ik nodig om comfortabel te leven? Less is more. Terwijl mijn duizenden spullen zich redelijk gewillig lieten reduceren tot enkele honderden, kreeg ik iets gigantisch in de plaats. Tijd en vrijheid. Zoveel, dat ik er soms niet mee om kon. Teveel is nooit goed.
Achteraf is het makkelijk om te zeggen dat ik veel geleerd heb. Het voelde verwarrend en overweldigend. Midden in elk van de vele lessen die zich bleven herhalen. Zoveel keer totdat ik er toch een tikkeltje wijzer uitkwam. Nu weet ik dat volledige vrijheid, niet per se gelukkiger maakt. Dat je zelden geluk vindt in extremen. Dat ‘flexibele structuur’ en ‘afgebakende vrijheid’ begrippen zijn die je mag koesteren. Tijdens mijn reis, zo open als de lavendellandschappen in de Provence, bleken net structuur en stabiliteit een onvoorspelbaar belangrijke factor.
Wie had dat gedacht?
Ik niet.
En zeker niet op voorhand.