Moedeloos ben ik vele dagen door gesparteld zonder juist te weten waar ik vandaan kwam en al evenmin wist ik waar ik heen ging. Ik heb mijn huid verwond en mijn angsten werden één voor één waarheid. Ik heb besloten een einde te maken aan mijn nutteloze lijden. Ik zal niet meer staren in hete vuren die mijn ogen meedogenloos tot een heet magma doen smelten. Ik smelt van buiten en versteen langs binnen. Het leven was niet leefbaar maar chaotisch, het heeft me gevormd in ontelbaar verschillende poses waardoor ik geen juiste visie meer had. Het leven was te veel in één keer geweest, te veel verschillende gedaantes hadden mij meegenomen in hun verleidelijke klauwen. Wist ik veel dat de duivel in elk van hen teerde. En toen viel eindelijk de verlossende regen. Onze gezichten vervaagden, enkel ons hart was nog te zien, slechts een schim, slecht een glimp van de liefde. We voelden dat het kouder werd en al het vuur om ons heen verdween in de schreeuwende duisternis. Hij slokt opnieuw alle sterren op en toen ik stierf enkele maanden geleden, kwam ik er doorheen. Mijn lijf had nu controle en sleurde me opnieuw de wereld in en ik verdronk in de smakeloze tranen die de mensheid al eeuwen verborg. Ik liet me meevoeren door de wind en de storm die mijn haren roekeloos verwarde streek neer over de vlaktes van mijn lijf, van mijn liefde. Ik zal niet meer triest zijn, ik huil een leven lang niet meer omdat ik dankbaar ben dat de liefde mij ooit, lang geleden, heeft vervuld.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.