Op de stoel voor mij zit een man van 1m90 met een trainingspak aan. Hij slaat een diepe zucht, buigt voorover en laat de elebogen op zijn gespierde bovenbenen rusten. Zijn gezicht rust in zijn grote handen. Ik voel de drang om mijn hand op zijn schouder te leggen. “Ik zie geen uitweg meer” zegt hij. Zijn handen zijn nat. Mijn hart begint sneller te kloppen. Ik probeer mijn stem niet te laten trillen. Ik probeer geen aandacht te geven aan de angstige gedachten in mijn hoofd. “Kan je het nog volhouden?”. “Of moet ik mij zorgen maken?”. Hij begint weer te praten. “Ik hoor elk uur de trein voorbij rijden en telkens wil ik daarondergaan liggen”. Zijn handen komen terecht op tafel met een luide, doffe klank. Zijn glanzende blauwe ogen zijn nu op mij gericht. “Ik ga nooit meer mijn kop durven laten zien hierbuiten”. Zijn ogen worden smaller. “Ik kan dit niet meer volhouden”. Ik vraag of hij concrete plannen heeft gemaakt. Hij houdt zijn lippen dicht opeen en hij kijkt weg.
Frank, 35 jaar, succesvolle carrière als voetballer, getrouwd met de vrouw van zijn leven, net een nieuw huis gekocht en een zoon van 3 jaar oud. Ziek van geluk? De diagnose is een depressie bovenop een narcistische persoonlijkheidsstoornis met compulsieve kenmerken. Maar voor mij was Frank veel meer dan dat. Mijn bewondering is groots. Een gebroken man is zoveel boeiender om naar te luisteren. Ik wil hem begrijpen en voelen wat hij voelt. Ik heb mijn patiënten nodig. Ze veranderen mij. Ze dwingen mij om naar mezelf te kijken en naar de maatschappij. Om niet overmand te worden door emoties, moet mijn geest gezond blijven. Ik heb dus ook afstand nodig. Een goede supervisor, een warm gezin en toffe vrienden. Bezig zijn met dieren en mij verdiepen in interieur en design horen tot mijn eigen therapie.
Mensen in mijn omgeving die geen hulpverleners zijn vragen dan; “waarom doe jij dit toch? Al die miserie van de mensen aanhoren”. Ja, ik sta dicht bij pijn, verdriet en dood. Maar ik op die manier sta nog dichter bij liefde, steun en hoop. Frank is uit het dal gekomen. Hij moet niet meer de meest talentvolle voetballer zijn. Hij moet niet meer onaantastbaar zijn. Hij is nu groter dan hij ooit is geweest.
Een depressie was het ergste en het beste wat Frank is overkomen.