Donkere gedachten sluipen m’n hoofd naar binnen. Ik voel me zo verloren en eenzaam. Mijn lichaam is enorm moe en mijn geest probeert het te negeren. Alles is teveel nu. Ik vind geen houvast, als een zombie dwaal ik door de gangen van dit niemandsland, wachtend op genezing. Dat ene moment waar alles duidelijk wordt. Geen enkele vraag blijft onbeantwoord. Ik zou voor eeuwig willen zwijgen, mijn lippen stijf op elkaar, gewoon verdwijnen zonder dat iemand het weet. Wanneer ik voor de zoveelste keer naar buiten kijk zie ik de kale bomen, naakt staan ze geworteld in de grond en trotseren koude winden en hevige regen, was ik maar zo sterk.’
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.