In de trein observeer ik de mensen: een dame zit te lezen op haar e-reader, een jongen zit met koptelefoon naar buiten te kijken, een meneer leest de krant en heel veel reizigers zitten van alles te doen met hun smartphone. Iedere rit datzelfde liedje, ieder voor zich, serieuze gezichten, geen glimlach op hun gezicht, ook geen goedemorgen of zelfs geen sorry als je geduwd wordt. Allemaal op weg naar het werk of naar school, enfin, de meerderheid toch. Iedereen voor zich dus…
Vanavond moest ik voor de laatste keer deze week de trein nemen en voor het eerst heb ik ervan genoten.
Ik zette me neer op een plaats van vier. Meteen daarna plofte er een zwarte goed gevormde vrouw neer met haar zoontje van twee, ze gooide haar valies op het bagagerek en zette haar voet op de stoel naast mij. Dat jongetje begon meteen te lachen, heel mooi kindje trouwens. Plotseling nam de vrouw haar valies van het rek en deed haar valies open op het tafeltje.
Ze pakte al haar Afrikaanse kleren uit haar Afrikaanse valies, ze plooide de Afrikaanse kleren open en vervolgens terug dicht. De valies schoof een beetje van tafel en ik zette ze terug hoe het hoorde. De vrouw bedankte me en toen zag ik het moment om haar te vragen “where are you from” en hup onze babbel was begonnen.
Ze komt van Nigeria, heeft haar familie gezien, haar zus heeft die kleren gemaakt voor haar man en kinderen, ze is nu op weg naar Tienen en ze is hier al vijf jaar. Dit alles vertelde ze met een mooie, verlegen glimlach. Terwijl ik haar hielp met de overvolle valies terug te sluiten, vertelde ik snel iets over mezelf want de trein kwam aan in het station van Leuven. We hadden zeker nog veel meer gebabbeld en dan was het net geweest of we elkaar al jaren kenden.
Het komt erop neer dat de meeste Belgen in hun eentje in dit land leven. Tussen al die drukte vormen ze hun eigen leven en de rest kan hun niet schelen, lijkt het. Huisje, tuintje, kindjes en naar het werk gaan om dat allemaal te kunnen betalen.
De Afrikanen zijn daarentegen veel opener en vriendelijker. Ze zien er veel gelukkiger uit dan wij hier ook al hebben ze al veel meer onplezierige dingen meegemaakt. Waarom zijn ze anders naar hier gekomen, denkt u?
Ik vind dat zonde… We zouden zo dankbaar moeten zijn dat we hier in ons landje echt alles hebben om gelukkig te zijn, maar daar staan we nooit bij stil omdat we er zogezegd geen tijd voor hebben.
Dus wanneer u de trein neemt, zeg dan eens goedemorgen of goedenavond, glimlach even als er naar u wordt gekeken, wees hoffelijk en u zal merken dat u daar zelf gelukkiger van zal worden. Uw gebaar zal steeds beantwoordt worden, wees daar maar zeker van.