Je ligt bij mij zo veilig, onafscheidelijk in m’n hand.
Ik kan niet zonder jou, ik kan je niet meer missen,
niet op ski’s of in de sauna, ik neem je mee op restaurant.
Onmogelijk om jou los te laten, zelfs als ik even moet gaan zitten...
Ik bepotel toch zo graag jouw mooie, lieve knopjes.
Je bent zo sjiek gestyled, je schittert en je blinkt.
Bij jou voel ik me zalig, echt, ik voel me in m’n nopjes
en ik word nog knettergek, elke keer je mooie toon weer ringt.
Wat m’n privacy betreft, die kan mij gestolen worden.
En ach, wat dan als iedereen me hoort?
Ik wil bellen, surfen, swipen, hoeveel het ook mag kosten,
of ik bega gegarandeerd een dubbele passionele moord.
Die schijven op m’n oren, die zijn me toch wel heilig,
ik hoor geen straatlawaai, maar enkel mijn muziek.
Ik ben nu wel hardhorig en het is ook niet zo veilig
maar zo klinkt mijn eigen wereld met opperbeste akoestiek.
Om jou elke dag opnieuw zes uren op te vrijen
heb ik voor jou echt wel en hele grote boon.
Daarom zorg ik zo goed voor jou en steeds voor volle batterijen,
want bellen doe ik graag, al mijmerend: ” I love my phone…”