Ze zaten samen aan het ontbijt. Werner staarde voor zich uit, in zijn hoofd was hij wanhopig op zoek naar een ander leven, ver weg uit dit klote landje waar het echt elke dag moest regenen net nu hij noodgedwongen met de fiets moest. Hij liet het niet blijken, Eva was vrolijk aan het rondhuppelen in de keuken. Zij kon met de wagen, gaan genieten van de heerlijke koffie, in echte tassen.
De dag op kantoor begon zoals hij het verwacht had, na het openen van de mailbox had hij na drie e-mails al zoveel stront opmerkingen gelezen dat hij met plezier een enkele reis naar de maan had geboekt. Uitgerekend de manager zelf had dat laatste bericht verkeerd begrepen, misschien had hij het toch beter kunnen verwoorden, maar hierdoor was alles in het honderd beginnen lopen. Het wordt een zeer lange en vooral nutteloze dag, dacht Werner en hij begon eraan.
Ze voelde zich goed vandaag, het is tijd om te oogsten, dacht ze bij haarzelf en met haar mok verse koffie nam ze rustig de tijd om zich te installeren. Ze wist wat haar te doen stond en ze wist precies hoe ze het zou aanpakken. Het ontwerp was zo goed als af, ze had reeds opbouwende kritiek gekregen, ze zou het vandaag afmaken en gewoon scoren, ze wist het gewoon, het hing in de lucht al van toen ze wakker werd wist ze het al.
Charlotte zat recht tegenover Eva, ze voelde zich niet zo goed vandaag. Met afhangende schouders begon ze haar toetsenbord te mishandelen. Ze klopte de toetsen te hard in en staarde af en toe met lege ogen naar haar scherm om dan na enkele seconden terug in actie te schieten. Eva had het onmiddellijk opgemerkt, normaal wisselden ze kort van gedachten. Zou Charlotte het haar kwalijk nemen, eigenlijk was deze opdracht voor Charlotte maar ze was die dag afwezig geweest, haar zoontje was ziek of zoiets. De opgewekte Eva voelde zich opeens minder zeker van haar stuk. Ze kon moeilijk Charlottes mening vragen, dat zou gewoon verkeerd overkomen. Eva werkte in stilte verder.
Het was bijna middag toen Werner op ctrl-S drukte. Met deze Excel file zou het moeten duidelijker worden voor iedereen in het team. Hij was eigenlijk wel tevreden over het resultaat. Had hij daar maar mee begonnen, het zou hem veel ellende bespaard hebben. In ieder geval had hij nu iets om te proberen en als bijlage verstuurde hij het. Hopelijk komt er nu snel een positieve reactie, dan kon deze grijze miezerige dag toch nog iets worden. Verderop werd er uitbundig gelachen. ,,Ga je mee voor het middagmaal Werner” riep Pol die, zoals bijna elke dag, goedlachs klaar stond om een veel te grote portie naar binnen te duwen. Hoe het mogelijk was, Werner had er het raden naar. De middag was meestal een verademing, even weg uit dat muffe kantoor. In de frisse lucht naar de overkant, de kantine, waar het altijd wel gezellig druk was.
Over de middag bleef Eva aan haar bureau, ze nam een korte pauze met een verse kop koffie en werkte daarna naarstig verder. Het werk vlotte minder snel dan ze had gedacht. Charlotte was er niet na de middag dus kon ze in alle rust deze opdracht afwerken. De deadline begon te naderen en veel tijd zou er niet over blijven. Nu ze in de finale fase kwam was het misschien verstandig om toch nog een kopie te nemen om weg te schrijven. Eerst had ze het niet door, ze bewoog nog eens met de computermuis maar ze zag nergens het pijltje. Nog eens heftig schudden, en nog eens en nog eens, ze begon op de enter toets te kloppen maar het scherm bleef bevroren. Eva kreeg het warm en koud tegelijk, ze drukte nog eenmaal op de enter toets en toen kreeg ze een blauw scherm. Verstard bleef ze nog even naar het scherm staren, dit kon niet waar zijn.
Hij voelde zich terug opgeladen, ze hadden alweer goed gelachen, even niet aan het werk gedacht. Hij had nu eigenlijk wat tijd over dus kon hij toch nog werk maken van de voorbereiding voor de komende meeting. Dit moest nu goed gaan, alleen nu kon hij zijn eigen fout rechtzetten. Tijdens de meeting viel alles op zijn plaats. Hij had zich zorgen gemaakt over niets, de manager vroeg nog wat extra uitleg omdat het een en ander niet duidelijk naar voren kwam uit voorgaande e-mails. Hij kon alles uitleggen en stipt om 16u30 sloot hij zijn PC af. Hij dacht niet aan de regen die opnieuw met bakken uit de lucht kwam. Hij had gescoord, ‘job done’!
Een groot stuk van de presentatie was verloren gegaan, Guido van de IT dienst had geen verklaring voor het vastlopen. Dit kan al eens gebeuren, zei hij en wandelde terug weg. Met het schaamrood op de wangen had Eva tegen Marie, haar leidinggevende, moeten zeggen dat de presentatie voor morgen nog niet af was. Ze zou de volgende dag vroeger beginnen om het vooralsnog af te krijgen. Bij het nemen van haar handtas stootte ze nog tegen haar koffie mok die nog half gevuld met koude koffie stond te wachten op de poetsdienst. Ook dat nog dacht Eva, met de geur van oude koffie aan haar handen stapte ze in haar wagen om vervolgens op automatische piloot naar huis te rijden.
,,En hoe was jou dag?” vroeg Werner opgewekt aan Eva. ,,Het kon beter” antwoorde ze en begon aan de bereiding van het avondmaal.
Ze zaten samen voor de TV, Werner lag ontspannen languit en onderuit gezakt in de hoek van hun oude fauteuil. Eva zat in de hoek met een deken tot aan haar kin opgetrokken. Ze kon zich niet echt verwarmen die avond en ze zou eens vroeg gaan slapen. Het bleef maar regenen, in wat voor een klote land leven we eigenlijk dacht Eva en ze trok het deken nog iets hoger.
G.R. Maart 2018