Ik wilde de leegte vullen met andere lege dingen. Kon ik het maar benoemen dan leek het allemaal zo leeg nog niet. Leeg, leef, of levenloos, moeiteloos, achteloos maar vooral liefdeloos.
Het is als de dood van een kind, een fantasie, een hersenspinsel dat liederen zingt en wild in het rond danst in mijn hoofd.
Het is als zwarte drassige sneeuw die weg loopt in een smerig riool en daar zijn weg verder zet.
Het is als de bloem die haar laatste blaadje los laat in de hevige wind en pas te laat beseft dat de herfst nog lang niet in aantocht is.
Het is de boze vader die zijn kind versiert met blauwe plekken en bloedneuzen, slagen met de riem op een gehavend mager ruggetje en pas stopt als het huilen stillaan is vergaan.
Het is de moeder die haar kind verstikt omdat het gekrijs haar oren doet bloeden. Het is de moeder, het is de moeder die de woede in zich op neemt en het haar eigen maakt.
Het is de moeder die haar kind begraaft en zoute tranen achter laat op een spierwitte kleine kist met het kruis dat eraf getrokken is.
Het zijn de broer en de zus en de afwezigheid van een kus of een troostend woord. Hij heeft haar vermoord, verstikt en verminkt met zijn woedende blikken die vensters doen barsten en deuren open wrikt en zo het hele huis vernielt zonder zich eerst even voor te stellen. Zonder koffie of thee met een koekje of een wolkje melk.
Het is het krijsend geluid van de meid die zich verstopt achter het gordijn om toch maar geen getuige te hoeven zijn van dit bloedbad, slagveld of oorlogspad.
Het is de bijstaander die steeds weer de andere kant op kijkt en angstig zegt: 'Neen hoor, ik heb niks gezien, ik heb niks gehoord.' maar toch even stiekem kijkt, zucht en blij is dat hij het niet is.
Het is het kleine kind dat achter blijft tussen het smerige puin van haat, verdriet, geweld en pijn.
Het is het kind dat, als het later groot is, zelf de boosdoener zal zijn.