Ze beslaat het zitje rechtover dat van mij
in een trein die zowel haar als mijn station aandoet.
Ze is niet ver, maar ik kom nooit naderbij.
Zo dadelijk haar halte en weet niet meer hoe ’t verder moet
Laat me rustig turen door het vensterraam alsjeblief.
Probeer mijn neuriën te verduren, nooit had iemand me echt lief.
Laat me een liedje schreien, zo zachtjes dat niemand ’t kan verstaan.
Mijn gezicht zal niet verblijden dus laat mij maar begaan.
Ik weet nog goed die dag op het perron,
jouw matte afscheidskus kon niet behagen.
Van toen af, wiste ik dat nooit iets kon
en dat ik het je dus ook niet meer hoef te vragen.
Laat me onrustig snikken op een bankje in ’t station.
Probeer je blik niet op mij te richten, ‘k weet ook zelf niet hoe ’t begon.
Laat me tranen huilen en kom toe, vraag me niet waarom.
Ik moet nu in een hoekje schuilen voor een wereld die ik zelf verzon.
Weet nu goed, vannacht in mijn bed,
ik zal weer rusteloos heen en weer zitten draaien.
Te zwak voor de strijd, ik pleeg geen verzet,
hopend dat een nieuwe wind ooit mag komen waaien.
Het lusteloos herkauwen van een schamper stukje brood.
Niemand meer om van te houden, voel precies ook niet die nood.
Laat me eenzaam wezen en kom echt nooit meer naar hier.
Probeer mijn gedachten niet te lezen … maar doch zet ik de deur weer op een kier.
En toch zet ik de deur weer op een kier.
Maar toch zet ik de deur weer op een kier.