Zo moe zijn, had nooit geweten dat ik zo moe kon zijn. Opstaan en half slapen, rijden naar het werk zonder dat je het eigenlijk beseft hebt…. Duizelig zijn, ’t gevoel hebben dat je bijna omvalt. Willen werken maar je op geen enkele wijze kunnen concentreren. En ik moet werken, ik moet bezig zijn, ik moet.. ik moet veel…
Godvert, godvert, het is ondertussen 9 maanden geleden en nog altijd zoveel klachten. Iedereen verteld me: het is voor ons ook lastig om te werken, maar voor mij is het elke dag slepen naar het werk. Ik ben wel nog maar 3 weken terug 4 volle dagen aan het werken. Ik heb ervoor 4 maanden halve dagen gewerkt. 4 maanden ben ik thuis geweest.
Ik doe heel graag mijn werk, maar het vlot niet zoals ik zou willen. Ik heb fantastische collega’s die mij opvangen wanneer het nodig is, ik bleit soms wat af!!! Dan vraag ik mij af, hoeveel geduld zal iedereen nog hebben? Hoeveel geduld zal mijn man nog hebben? Voor hem is het ook niet leuk als ik weer eens uitgeteld in de zetel lig, of als ik weer eens een potje aan het bleiten ben. Maar hij weet dat mijn liefde voor hem onvoorwaardelijk groot is.
Ik ondervind dat het schrijven een soort therapie voor mij is. En dat wil wel aan iedereen meegeven. Misschien kan ik er iemand mee helpen, of geruststellen. We zijn enkele dagen op vakantie geweest, het was heel stresserend, want alles wat in mijn “comfort zone ” ligt is goed. Alles wat daarbuiten is, dat moet ik overwinnen, ik ben bang, want wat als ik daar panikeer? Wat als … wat als is voor mij een dagelijkse zin. En ik weet dat ik deze moet weglaten. En de teugels moet zegevieren. Maar dit is niet altijd gemakkelijk.
Nu, we waren dus 4 dagen weggeweest, misschien is het daarmee dat ik zo moe ben. Moet ik het dan bekopen dat ik mij 4 dagen met mijn lief geamuseerd heb? (mijn lief!! we zijn al 16 jaar getrouwd). Had ik misschien beter 4 dagen thuis gebleven? Had, was… nog zoveel vragen??? Denk ik teveel? Natuurlijk!!!!
Maar ik kan ook alweer veel meer dan 2 maanden geleden: Ik kan terug typen zonder te kijken naar mijn toetsenbord, kan soms al eens van “de hak op de tak” springen, ik heb plezier aan mijn planten en bloemekes. Ik kan mij ontspannen terwijl ik niks om handen heb.
Ik geniet van kleine dingen, thee drinken uit mijn nieuw “viva Sara” kannetje, kijken naar mijn pas geplante bloemetjes, …. !! Ik rook niet meer, drink geen alcohol meer, ik drink veel water en ik probeer toch ook iets te doen aan mijn voeding. Al deze factoren zullen mij waarschijnlijk meer energie geven. Dus, het is alleszins de moeite waard.
Eigenlijk ben ik goed bezig. Maar soms heb ik een zwak moment, dat kan enkele dagen duren en dan moet ik schrijven. Het van mij af schrijven, de frustraties, dat heb ik van mijn liefste moeder geleerd. En het werkt!!