Ik kraste met de scherf van mijn gebroken spiegeltje in mijn arm. Langzamerhand kwamen er steeds meer witte strepen op mijn bleke huid. Het prikte verschrikkelijk en er ontstonden allemaal kleine bultjes op mijn arm. Ondanks dat het prikte was het een fijn gevoel. Mijn hele lichaam tintelde er lichtjes door. 'Dit moet ik echt vaker gaan doen.' mompelde ik in mezelf. 'Stom dat ik het nog niet zo lang doe. Het is echt onbegrijpelijk dat sommige mensen- oké, de meeste mensen- het raar vinden.'
Na een tijdje begonnen de meeste witte strepen al weg te trekken. De bultjes en het tintelende gevoel bleven. Ik had zo te zien net niet hard genoeg doorgedrukt. Er kwam namelijk geen bloed uit mijn arm. Best jammer eigenlijk, ik had graag gezien hoe het bloed langzaam over mijn arm zou stromen. Via mijn hand richting de grond. Waar het bloed druppel voor druppel uit elkaar zou spatten. Ook had ik net niet hard genoeg gedrukt voor een litteken. Zelfs niet voor een tijdelijk litteken. Die verdwenen meestal na een dag of twee.
'Wat ben jij sneu zeg!' zei een irritant stemmetje in mijn hoofd. 'Je eet veel te veel en bent niet sterk genoeg om er mee te kunnen stoppen. Ik dacht dat je nog wel sterk genoeg was om jezelf góed te kunnen snijden. Maar zo te zien had ik het mis. Ik had nooit in je moeten geloven. Je bent gewoon een sneue, slappe, domme nietsnut! Je kan niets! Helemaal niets!' het stemmetje bleef het maar herhalen. Keer op keer.
'Ik zal je bewijzen dat ik wel sterk genoeg ben, wie je ook mag zijn!' riep ik vastbesloten.
Het stemmetje lachte schamper. 'Jij? Jij en sterk? Dat zijn absoluut tegenpolen van elkaar.' het stemmetje barstte in lachen uit. Ik begon boos te worden en pakte mijn grote spiegel van de wand en wou het tegen de muur gooien. 'Sukkel. In plaats van een spiegel tegen de muur gooien kan je ook gaan lijnen en jezelf snijden. Zie je wel dat je slap bent!' begon het stemmetje weer.
Ik ging naar de wc en stopte mijn vinger in mijn keel. Mijn vinger zat al helemaal in mijn mond, maar toch moest ik nog niet overgeven. Na een paar keer lukte het eindelijk. Al snel lag mijn hele maaginhoud in de wc. Toch vond mijn lichaam het blijkbaar nog niet genoeg. Ik begon bloed op te hoesten. Het bleef maar doorgaan en er leek geen einde aan te komen. Eindelijk stopte mijn lichaam met bloed ophoesten. Uitgeput zakte ik op de grond neer. 'Dit was nog maar het begin, schatje.' zei het stemmetje gemeen. Pak je scherf van de spiegel en kras jezelf.'
Ondanks dat ik het eigenlijk niet wou, deed ik het toch. Die stem had iets hypnotiserends waardoor ik gehoorzaamde. Ik zette de punt van de scherf diep in mijn huid terwijl ik opstond. Het bloed begon direct een druppel te vormen die rustig naar beneden gleed. Niet lang daarna volgde de volgende druppel. Ik trok de scherf naar beneden. Er ontstond steeds meer bloed. Net zoals er steeds meer bebloede lijnen kwamen om mijn arm.
Uiteindelijk stopte ik en keek naar mijn arm. Het leek wel alsof ik op dat moment uit een trance raakte. 'Shit, shit, shit! Wat heb ik toch gedaan?' wanhopig keek ik om me heen. Op zoek naar iets dat het bloed kon stelpen. Helaas kon ik niks vinden. Mijn hoofd begon licht aan te voelen. 'Nee, nee! Dit meen je niet!' schreeuwde ik uit. 'Je zei dat je ging sterven door mij. Niet dat ík ging sterven door jóu!' ik keek mijn moeder ongelovig aan. Opeens stond ze daar. Zomaar, ze kwam vanuit het niets.
'Oh oeps, sorry hoor. Zo bedoelde ik het niet.' ze keek me onschuldig aan. Maar haar ogen stonden vals en verraadden haar. 'Ach, mijn lieve kindje toch. Je weet toch dat ik met heel mijn hart van je hou?'
'Ja ja, het zal wel. Misschien zou het waar zijn, als je een hart had.' zuchtte ik. 'Waarom ben je hier eigenlijk?' vroeg ik haar ongeïnteresseerd.
Ze lachte vals. 'Denk je nou serieus dat ik je dood wou missen? Trouwens, ik wou je nog iets zeggen.' zei ze terwijl ze verveeld naar haar nagels keek. Ik keek haar nieuwsgierig aan. 'Wat dan?' vroeg ik, proberend mijn nieuwsgierigheid te verbergen. Ik keek even naar de grond zodat ze mijn nieuwsgierige ogen niet zou zien. Wat ik daar zag kon ik haast niet geloven. Om me heen lag een grote plas bloed. Niet te geloven dat er zoveel bloed in mijn lichaam heeft gezeten. Ik voelde me steeds lichter worden in mijn hoofd en viel op de grond. Ze liet een vals lachje horen terwijl ik mijn ogen al sloot. Klaar om mijn laatste adem uit te blazen. 'Ik ben je moeder niet. Ooit gehoord van de duivel? Die kan nog wel eens -per ongeluk- iemand vermoorden en het lichaam van diegene overnemen. ' zei ze toen. 'Je gaat zo naar je moeder toe. Oh, en wees niet getreurd. Je zus zal je snel achterna komen.' Ik probeerde direct mijn ogen te openen om te kijken of ze niet loog. Alleen lukte het me niet meer. Langzaam voelde ik al mijn levensenergie uit me stromen.
Hier lag ik dan. In een plas bloed van mezelf. 'Bitch.' riep ik naar haar. Tegelijk blies ik mijn laatste adem uit.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.