Had je ooit het gevoel gehad alsof iets naar je keek of iets aanwezig was, maar je zag niets? Of je hoorde geluiden, maar iedereen zei dat je het je inbeeld? Ja? Dan begreep je me. Het was avond en ik zat beneden in de woonkamer een horrorfilm te kijken. Het was net een spannend stuk, toen mijn moeder 'Stevie!' riep, waardoor ik de lucht insprong van schrik. Zuchtend zette ik de film op pauze en ging naar haar toe in de keuken.
'Wat is er?' vroeg ik.
'Wij zijn voor de rest van de avond weg. Vrienden hebben je vader en mij uitgenodigd om naar een restaurant te gaan,' zei mijn moeder.
'Oké, veel plezier.'
'Wel op tijd gaan slapen, hè.'
'Ja, ja. Ga nu maar.'
Even later hoorde ik de deur toegaan en waren ze weg. Ik zette de film weer op en keek verder. Toen de film gedaan was, moest ik maar eens gaan slapen, want het was al laat. Ik wandelde op mijn hoede naar boven en had het gevoel dat er iets naar me keek. Toen ik achter me keek, leek het alsof iets wit net wegdook uit mijn zicht. Ik haalde mijn schouders op. Het zal vast door die horrorfilm komen dat ik het me nu inbeeld. Doe niet zo kinderachtig Stevie. Er gaat niets gebeuren.
Ik stapte mijn kamer in en wou mijn deur dicht doen, toen ik een gezicht voor me zag. Ik knipperde met mijn ogen en weg was het gezicht. Ik begon nu langzaam gek te worden. Misschien moest ik wat minder horrorfilms kijken. Dat was een goed idee. Ik sprong in mijn bed en deed mijn licht uit. Ik sloot mijn ogen en probeerde te slapen.
Midden in de nacht werd ik wakker. Ik keek op mijn klok en zag dat het middernacht was. Mijn hand lag half uit het bed, dus trok ik hem er snel in. Nu was ik veilig. Wanneer mijn hand uit mijn bed lag, kon een monster het pakken, maar wanneer het in mijn bed lag, mochten monsters het niet pakken. Dat was gewoon een regel, maar noem me maar gek.
Ik hoorde een vreemd geluid. Daardoor zou ik vast wakker geworden zijn. Misschien waren mijn ouders thuis gekomen? Ik luisterde beter. Dat konden mijn ouders niet zijn. Zou zouden nooit zo een knarsend en schrapend geluid maken. Bovendien wisten ze dat ik lag te slapen en zouden ze nooit zoveel lawaai maken. Het was trouwens ook nog maar middernacht en dat betekende dat ze nooit om dat uur thuis zouden komen, wanneer ze met vrienden hadden afgesproken.
Misschien een inbreker? Nee, ik had alles op slot gedaan. Het was onmogelijk voor inbrekers om binnen te geraken. We hadden ook een rottweiler en die viel aan wanneer er vreemde mensen kwamen. Het zal dus waarschijnlijk de hond wel zijn. Gerustgesteld viel ik in slaap.
Een uur later werd ik wakker. Het was heel donker in mijn kamer en het geluid was er nog steeds. Ik hoorde dat het geluid vanuit mijn kamer kwam, maar ik zag niets. Kwam het nu vanonder mijn bed. Ik deed mijn licht en schoof een beetje naar de rand van mijn bed. Wat zou onze hond, Boris, nu onder mijn bed doen? Ik ging op mijn buik leggen en boog me over de rand van het bed.
'Wat doe jij hier, Boris?' vroeg ik, terwijl ik mijn hoofd zo bracht, zodat ik onder het bed kon kijken.
'Wat ik zag, was niet Boris. Een wezen lag onder mijn bed met zijn lange nagels in de vloer te krassen, waardoor het krassend geluid ontstond. Ik gilde, waardoor het wezen opkeek. Volledig zwarte ogen keken me aan. Het was een kaal monster met een groene huid. Het opende zijn mond, waardoor rijen scherpe tanden tevoorschijn kwamen. Het krijste en begon naar me toe te kruipen. Snel kroop ik terug mijn bed in, maar mijn hand kwam per ongeluk over de bedrand, waardoor het monster mijn hand kon grijpen. Het monster trok me van het bed en sloeg met zijn klauwen in mijn lichaam. Het monster klauwde mijn ogen uit mijn gezicht. De duisternis nam het van me over tot even later mijn hart stopte met kloppen, omdat het monster het eruit had getrokken.