Beste onbekende
Hier is het al laat aan het worden. De schemering maakt stilaan plaats voor de nacht. Ik zie nog net de takken van de hoge bomen, afgetekend tegen de hemel. Het is bewolkt, ze voorspellen regen. De achterkant van ons huis is al volledig in het donker verscholen. Mocht het licht zijn zou ik je vertellen over onze betonnen tuin. Een erfenis van de bouwer van ons huis, een aannemer die blijkbaar altijd beton teveel had. En toen er niets meer te betoneren viel, goot hij het maar wat in het rond. Maar na dertig jaar neemt de natuur de overhand, sleutelbloemen kruipen van tussen de scheuren, muizen graven zich een weg naar boven. Het was dan ook nog eens slecht beton.
Intussen is het pikkedonker het enige licht, de oranje schijnwerpers van de AVEVE, je weet wel tuin, dier en bakplezier. Achter de winkel liggen twee enorme hangars, de grote schuifdeuren permanent open. Tuin met zicht op graangebergte. Geeft dat niet veel lawaai zo'n onderneming naast de deur? Eerlijk, ik hou er wel van. De bedrijvigheid op warme zaterdagen, het af en aan gerij van tractoren, de file zwaailichtjes in de straat, de stem van de eigenaar die door de straat galmt. Een speciaal figuur die man, een boom van een kerel, handen als schoppen maar met een stem die je keer op keer uit je lood slaat. Hoog maar met bijzonder veel volume. Een instrument dat ie goed weet te benutten. Voor de laatste buurtroddel moet je aan zijn kassa zijn, horen zien en doorvertellen dat is zijn motto. Maar een hart van goud, zonder twijfelen schiet hij ons te hulp met zijn “clarksken”. Wat in tijden van verbouwingen een godsgeschenk is.
Binnenkort als de velden moeten geleegd worden trekt hij nachtjes door, om de boeren en hun gewin te ontvangen. Hij moet, want boeren die werken dag en nacht. Zalig toch, boeren, groentjes planten, koetjes melken. The simple life, zo leren we het in de kinderboekjes. De realiteit is zoals zo vaak wel een tegenvaller. Vroeger was het zwoegen tot hun ruggen krom stonden en hun voeten scheef. De machinerie bracht daar wat verandering in. Van in de hoge kabines van hun machines met scifi-allures hebben ze een uitstekend zicht op wat hen in de weg ligt. Woekerprijzen, slechte oogsten, strenge reglementeringen … en ik die denk dat ik zorgen heb. Nee nee, de babyfoon zwijgt, de vaatwas draait. Het leven is goed. TGIF.
Fijn weekend beste onbekende