We maken ons zorgen

18 okt. 2015 · 0 keer gelezen · 1 keer geliket

Snel snel snel. Waar zijn mijn sleutels? Die verdomde sleutels die er steeds in slagen onder een tijdschrift of tussen vuile borden te belanden. Het lijkt alsof ze een eigen wil hebben en hun bestaansreden is om mijn handtas te ontvluchten. Daar!

“Helena?” Waar is mijn dochter? Vijf minuten geleden zat ze nog rustig in de zetel haar strip te lezen. Eén blik op de klok zegt me dat ik toen had moeten vertrekken om haar op tijd bij haar juf af te leveren.

Haar juf. Ik ben nooit een fan geweest van kleuterjuffen, dat toontje waarop ze zowel tegen hun kleuters als tegen de ouders spreken, alsof de hele wereld bestaat uit mensen die duidelijke instructies nodig hebben. Die alleen een boodschap verstaan als elk woord met nadruk wordt uitgesproken. Ik geef toe dat juf Eva anders is, ze is lief tegen de kinderen en waarschijnlijk streng als het moet. Ze doet normaal tegen de ouders. Helena heeft haar graag. Ze veroordeelt me niet en net daarom haat ik het haar telkens teleur te stellen.

 

“Helena?” Waar is mijn kind? Ze is er zo goed in te verdwijnen. In de winkel als je even haar hand loslaat. Knuffelend met een vreemde hond als je vijf seconden de andere kant op kijkt. Naar haar kamer als de ruzies tussen mij en Thierry ontploften en we vergaten dat ze er was.

Ik kon juf Eva natuurlijk niet blijven teleurstellen. Nadat ik Helena zeven keer laattijdig had afgeleverd bij de klas, waarvan twee keer met spaghetti in haar haren. Nadat ik vier keer haar boterhammen ’s avonds op het aanrecht zag staan en ze me fier vertelde dat juf Eva ervoor gezorgd had dat ze toch kon eten. Dat de boterhammen die juf Eva voor haar maakte lekkerder waren dan de mijne. Nadat ik een speelplaats vol prinsessen, draken en tijgers zag en besefte dat ik vergeten was voor Helena een kostuum te kopen (ik had het je nochtans gevraagd mama). Toen liet de verdraagzame juf me weten dat ik de volgende dag verwacht werd voor een multidisciplinair overleg rond mijn dochter.

 

Zou ze in de tuin geglipt zijn? Soms wilt ze voor school nog even afscheid nemen van haar konijn Matilde, een schattig dwergkonijntje dat na enkele weken uitgroeide tot een Vlaamse reus. Ik heb Thierry vaak gesmeekt het hok groter te maken maar nu ben ik ook voor taken waar enige handigheid en ruimtelijk inzicht voor nodig is op mezelf aangewezen.

 

Ik was bloednerveus voor het overleg. Een uur heb ik voor de spiegel gestaan, mijn outfits vergeleken en me afgevraagd wat het beste paste bij een goedbedoelde moeder die de boel misschien een beetje te ver had laten komen. “Ga zitten mevrouw Lambrechts.” Ik telde vijf gezichten die me ernstig en begripvol aankeken. Na het rondje functieomschrijvingen (wat is in hemelsnaam het verschil tussen een psychopedagogisch medewerker en een leerlingenbegeleider?) stak ik meteen van wal.

“Ik weet het, ik ben de afgelopen periode niet de meest zorgzame moeder geweest. Ik sta er alleen voor na mijn scheiding en ik krijg het allemaal nog niet goed georganiseerd. Vroeger hielp mijn moeder mee, maar ze is aan het revalideren na een heupoperatie.”

Vier gezichten keken me vragend aan. Juf Eva schoof heen en weer op haar stoel. “Ik had het nog niet vermeld, maar het is inderdaad wel eens gebeurd dat Helena te laat op school kwam.”

“Hoe vaak?” De Directrice, een magere vrouw met een natuurlijke neerbuigendheid richtte zich tot Eva.

“Euh. Zes keer denk ik.”

Er ging een zucht door het groepje. De Directrice schudde haar hoofd. “Dat is inderdaad niet zo best mevrouw Lambrechts, maar we zijn hier om een andere reden bijeen gekomen.

We maken ons zorgen.”

 

Ze is niet bij haar konijn. “Helena? Helena?” Het is nog koud buiten maar de warmte kondigt zich al aan in de staalblauwe hemel. Doe ik haar een jasje aan of niet? Wat is het toch met kinderen dat simpele keuzes zo moeilijk worden?

“Dochter kwijt?” Yvonne, onze joviale maar nieuwsgierige buurvrouw, tuurt door de haag. Het is vast geen toeval dat ze zo vroeg al buiten rondloopt. “Ach ja, kinderen, je weet hoe ze zijn.”

“Als ze ergens naartoe willen zijn ze weg. Ze denken dat hun ouders wel weten waar ze zijn.”

“Ze denken dat we hen altijd wel zullen vinden.”

Yvonne knikt. “Het kind heeft veel meegemaakt natuurlijk.”

Ik huiver en loop terug naar binnen. Wat heeft dat er nu weer mee te maken? Mijn kind heeft zich altijd normaal gedragen en plots is alles anders, want het heeft veel meegemaakt.

 

“Kijk mevrouw Lambrechts,” de Psychologe neemt nu het woord alsof er op voorhand een script is afgesproken – hoe brengen we het slechte nieuws op een empathische maar toch duidelijke manier, dat de chaotische moeder beseft dat het echt wel menens is. “We hebben er begrip voor dat u momenteel door een moeilijke periode gaat. We weten dat u het welzijn van uw kind altijd op de eerste plaats zet en alles doet wat binnen uw mogelijkheden ligt om haar leven verder zo normaal mogelijk te laten verlopen.” Ik knik een beetje beschaamd, voel een traan prikken, wat zou het een opluchting zijn te janken nu, gewoon te janken en te schreeuwen dat het allemaal niet waar is. Ik weet gewoon niet of het waar is.

“Helena mist haar vader.” Ik open mijn mond maar voor ik iets kan zeggen herpakt de Psychologe zich. “We weten dat hij niet de biologische vader is en dat hij geen aansprak op haar maakt. Maar ze mist hem.”

 

Het was een opluchting geweest hem aan de deur zetten. Zo vanzelfsprekend hij in ons leven gegleden is, zo makkelijk was het na alle ruzies, verwijten en dagelijkse sleur hem uit het mijne te zetten. En uit dat van Helena, dacht ik.

“Liefje?” Daar zit ze terug in de zetel met dezelfde strip. “We moeten vertrekken mama, ik ga weeral te laat zijn. Kijk, ik heb mijn boterhammen al zelf gepakt.” Juist, die boterhammen die al sinds gisterenavond op de frigo in de kelder staan omdat ik dacht dat het me beter zou lukken eraan te denken als ik ze ’s morgens niet meer moet smeren. “Kom, ik breng je naar school.”

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

18 okt. 2015 · 0 keer gelezen · 1 keer geliket