Als de woorden niet meer moeiteloos langs de punt van mijn pen het papier bereiken wordt het gapende gat in mijn hart almaar groter, wordt de stilte almaar ondraaglijker.
Ben ik wel een schrijver, of zal uiteindelijk blijken dat dit weer een van mijn idealistische dromen is? Een droom die ik nooit zal kunnen verwezenlijken omdat mijn talent enkel een illusie was.
Nu de monsters in mijn hoofd verdwenen zijn, en ik weer helder kan denken lijken ook al mijn woorden zich te verschuilen.
Heb ik werkelijk niets meer te zeggen, heb ik werkelijk niets meer gedacht?
Het is alsof mijn pen geen bekende meer is, maar een kennis die me enkel even de hand schudt als we elkaar vluchtig ontmoeten op straat, onderweg naar elk onze eigen bestemming.
Snel nog even achterom kijkend in de hoop dat mijn blik nog snel de zijne kruist en ik gerustgesteld word door zijn vertrouwde glimlach.
Het is een gemis, maar tevens ook een uitdaging om het onbeschreven blad voorzichtig te verkennen en er hier en daar een woord op te smijten, niet wetende wat voor effect dit zal hebben.
Met korte en hevige snokken het woord uit vegen en een ander woord in de plaats. Onzeker, twijfelachtig.
Zijn het enkel waanzinnige woorden die de oppervlakte kunnen bereiken? Of is mijn stem haar volume kwijt?
Misschien is dit stilzwijgen vergankelijk en zijn mijn woorden gewoon even op rust. Misschien ben ik gewoon wachtende, even on-hold, tot er weer iets te beschrijven valt.
Tot er weer iets mijn woorden waard is.
Laat me maar geloven dat dit tijdelijk is, de stilte voor de storm.