Tip van de week

25/10: 'Als de wereld binnenkomt' van Magali

Peter Goossens is dichter en kunstschilder. Hij debuteerde in 2015 met de bundel ‘Madrigalen van strijd en liefde’. In 2017 volgde de bundel ‘Als’; in 2018 de bundel ‘Banaliteit van de liefde’ en in 2020 ‘Laisser-aller’. Hij is regelmatig present op poëziemanifestaties in Nederland en België. Zijn vijfde bundel ‘Het bloed bruist’ verscheen in 2021. Hij is de maker van de podcast 'PoetryArt' en leest ook geregeld gedichten voor van gerenommeerde dichters op zijn gelijknamige You-Tubekanaal. Zo hoopt hij om meer interesse op te wekken voor poëzie. 

 

Peter Goossens tipt deze week 'Als de wereld binnenkomt' van Magali.

"Na het lezen en selecteren van verschillende teksten is ‘Als de wereld binnenkomt’ op een of andere manier blijven hangen. Door het beeld dat hier geschetst wordt kwamen bij mij de beelden terug van de eerste Afghaanse vluchtelingen aan de Turkse grens. Niet enkel het beeld maar ook het gevoel van een verloren naieve onschuld.

‘Als de wereld binnenkomt’ is een mooie intense tekst. Leest vlot maar is niet eenvoudig door zijn beeldspraak. Dat maakt het net zo intressant.

Hoe mooi is de vergelijking van de onwelkome jassen en kledingstukken aan de haak die later dan weer afbreekt. Hoe het een lichamelijke onrust veroorzaakt.

Of het nu de dode Israëli is of de Afghaanse vluchting de realiteit van het beeld sluipt langzaam binnen, traag maar zeker. De zekerheid wordt een onzekerheid.

De onscheurbaarheid van de stof blijkt een teer gegeven, een haakje dat breekt.

De laatste zin maakt het zeer persoonlijk en is een mooi synthese van onze broosheid en onze machteloosheid."

Gerelateerd

Tip

Als de wereld binnenkomt

Het drama was mijn lichaam binnengeslopen en was daarbij blijven hangen aan het haakje dat ik jaren geleden achteloos had aangebracht in de leegte vlak onder mijn middenrif. Dat leek mij toen de meest geschikte plek om al wat ik niet begreep, omdat het te groot was voor mijn kinderlijk besef, te stockeren. Ik zou er dan later wel komaf mee maken. Doorheen de jaren stapelden zich de onwelkome jassen en kledingstukken daar op. Sommigen nog nat van de storm waar ik zelf of de ander zojuist was doorgekropen. De haak zou het allemaal wel dragen. Ik zou het allemaal wel verdragen. En, zoals ik al zei, zou ik er later dan wel komaf mee maken.  Soms kan later opeens vandaag zijn, al besef je dat dan ook weer pas, later. Het gebeurde toen ik het beeld zag van de dode Israëli die achterop een scooter door een juichende mannenmassa gereden werd. Hij had een korte broek aan, die hij die ochtend waarschijnlijk zelf nog langs zijn benen omhoog gehesen had. Het was het type broek waar ik mijn vingers langs laat glijden wanneer ik ze tegenkom in speciaalzaken, omdat de stof van onscheurbare kwaliteit is en ik die degelijkheid alleen nog ken van de stofjas die de tweede huid vormde van mijn grootvader.  De dode lag met ontbloot bovenlijf achterop en hing, in de afstand tussen het beeld en mijn blik, zijn jas bij aan het haakje. Het gewicht was ondraaglijk. Het scheurde het haakje en mijn eigen leegte doormidden. Tranen aan jaren ongehuilde onmacht vulden de kamer. Mijn partner stond er middenin en pareerde met troost, die hij afvuurde in de hoop een tegenoffensief te bieden voor het kwaad dat was geschied.  “Ik huil voor de wereld” snikte ik. Maar het bleek verdriet om mijn eigen wereld, die die dag finaal een stukje onschuld verloor. 

Magali
192 9

Gepubliceerd op

25 okt 2023