Tip van de week

30/09: 'tot ik ze zie' van Saskia Van Laere

Ine Verhaert is de schrijfster van ‘Puzzel Mij’, het boek van Collectief Ablatief, in september losgelaten. Enkele jaren geleden legde ze haar job als copywriter in de reclamewereld naast zich neer, om haar eigenste woorden in de wereld te sturen. Dat doet ze via postkaarten, (kinder)verhalen, audioverhalen en taalspelerij. Sinds kort is ze ook de liedtekstschrijfster van STROOM, de band van en tussen Sebastiaan Simoens en Ine.  Daarnaast brengt ze met DaDa-Da‘Dist-workshops mensen dichter bij hun talenten, fascinaties en dromen.

 

Ine Verhaert tipt deze week 'tot ik ze zie' van Saskia Van Laere.

"Rondstruien op Azertyfactor is een zalige zalf op gespalkte dagen. Wat de reden van schrijven ook moge zijn (gelezen willen worden, ontluchten, durven voelen, ….) en wat de reden van lezen ook moge zijn (op zoek naar woorden, inspiratie, troost, plezier, …);  er is hier zoveel meer te vinden dan wat leesbaar is. Zoveel zieltjes, zoveel spiegels, zoveel verzachtende omstandigheden.

Met ‘tot ik ze zie’ voelde ik me meteen verbonden. Ik hou van schrijfsels met een concept (één idee, één gevoel, één sterke clou, …) en al helemaal als er met beeldspraak wordt gespeeld. Ik zweefde doorheen het ander werk van Saskia Van Laere en spelen met betekenissen bleek duidelijk een van haar stempels. Zelf merk ik dat het vaak een gewaagde keuze is; als het er te dik op ligt, bengelt de tekst, quasi vallend, aan het randje van poëzie. In ‘tot ik ze zie’ blijft Saskia met ‘blijf ik turen tot ik ze zie, de wolken in m’n koffie’ op een veilige afstand van dat randje. Een wolkje melk verbinden met wolken die doen mijmeren, is op zich een mooi idee. Maar … op het randje. Het is doordat ze ‘tuurt totdat de wolken op de koffie verschijnen’ –wat breekt met het doordaagse ‘wolkje melk’-, dat ze me verrast en meeneemt. En ook de sobere rijmkeuze, bevalt me. Over ‘twee hoog’ kan ik trouwens hetzelfde zeggen.

Verder heb ik het gevoel dat de woorden en de beelden bij Saskia regelmatig vrijelijk worden binnengevlogen. Het lijken -gezien haar achtergrond-  brouwsels ontsproten aan verhalen die in de werkcontext op haar bordje werden gelegd. Ik kan alleen maar aanmoedigen om de woorden te laten verschijnen, niet wetend waar de bron ligt, zonder ze –passerend in het hoofd- te stevig te gaan kneden. Schrijven als een vorm van overgave. Richt ik me daarmee nu tot Saskia? Tot anderen? Of tot mezelf? Ach. :)

Dank, schrijvers. Allemaal. Azertyfactor is een prachtige haven waarin je ongestuurd en ongedeerd in bootjes kan turen. Wat er daar ook gebeurt, wat er daar ook gedeeld wordt. ’t Is fijn om hier welkom te zijn."