'Athene' van Ulrike Burki

Anne Provoost schrijft romans, essays en korte verhalen. Ze is lid van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. Zij won met haar werk de Gouden Uil, de LIBRIS Woutertje Pieterseprijs, twee keer een Zilveren Griffel, twee keer de Gouden Zoen,.... Haar roman Vallen werd verfilmd. Voor In de zon kijken kreeg ze de driejaarlijkse Cultuurprijs van de Vlaamse Gemeenschap, dat is de voormalige Staatsprijs voor Literatuur.

Zij kiest deze week 'Athene' van Ulrike Burki als tip van de week.

" 'Athene' heeft wat een goed gedicht moet hebben: vanaf de eerste regels een krachtige voorstelling die niet meer verdwijnt. Met een vers over twee regels uitgezet worden twee duidelijke werelden opgeroepen, die van het Griekse Goden- en Godinnenrijk, al op de voorgrond gebracht door de titel, en die van schoolmeisjes, kinderen van de leeftijd die Nabokov Nimfijnen heeft genoemd. Zo’n plaatje neerzetten is moeilijker dan het lijkt. Nòg moeilijker is het vast te houden. Meestal vervaagt het omdat de rest van het gedicht ervan weg beweegt. Dat is bij ‘Athene' van Burki niet het geval. 

Athene draagt haar naam

zoals hele dunne meisjes hun communiekleren dragen

De wereld die in deze regels opengaat kan slechts elf woorden lang die van de goden zijn. Meteen daarna wordt hij al afgebroken tot een wereld die wel bij de goden blijft - hij betreft een heel andere god, Jezus met name, aangekondigd in de communiekleren - maar laat aanvoelen dat we ons onherroepelijk naar een kinderrijk hebben verplaatst, waar vetes heersen, meisjes en jongens elkaar observeren, geen vriend willen zijn van elkaar. De zaligheid van dit gedicht is dat de ambiguïteit van de eerste regels is behouden: een speelpleinruzie blijft op dezelfde hoogte staan als een godsdienstoorlog."