'Kneepjes' van Kuona

Bouke Billiet debuteerde met In de naam van TienKamelen, dat genomineerd werd voor de Bronzen Uil. Over zijn tweede roman Wij waren Trojanen schrijft de pers: ‘Een wonderlijk boek dat leest als een razende. Origineel, grappig, fascinerend.’ Zijn derde roman staat al half op papier en zit nog half in zijn pen.

Hij kiest 'Kneepjes' van Kuona als tip van de week.

"Poëzie en ik zijn geen grote vrienden. Op school kreeg ik vroeger heel wat loodzware en taaie gedichten voor de kiezen en dat heb ik nooit helemaal verteerd. Doorgaans lees ik enkel een gedicht als het op een doodsbericht staat. Om maar te zeggen: ik ben geen kenner en eigenlijk ook geen liefhebber. Om een gedicht echt goed te vinden, moet het er voor mij boenk op zijn.

'Kneepjes' is een gedicht dat zijn ambities – want een gedicht kan vele doelen hebben: shockeren, ontroeren, gegniffel, een herinnering creëren aan het dertiende-eeuwse Vlaanderen – perfect waar maakt. Er valt heel wat te waarderen:

-Er is een grappig woord/beeld (bolletje) zonder dat het grappige of lichtvoetige overheerst. Het gedicht is niet zwaar en niet lichtzinnig, maar precies in balans.

-Er is iets raadselachtigs (leerden/wisten) zonder dat het raadsel overheerst: als lezer bleef ik gefocust op het gevoel van de we-verteller. Tegelijk valt aan die laatste zin heel wat te herkauwen. Het is herkenbaar, maar uitleggen lukt zeker niet meteen. Je kunt hier heel wat bomen over opzetten, zowel inzake persoonlijke ervaringen als wat betreft psychologisch-filosofische kwesties. (Het deed me onder andere denken aan Daniel Kahnemans ‘experiencing self’ versus ‘remembering self’.)

-Ik vraag me na wat herkauwen af of die ‘verloren’ niet eerder ‘kregen’ hoort te zijn en twijfel na nog meer herkauwen nu aan de hele tweede zin: is die positief of negatief bedoeld? Boeiend!

-Zonder uit de doeken te doen wat er met de ‘we’ aan de hand was, wordt de lezer deelgenoot van het gevoel. (Misschien is dat een essentieel kenmerk van poëzie?)

-Er kan uit dit gedicht geen enkel woord geschrapt worden. Ik leer nog elke dag dat een tekst pas af is als er niets meer te schrappen valt. Zie ook: Elsschotproef.

-De auteur (m/v/x) heeft dit gedicht duidelijk hardop gelezen. Het vloeit waar het moet vloeien en het stokt waar je een pauze wil.

Zo veel om te waarderen, en dat in amper vier lijntjes, dat is bijzonder sterk."