'De lift' van Paula Dumont
Isabel Hessel is literaire vertaalster van voornamelijk Vlaamse romans en poëzie. Door verschillende uitgeverijen wordt ze geregeld gevraagd om leesrapporten te schrijven. Bovendien werkt ze als communicatiemedewerker voor een Antwerpse bibliotheek waar ze dagelijks leessuggesties geeft. Als bestuurslid van de Vlaamse Auteursvereniging zet ze zich in voor de belangen van auteurs.
Isabel kiest ‘De lift’ van Paula Dumont als tip van de week.
"Bij Paula's tekst ‘De lift’ zitten we na een inleidende zin meteen in een scène met een dialoog. Op dit moment weten nog niet waar het huis met de lift staat en wie de ik-persoon precies is. Enkel dat het gaat om een zeer oude dame die op de 34e verdieping woont en vaak ‘onzichtbaar’ is voor de andere liftgebruikers. Door die ‘onzichtbaarheid’ krijgt ze het een en ander te horen.
Ook de inleidende zin is een belofte naar de lezer toe: de belofte van verhalen, in dit geval deuren, die voor ons op een kier worden gezet. Hier word ik alvast nieuwsgierig van.
Korte scènes laten Paula soms met één zin neerdalen zoals de lift, met een doffe plof: ‘Zo bereikten we niveau nul.’ Niet alleen de liftgebruikers, maar ook het beluisterde conversatieniveau belandt op niveau nul. Ook de man zakt onder de grond. Dit soort humor zorgt ervoor dat ik verder lees. En ook Paula’s dialogen lijken echt.
In deze woontoren gaan dus vele verhalen schuil. Het meest interessante verhaal is dat van van Simon 1 en Simon 2, bij wie de oude dame bij wijze van vergissing aanbelt. Een vergissing, die hopelijk tot een interessante verhaallijn leidt: wie is de ik-persoon, wie was Simon 1 in haar leven en welke rol zal Simon 2 in haar leven gaan spelen?
En zal het meisje haar schaatsen appreciëren en haar droom kunnen waarmaken? Een knap begin dus. Benieuwd naar de bijtjes, die in deze bijenkorf in en uit gaan, en wat er zoal verstopt zit achter de deuren en ramen.
P.S. Kleine tip: hier en daar inspringen, een witregel, een zin minder en jouw tekst krijgt meteen een heldere structuur.
Foto door Tom Naeyert
