Tip van de week: Erwin Steyaert
Bruggeling Erwin Steyaert schrijft proza en poëzie. Hij publiceerde o.a. in Het Liegend Konijn, De Brakke Hond, Plebs, Dighter en op Het Gezeefde Gedicht. Erwin won o.a. de Melopeeprijs van de gemeente Laarne in 2011 en de Poëzieprijs van de stad Oostende in 2014. Op de Schrijfdag schotelt hij je tijdens de lunch poëtische speeddates voor met zijn collectief Pazzi di Parole. Hij tipt 'Drie vrienden in één nacht' van Leen Pil.
"Natuurlijk is het schrijven van een gedicht altijd een wandeling door een mijnenveld. Maar het ene onderwerp is al explosiever dan het andere en een gedicht over een terroristische aanslag, hoe begin je daaraan? Voor je het weet, blaas je je eigen verzen op. Een heikele, poëtische onderneming dus, die Leen Pil in 'Drie vrienden in één nacht' tot een goed einde brengt.
Een meisje wordt aangesproken. Die apostrof blijft veelzeggend buiten het eigenlijke gedicht. Het is onduidelijk wat de band is tussen de girl en de we die naar binnen gingen. Maakt ze deel uit van die we die gingen betalen en op de drempel kibbelden? Misschien ging ze terug naar haar plaats op het terras terwijl de vrienden gingen betalen? Het meisje duikt nog even op in het zevende vers (glasscherven in je gelaat), maar blijft verder afwezig. Althans in de expliciete zegging, want de tekst dwingt me te geloven dat precies zij het slachtoffer werd van een aanslag (...stukgeschoten raam..., ...kogels...) en die niet overleefd heeft (de stilte onder het laken).
Voor het drama zich voltrekt, laat de dichteres twee kanjers van woorden vallen: lot en schuld. Maar net deze twee woorden geven de sleutel tot het gedicht. Wat is noodlottiger dan als toevallige passant slachtoffer te worden van een aanslag? Wat is vanzelfsprekender dan het schuldgevoel van wie overleefde? En hoeveel sterker wordt dat schuldgevoel niet als er was gekibbeld, niet alleen om de kaas, maar ook om wie naar binnen zou gaan om te betalen? Intrigerend is voor mij bovendien dat de mededeling (hoe we) ... liever vrij van lot en schuld // als gebroken mannen buiten kwamen een (bij gebrek aan leestekens?) ongrammaticale maar psychologisch begrijpelijke samentrekking is voor hoe we .. liever vrij van lot en schuld buiten waren gekomen maar als gebroken mannen buiten kwamen... Ik weet niet welke term ik op zulk procedé moet plakken, maar dat is minder belangrijk dan het feit dat het werkt: deze ontwrichte zegging geeft het gedicht de juiste wrong. Dat kan alleen poëzie. Dat kan alleen een goede dichteres."
