'Het zoet dat geboren is om te sterven' van Andrea Derese

Tania verhelst tekent en schrijft. Met haar poëzie won zij verschillende prijzen en haar werk verschijnt regelmatig in literaire tijdschriften (Het Liegend Konijn, Deus Ex Machina, …). Sinds 2018 is zij stadsdichter van Brugge. Een portfolio van haar poëzie en grafiek vind je op taniaverhelst.be.

Tania kiest deze week 'Het zoet dat geboren is om te sterven' van Andrea Derese als tip van de week.

' "De aarde is zoet vanbinnen" is een sterk begin. De stelligheid van de structuur (x = y) suggereert dat de schrijfster weet waarover ze het heeft. Maar wat bedoelt ze hier precies met aarde en zoet en vanbinnen? Door deze woorden uit een verschillende context (geografie, culinair) bij elkaar te brengen, creëert ze een nieuwe werkelijkheid in een schijnbaar zinvol verband.

Dit gaat verder met "iemand die alles aan elkaar naait met garen zo dun als haren". Leuk is de woordspeling van garen met haren. Het doet mij vermoeden dat de schrijfster plezier schept in haar schrijven. Verder spreekt het gedicht mij aan omdat het flirt met de grens tussen kitsch en poëzie. Dat doet ze door clichébeelden te gebruiken die ze net een andere wending geeft.  Zo is bijvoorbeeld de naam van je geliefde in een boom schrijven een levensgroot cliché. Maar zij maakt ervan: "dan kras je in de aarde de naam van je geliefde, zoals het kerven in bomen, zo oud dat de rimpels in hun schors niet te tellen vallen".  

Slaat het zo oud op het krassen of de bomen? Het is het soort vers dat je enerzijds ontregelt en anderzijds een andere wereld binnenloodst – een archaïsche droomwereld – waar dit volstrekt logisch en begrijpelijk is, temeer omdat er op volgt: "zo oud dat de rimpels in hun schors niet te tellen vallen".  

Over de weerspiegeling van wolken in het water zegt ze: "drijvende gekopieerde wolken, die de diepte verbergen". Kopiëren is hier de vreemde eend in de bijt die daarom het cliché opfrist. En in verbergen zit een woordspeling met bergen, die je evengoed in het landschap zou kunnen zien. Eindigen doet ze opnieuw met stelligheid maar dan met de berusting van een ziener of profeet: "En hoe zoet die diepte ook is, op een dag is ook haar tijd gekomen".