Tip van de week: Hilde Keteleer

Hilde Keteleer is auteur en literair vertaalster. Ze schreef o.a. Puinvrouw in Berlijn en de bundel Deuren.  Hilde is docente aan SchrijversAcademie en de Academie van Ekeren en begeleidt literatuurgroepen. Ze koos voor een titelloos gedicht van Kris De Lameillieure.

"Een gedicht over moeders en mannen, je leest het wel vaker, maar nooit op deze manier: de beginregel is echt een superieure vondst, de zonen als dragers van de moeder. Het is een afscheidsgedicht, de mannen dragen hun moeder naar haar laatste rustplaats, maar tegelijk verwijst het gedicht naar het leven voor de geboorte, de zwangerschap toen de moeder hen droeg, een mooie cirkelbeweging. En ook het ritme draagt: je stapt als het ware mee, gebogen onder de last van de kist.

De vele k’s (koppig, kijken, wierook, klemmen) suggereren dan weer dat de tanden op elkaar moeten, er mag niet gehuild.

Treffend zijn ook de elkaar echoënde enjambementen van telkens de eerste regel van de eerste strofen: ‘we houden’ – ja, denk je, we houden van haar, maar dan komt dat verrassende ‘onze hoofden koppig’. En in de tweede strofe: Zo hard (verwijst weer naar dat koppige) hielden / we nooit – heel mooi dubbel, want de lezer mag zelf invullen: hielden we nooit van elkaar, hielden we onze tanden nooit op elkaar. En ook wat volgt is suggestief, ‘was ons iets meer’:  geliefd, verloren,... Het slepende binnenrijm ‘geslagen verdragen’  is het eind van het gebogen zijn, want in de derde strofe overwint de mooie herinnering aan de zachte hand van de moeder de rouwpijn en worden de ruggen gerecht. Een prachtig eerbetoon aan een moeder."