'Zonder Meer' van Liesje Demot
Monica Boschman is dichter, schrijfdocent en tekstschrijver. Van 2012 tot 2014 was zij de eerste regiodichter van de Noordelijke Maasvallei (NL). Haar gedichten vinden vooral hun weg via internet en poëziekaarten, met beeldend werk van kunstenaar Handan Arik. Monica’s specialiteit als schrijfdocent: schrijfreizen via e-mail. Monica geeft op de Schrijfdag de workshop 'Verzen die een steen verleggen'.
Zij kiest deze week ‘Zonder Meer’ van Liesje Demot als tip van de week.
"Ben je een alfa of een bèta? Een vraag die mij vaak gesteld is en die ik snel kan beantwoorden: een super-alfa. Misschien kies ik juist daarom een gedicht dat rekenkundige termen gebruikt om een beeld op te roepen. Dat is meteen een pré: het verbinden van twee werelden.
De kracht van het gedicht ‘Zonder Meer’ zit voor mij in de vergelijking, in de zeggingskracht van de eerste strofe en in de titel. Daar is het taalspel met rekenkundige termen (rekenen, uitkomst, deling, oneindig) vol betekenis. Het draagt het begrip en maakt me nieuwsgierig. Die eerste strofe heeft ook een mooi enjambement. Bij ‘dat de uitkomst dezelfde is’ denk ik nog aan tien of twintig, maar op de volgende regel staat ‘als oneindig, al altijd’. Ja, dat verandert de zaak en ook de liefde waar het gedicht over gaat. En omdat de uitkomst zoals we later lezen steeds jou is, begint er ook in mij wat te borrelen over wederkerigheid en meetbaarheid van liefde.
Meestal vind ik het plezierig als de dichter een beeld of vergelijking vasthoudt en consequent uitwerkt. Maar er zijn grenzen aan, het taalspel mag niet alles gaan overheersen. Zoals de liefde tussen twee mensen kan zijn uitgewerkt, zo gaat voor mij ook het benutten van de rekentermen te lang door. Zo is aan het eind ‘en dan wis je kundig/de rest’ voor mij echt te veel. Ik kan als lezer zelf de optelsom maken die in het gedicht aan mij is gepresenteerd. Sterker nog, ik denk dat elke lezer van poëzie die optelsom zelf moet maken, een eigen uitkomst moet vinden.
‘Wis je kundig’ is niet de vondst die het lijkt. Het is een taalgrap die vertelt wat al gezegd is. Dat uitleggerige zit voor mij ook in ‘je cijfert We weg’. Van wij is al geen sprake meer, ik zou het woord niet benadrukken - ik snap de verwijzing naar de Oneindige - maar weglaten. Bijvoorbeeld afsluiten met: jij sluipt in/onze deelverzameling/ cijfer je weg.
Liesje Demot heeft inmiddels een hele reeks gedichten op deze site staan. Ik sluit af met de openingsregels van haar gedicht Sanseveria: ‘We zijn te vergelijken/met het groen in onze huizen./Velen kunnen rozen zijn.’ Een heerlijk toetje. Zonder Meer."
