'Onverzettelijke traagheid' van Antony Samson

Guido Eekhaut schrijft psychologische romans, misdaadboeken, speculatieve fictie voor jongeren, essays en kortverhalen. In 2009 kreeg hij de Hercule Poirotprijs voor Absint, en werd twee keer genomineerd voor de Gouden Strop. Recent verschenen Slender Man en De Verdwijning en Absinthe. Voorjaar 2019 verschijnt het jeugdboek Enigma en Purgatory. 

Hij kiest de tekst 'Onverzettelijke traagheid' van Antony Samson als tip van de week.

" 'Onverzettelijke traagheid’ herinnert me de ultrakorte verhalen van de Britse schrijver M. John Harrison. Die vat vaak gevoelens en situaties samen, soms zelfs een heel verhaal, in een lange paragraaf. Samson doet, geslaagd, exact hetzelfde. Dit prozagedicht is dan ook als de scherf van de Berg: een splinter van een veel groter geheel, dat door beknoptheid uitdaagt. Het daagt uit vanwege het besef dat we individueel en als soort getekend zijn door onze nietigheid. Bergen, en het hele universum, bestaan. Daarmee is alles gezegd over hun rol en functie. Ze zijn vrij van intenties, en dus van toekomst. Ze hebben inderdaad geen ‘jaren van verstand’. 

Vooral deze lijn treft me: ’Wat de Berg vooral in mijn hoofd wilde prenten, is dat je kan groeien door stil te staan.’ Mensen moeten stilstaan, ter overweging van zichzelf. De Berg heeft die keuze niet, de mens wel. Hij kan stilstaan, en zijn lot overschouwen. Schrijvende mensen hebben die nood des te meer (vandaar dat ik zelf vaak nog met een pen schrijf: ik vertraag mijn creatieve proces en verplicht me dieper te denken). 

Hoe moeilijk het is om precies het juiste gevoel en het juiste perspectief in een korte tekst vast te leggen, illustreert deze auteur op succesvolle wijze. Berg en mens zijn hier illusoir, omdat ze niet eens tot leven moeten komen (wat het falen van een langere tekst zou zijn). Uit deze woorden wordt niet alleen betekenis geboren, maar ook gevoelens."