Tip van de week: Philip Hoorne

Amper enkele weken geleden publiceerde Philip Hoorne zijn zesde dichtbundel met de welluidende titel Kaas treft geen schuld tot het tegendeel bewezen is. Hij tipt het gedicht ‘Weerspiegeling’ van Ellen Lanckman.

"Een gedicht mag best eenvoudig zijn, als het maar goed bekt, solide is en prima verwoord. Geen losse eindjes, elk woord zijn functie, fijne sfeerschepping, helder thema, fraaie beelden, een precies gedoseerde emotionaliteit. Ellen Lanckman toont met ‘Weerspiegeling’ dat ze over dichterlijk talent beschikt. Nochtans vangt het gedicht aan met de minst sterke strofe. Mogelijke alternatieven zijn: ‘Hoe dichter ze komt bij mijn jaren, / hoe vaker ik mezelf in haar / bewegingen herken. ’Of ‘Hoe dichter ze bij mijn jaren komt, / hoe vaker ik mezelf in haar / bewegingen herken.’ Het is aan de dichter om de woorden te kiezen die zich opdringen, ze enkele keren door elkaar te husselen om uiteindelijk te komen tot het beste resultaat. Daarbij staan een vloeiende lezing – het ‘goed bekken’ – en de klankkleur voorop. 

De beelden in de strofes twee, drie en vier zijn mooi. Ik zie het zo voor mij. Het woord ‘mok’ doet het zelden slecht in een gedicht en die koffie die ooit melk was bevalt me wel. Regel zes is degelijk net zoals het ‘weglezen’ in de derde strofe. En de maan is inderdaad nog altijd dezelfde maan als in de tijd dat de moeder de jaren van haar dochter had. Criticasters kunnen dit een flauwe mededeling vinden, maar het plaatst die twee nietige mensenlevens in een existentieel kader. Daar waar de eerste vier strofen gesloten tekstblokjes zijn, vind ik het enjambement van de vijfde naar de zesde strofe een meerwaarde. Het einde van het gedicht wordt ermee ingeluid, wat culmineert in een heerlijke voorlaatste regel en de mededeling dat de jeugd die verloren werd gewaand dat helemaal niet is. Of toch nietvanuit het dichterlijke perspectief van Ellen Lanckman."