'Postmoderne Bosbouw' van TheCriticalGoose

Roos Vlogman (1992) schrijft proza en poëzie. Ze is winnaar Write Now! 2016 met het verhaal ‘Sessie 51’  en droeg onder meer voor op Het Gedichtenbal, Dichters in de Prinsentuin en festival de Zwarte Cross. Het afgelopen jaar nam ze deel aan het Slow Writing Lab, een talentontwikkelingstraject van het Nederlands Letterenfonds, hiervoor gaat ze in november een maand naar Zuid-Afrika om aan haar poëziedebuut te werken. Roos kiest voor Postmoderne Bosbouw van TheCriticalGoose.

"In een verhaal van Danill Charms (de meester van ultrakorte absurdistische verhalen) wordt een man beschreven. Een roodharige man, zonder ogen en oren. Een roodharige man die geen haar had, en alleen bij wijze van spreken roodharig genoemd kon worden.

Daar doet het gedicht 'Postmoderne Bosbouw' van TheCriticalGoose me aan denken. Het is de onduidelijkheid, hetgeen wat mist, dat me dwingt om bij het gedicht stil te staan. Wie zijn ‘ze’, die het hoofdpersonage zeggen een boom te planten? Waarom? Er zijn genoeg redenen om een boom te planten: iets goeds doen voor de natuur; een schuldgevoel afkopen; een oefening in geduld; houden van het gevoel van aarde onder je nagels; iets willen achterlaten als je er zelf niet meer bent. Maar deze ik plant een boom (en hoe teder doet diegene dat: ‘graaf een zachte put/kus mijn zaadjes -/vlug, weg, ga’) en keert het de rug toe.

Waarom zou de ik zich laten opdragen iets te doen, om het daarna de rug toe te keren? Zelfs nu ik dit schrijf blijft het tintelen in mijn lichaam omdat het voelt als een puzzel die ik moet oplossen. Het voelt als een protest. Charms gebruikte als laatste zin: ‘Laten we liever niet meer over hem praten.’  De laatste zin van TheCriticalGoose ‘keer ik het fel de rug’ maakt de handelingen daarvoor - het planten - zinloos. Dat is een slimme manier om het gedicht af te sluiten, we blijven als lezer een beetje onbevredigd en dus nieuwsgierig achter. Laten we hier alsjeblieft wel over blijven praten."

(c) Vera Cornel