Tip van de week

02/10: 'Twee kijkers' van Rudi Lavreysen

Michiel Cox is schrijver en performer. Zijn debuutroman 'Messias van niks' verscheen in augustus bij Atlas Contact. Hij schrijft toneelstukken, kortverhalen en maakt audiowerk zoals o.a. de podcast ‘Stemmen van steen’ waarin hij het straatmeubilair van een Rotterdamse wijk interviewde over de veranderingen in de wijk.

Zijn literaire installatie ‘Laat hier je portret schrijven’ stond op verschillende festivals in Utrecht, Oostende en Antwerpen en resulteerde in meer dan 400 geschreven portretten van bezoekers. Michiel is op 12 oktober te gast bij 'En nu het echte leven', een verdiepingsdag voor jonge schrijvers. 

Michiel Cox tipt deze week 'Twee kijkers' door Rudi Lavreysen

"Het begin van de column is erg sterk: Rudy Lavreysen geeft een fijngevoelige beschrijving van een mensensoort die we allemaal kennen. Hij geeft ze zelfs een naam: kijkers, oudere mannen die het jachtige leven van een afstand bekijken. De observatie van de mannen is scherp en goed gedoseerd. 

Ook de opbouw van het stukje zit goed in elkaar: de kijkende mannen worden langzaam onthuld. En als je denkt dat je alles weet, komt er nog een extra laag tevoorschijn: het persoonlijke. Het blijkt dat de eerdere beschrijving een aanloop is naar wat de schrijver zelf meemaakte – hoe hij zelf ging kijken naar de kijkers en door hun blik de wereld zag.

Op het einde is volgens mij nog winst te behalen: de tijd die vliegt is als uitsmijter niet zo sterk. Als lezer wil je een zin die nog natrilt, als de zomerhitte boven een maisveld.

Dit is een straffe column. De volgende keer als ik zo’n kijker zie, zal ik opnieuw aan dit stukje denken – dat is zeker."

Gerelateerd

Tip

Twee kijkers

Ze zijn geoefend in het kijken. Ze staan stil en kijken naar wat er gebeurt. Toch zie je deze kijkers niet meer zo vaak als vroeger. Meestal zijn het mannen. Ze zitten op de vensterbank van het huis en ze kijken naar wie voorbijkomt. Te voet, op de fiets of in de auto. Afhankelijk van de snelheid van het vervoermiddel zijn de passanten herkenbaar. Af en toe steken ze hun hand op naar voorbijgangers. Bij passerende auto's is het alsof ze een tennismatch gadeslaan. Dan gaat hun hoofd van links naar rechts. Of andersom. Al zittend op hun vensterbank lijken ze te revolteren tegen de jachtige mens die hen voorbijraast.Ik zie eind september twee kijkers aan de rand van het maïsveld op hun fiets zitten. Ik stop even verder. Als kijker naar de kijkers. Ik denk niet dat ze elkaar kennen. Ze zitten op ongeveer honderd meter van elkaar. Heel behendig balanceren ze op de bagagedrager van hun fiets, die licht overhelt. Het is wellicht een trucje van de ervaren kijker. Op die manier gaat hun tweewieler niet tegen de vlakte. Fiets en kijker houden elkaar in evenwicht. Ook daar moet je geoefend in zijn. Mocht ik het proberen, ik ging meteen tegen de aarde. Wat ook kijkers zou opleveren. Daarom heb ik mijn fiets veiligheidshalve op de staander geparkeerd.De twee mannen aanschouwen de maïsoogst. Ik geef ze geen ongelijk. Het is een mooi spektakel. De oogst vliegt van de maaidorser in de oplegger, die er met de tractor naast rijdt. De twee voertuigen houden gelijke tred. De oogst wordt op het einde van de zomer met een lichte boog in de laadbak gekatapulteerd. Alsof het een seizoen is dat verdwijnt. De afgelopen zomer die meteen fijngemalen wordt.  

Rudi Lavreysen
59 2

Gepubliceerd op

2 okt. 2019